All Is True

All Is True (2018)

Μερικές φορές αρκεί ο δημιουργός… μερικές φορές το σενάριο… άλλες πάλι κάποιος ηθοποιός… ενίοτε όλα μαζί και πολλά ακόμη… τούτη η μαγική ταινία σώζεται από τον Κένεθ Μπράνα και την… αγία φωτογραφία της… σώζεται ακόμα και από τα ‘κάδρα’ της που μοιάζουν πίνακες της φλαμανδικής σκοτεινής σχολής… μερικά κεριά, βαριά έπιπλα, μουντοί χώροι, σχεδόν αγέλαστοι άνθρωποι… όλα ανασαίνουν μιαν ατμόσφαιρα που σε τυλίγει σαν σχοινί αλλά δεν σε πνίγει… γιατί υπάρχει το μέγεθος του εξαιρετικού ηθοποιού, η λιτότητα των διαλόγων, η οικονομία της πλοκής, η ροή…

Και υπάρχει και ο Σαίξπηρ βέβαια… ο μεγαλύτερος μετά τους έλληνες τραγικούς θεατρικός δημιουργός όλων των εποχών, ο ποιητής, ο ηθοποιός, ένα αληθινό ‘τέρας’… ένας άλλος Σαίξπηρ όμως… στα τελευταία χρόνια του βίου του, οικογενειάρχης, κηπουρός, αποτραβηγμένος, μελαγχολικός… συρρικνωμένος, με τραύματα, με συγκρούσεις, με προβλήματα του καθημερινού ανθρώπου… περίκλειστος από πουριτανούς, ηθικολόγους, υποκριτές, επαρχιώτες ενός άλλου κόσμου, ενός άλλου σύμπαντος… και μέσα στην σχετικά ήρεμη πλοκή υπάρχει μια ξαφνική ανάταση… κάπου στη μέση του έργου… σε μια συνάντηση που γι’αυτήν και μόνο και για την ανάδειξη με αριστοτεχνικό τρόπο της σημασίας του ποιητή μέσα στον κόσμο αξίζει να παρακολουθήσει κανείς τούτη την ταινία…

Γιατί η περίφημη μεταξίωση των αξιών που κάποτε έγραφε με πύρινη και θυμωμένη, ως συνήθως, πένα ο Νίτσε, βρήκε εφαρμογή και δηλητηρίασε τις φλέβες αναρίθμητων κοινωνιών… αλλοίωσε τις δομές τους, αναποδογύρισε τον κώνο, εκδίωξε τους θεράποντες των τεχνών, έκλεισε στόματα, έστειλε ανθρώπους στο περιθώριο ή στην πυρά, εξύμνησε το φτωχό, το αναιμικό, το αδύναμο και κατασυκοφάντησε το ρωμαλέο, το υγιές, το λαμπερό…

Όμως  η δικαίωση του ποιητή δεν είναι ζήτημα των συγχρόνων του… ευτυχώς… είναι ζήτημα του Αχανούς και της τρυφερής του απειροδιάστατης αγκαλιάς μέσα στους αιώνες… ο ποιητής δεν περιμένει από τους ζηλόφθονους και συμπλεγματικούς του ‘γείτονες’ να τον αγκαλιάσουν… αναπαύεται στην αγκαλιά του αιώνιου, στα  βελούδινα βάθη του χρόνου ψιθυρίζοντας κάποιο χαρούμενο σκοπό… ή κάποτε και μελαγχολικό… το βλέμμα του έτσι ή αλλιώς, είναι το χαμόγελό του…