Ακρότατο

Ακρότατο

όπως στο ημίφως του μεγάλου σπηλαίο

που φωλιάζουν οι σκιές των βιαστών μου

που κρέμονται από ασημένιες αρπάγες

οι αρρωστημένες ενοχές μου

και πλαδαρά αναπαύονται

κάποιες στοιχειωμένες πια αναπνοές

είμαι στο τέμενος του ακρότατου

είμαι στο χείλος του εαυτού

τρέφομαι με νευρώσεις και άσθματ

αγχωτικών στοχασμών για το Επέκεινα...

Ακρότατο

όπως στο χαρισμένο χαμόγελο της Παράδοσης

που τρεμοπαίζουν οι αχνές λάμψεις μιας Ελληνίδας και μιας Ιουδαίας

που απλώνονται νωχελικά τα εθνικά πλοκάμια της φρίκης

της ήττας και του χρέους

και πιο πολύ της σύγχυσης

και περιέχομαι στου πυρετού αυτού

το χιλιόχρονο ρόγχο

στο τέμενος του ακρότατου

στο Ιερό του εαυτού

πληγώνομαι μόνο από εμένα

και ξανά σηκώνομαι