Εάν κάποτε επιστρέψεις

δε θα’θελα να είναι ένα ανοιξιάτικο πρωινό

με τον ήλιο χαμογελαστό

και την καρδιά μου ζεστή και έτοιμη

να σε υποδεχθεί ξανά

μα θα’θελα να είναι ένα βροχερό σούρουπο

με έρημους δρόμους

σιωπηλούς ανθρώπους

και λογισμούς θανάτου

στο μυαλό μου

και λόγια να μην ανταλλάξουμε

μονάχα να φωνάξουμε δυνατά

με τη σιωπή μας

και να ουρλιάξουμε αν το θέλεις

με τα ζεστά μας δάκρυα…

Εάν επιστρέψεις

κάποτε

δε θα’θελα να με ανταμώσεις

σε κάποιο πολύβουο σταθμό

στη πλατφόρμα του Μετρό

στη στάση κάποιου λεωφορείου

μα θα’θελα να είναι σε κάποια θλιβερή γωνιά

στη συμβολή δυο δρόμων ασήμαντων

και ερημικών

και ίσα που να διακρίνονται οι φιγούρες μας

στο σκοτεινό σοκάκι

και σκιές να μην έχουμε

καθώς οι ίσκιοι

δεν δικαιούνται σκιάς

Εάν επιστρέψεις

σε κάποια μακρινή

προβολή του χρόνου

σε κάποια αδιόρατη

μονάδα του απείρου

μην μου μιλήσεις

αν μπορείς

κι αν με κοιτάξεις

μη με δεις

καλύτερα άσε

το βλέμμα σου να με προσπεράσει

σαν φυσικό εμπόδιο να είμαι

και συνέχισε

το βλέμμα σου

κι επιτάχυνε

το βήμα σου

και το λάθος του Ορφέα

να μην κάνεις

να κοιτάξεις πίσω…