Φαντασιακό
Το φαντασιακό εκδιπλώνεται με τον αρχέγονο τρόπο των φιδιών. Άλλοτε νωχελικά και ράθυμα κι άλλοτε με ορμή και επεκτατική απληστία. Και θέλει να καταλάβει όλο το χώρο που το περικλείει και το δυναστεύει.
Όλη αυτή την περιοχή που ελέγχει ο νους, η λογική, η τεμαχιστική δράση του Προκρούστη.
Το φαντασιακό, είναι ένα θρασύ φίδι με τη δική του λογική. Δεν επιτίθεται αναίτια, απρόκλητα, ανόητα.
Δεν επιχειρεί από την αρχή να αποδείξει στο είναι ότι ο νους είναι ένας στυγνός δικτάτορας που πρέπει να πεθάνει ή να σιγήσει ή να αποδεχθεί την ύπαρξη κι άλλων πραγματικοτήτων εκτός της δικής του.
Το φαντασιακό λειτουργεί μέσα από άλλους δρόμους, άλλους κώδικες, άλλες μουσικές, άλλες δυναμικές…
Το φαντασιακό μιλάει μέσα από τον έρωτα, την ποίηση και το όνειρο.
Καμιά φορά ακόμα και μέσα από την ‘τρέλα’… αυτό που ο δυνάστης νους βαφτίζει ως ‘παράνοια’ και τρέλα.
Μα αυτοί είναι οι δρόμοι που σε βγάζουν σε κείνη την άχρονη και ασύνορη χώρα όπου μπορείς να κάνεις μια υπέροχη βουτιά στην απέραντη λίμνη ευφυίας και αντίληψης –που ίσως να μπορούσε να ονομαστεί θείο, θεός, άπειρο, δεν έχει και τόση σημασία – και να μην υπάρχει καμιά διάκριση, κανένας διαφορισμός, καμιά σύγκρουση, καμιά αντίφαση, καμιά εναντιοδρόμηση, κανείς πόλεμος…
Αλλά και καμιά ειρήνη…
Γιατί σε τούτη την παράξενη χώρα δεν υπάρχει γλώσσα, δεν υφίσταται πολιτισμός, δεν ενδημεί η παιδεία, η καλλιέργεια, η μόρφωση, η αλαζονική θεώρηση του νου ότι έχει επιτεύγματα και… αξίες.
Σε τούτη τη μαγική, άγνωστη χώρα, δεν υπάρχει χτες, σήμερα και αύριο. Ούτε θνητοί και αθάνατοι. Ούτε ευτυχισμένοι και δυστυχείς, ούτε πλούσιοι και πένητες.
Ακόμα και το ίδιο το Αχανές είναι ένα εκδήλωμά της, μια ταπεινή εξαλλαγή της, μια προβολή, ένα υπο-σύνολο, ένα μεγαλειώδες μεν αλλά πεπερασμένο… άπειρο…
Και όσοι ερωτεύονται…
Όσοι ονειρεύονται…
Κι όσοι βίωσαν έστω και για μια στιγμή την πυρετική ταξιδιωτική εμπείρωση του Βλέμματος…
Ξέρουν καλά για τι μιλάω
Όμως μένουν στη σιγή
Και χαμογελούν με τρυφερότητα…