Είσαι όμορφη

σαν την ανατολή

αυτή που κάποτε υμνούσαν

κείνοι οι ξεχασμένοι αδελφοί

της Βηρυτού, της Γάζας και της Αλεξάνδρειας…

κείνη που μαύλιζε τον παράξενο Ωραπόλλωνα

τον Ασκληπιόδοτο που του άρεσε μόνος να στοχάζεται

δίπλα στους κίονες των ιερών

τον σεβάσμιο Ιεροκλή

τον πικραμένο Ζώσιμο…

κείνη που έβλεπε ο μέγιστος Λιβάνιος

κάθε πρωί που σηκωνόταν ο ήλιος

πάνω απ’τις στέγες των σπιτιών της Αντιόχειας

κείνη που λάτρεψε ο θείος Πρόκλος

όταν στην Αθήνα αναζητούσε τις ματωμένες ρίζες

του αείποτε…

ναι αγάπη μου

είσαι σαν ένθρονη ανατολή

που απλώνεται θριαμβικά

κι εγκατοικεί

στα όνειρα των προσκυνητών της…

κι έρχεται

εκείνη η Ιερή Νύχτα

που μεταμορφώνει τους ανθρώπους

σε ερωτικές υπάρξεις

να μας ενώσει σε μια απειροσύνθεση φωτός

σε μια αστρόφωτη θάλασσα από ανάσες πόθου

σ’έναν άνθρωπο

που θα πάλλεται

από δυο ψυχές…

για τη [Β]

δεκ2012