The Whale (2022)

Η ΠΡΩΤΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΗΤΑΝ Η ΚΑΘΗΛΩΣΗ. Το σοκ που σου προκαλεί το υπερβολικό, το ακραίο, το παράδοξο, το… ας βάλει ο καθένας όποια λέξη που επιθυμεί… το συναίσθημα είναι το ίδιο. Και το σοκ δεν σταματά στις πρώτες σκηνές όπου αναρωτιέσαι ‘τι πρόκειται να συμβεί άραγε μέσα σ’αυτό το σπίτι με κεντρικό πρωταγωνιστή έναν τέτοιο άνθρωπο’; Δεν είναι μια ρηχή αντίδραση, είναι μια πρωτογενής και ανεπεξέργαστη αντίδραση εμπρός σε αυτό το… θρίαμβο της σάρκας. Μπροστά σε αυτό το βασίλειο του… μίσους ενάντια στον εαυτό. Την αργή και ηδονιστική εξόντωση, μια αυτοκτονία σε πολλές δόσεις. Όμως όλα τούτα είναι τα επιφαινόμενα. Ευτυχώς, γρήγορα αναλαμβάνει τα ηνία η καθαρή δράση κι αυτή σε ταξιδεύει με ευκολία σε κάποια βάθη που δεν είχες φανταστεί. Και οι δυο ώρες που διαρκεί η ταινία σου φαίνεται πως πέρασαν νερό…

Παρακολουθώντας τη θαυμάσια ταινία του εξαιρετικού Darren Aronofsky σκεπτόμουν πολλά πράγματα, ομολογώ. Για τον εαυτό μου, τον άνθρωπο, το αχανές του ανθρώπου. Εθαύμαζα ταυτόχρονα τον ασύλληπτο ερμηνευτικό άθλο –κυριολεκτικά- του Brendan Fraser επίσης υπέροχου και δικαιότατα βραβευμένου με Όσκαρ. Και όσο προχωρούσε η αφήγηση με τις έξοχες ερμηνείες όλων των ηθοποιών, η μια σκέψη ακολουθούσε την άλλη. Και η απόλαυση μαζί με το ρίγος σε αμιγώς υπαρκτικά επίπεδα. 

Ένα έπος δωματίου τολμώ να πω αποτελεί αυτή η υπέροχη παραγωγή και το ταξίδεμα στα ακροσύνορα του εαυτού που μας προσφέρει όσο και οι έντονες συγκινησιακές κορυφώσεις δικαιώνουν όσους την αποκαλούν αριστούργημα.