Ο έρωτας, η ποίηση και το όνειρο…
The grandfather and violin
Μια διαρκής ημέρα… μπορεί κανείς να την φανταστεί; Θα ήταν όχι μόνο επικίνδυνη… περισσότερο θα ήταν πληκτική… ίσως αφόρητα… όσο το αφόρητο μπορεί να νοηθεί με τα μέτρα της συνήθους εναλλαγής των ωρών, των καταστάσεων, των διαθέσεων…
Τι θα γινόταν όμως με την κατίσχυση της νύχτας; Με την ολοκληρωτική νίκη της έναντι της ημέρας;
Δεν λέω ‘του σκότους έναντι του φωτός’… γιατί τούτο προϋποθέτει και απαιτεί την φιλοσοφική διείσδυση σε έννοιες και σύμπαντα… και λέω τούτο να μην το ρισκάρω για σήμερα τουλάχιστον…
Δεν μπορεί να νοηθεί το απόλυτο σε τούτη τη συζήτηση που άνοιξα… δεν είναι δυνατόν να το φανταστεί κανείς… το πολύ πολύ να έχει την εμπειρία συνεχόμενων ωρών ή και ημερών με την πλήρη απουσία ηλεκτρικού… αλλά εδώ μιλάμε για το Κράτος της Νύχτας.
Τι θα σήμαινε αυτό;
Τι θα σήμαινε σε πρωτογενές, δευτερογενές και τα επόμενα επίπεδα; Ή μήπως δεν θα υπήρχαν παρά μονάχα τα πρώτα επίπεδα;
Πρεσβεύω (τείνω να το πιστεύω μάλιστα) πως ο άνθρωπος οφείλει να αντιστέκεται σε οτιδήποτε εκτρέφει τον κυνισμό και την σκληρότητα. Το ίδιο θα πρέπει να κάνει για οτιδήποτε εξωγενές παλεύει να τον πείσει πως πρέπει να είναι διαρκώς με το χαμόγελο του Τζόκερ. Ό,τι κι αν του συμβαίνει ή όπως κι αν του ξημερώνει. Εκείνος ‘οφείλει να προχωράει μπροστά με το χαμόγελο στα χείλη’. Αυτές οι χοντροκομμένες ανοησίες θρέφουν νέους, γέρους και παιδιά νυχθημερόν. Και επί αιώνες…
Αλλά δεν είναι τυχαίο αυτό. Πρόκειται για τον αρχέγονο φόβο, τρόμο μάλλον απέναντι στην ολοκληρωτική κατίσχυση της εσωτερικής νύχτας. Κι αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί εύκολα να το διαχειριστεί ο ‘ηλιόλουστος’ νους.
Γιατί ο νους είναι παιδί του ήλιου σε όλα τα επίπεδα.
Ο νους κατάγεται από τον ήλιο ενώ η ψυχή από τη σελήνη, δίδασκαν κάποιες μυστηριακές σχολές στην αρχαιότητα και υπάρχουν ως και ντοκουμέντα γι αυτό. Όσο για τον σαρκικό φορέα, αυτός βέβαια κατάγεται από τη Μητέρα Γη.
Ο νους είναι ηλιογενής και ηλιοτραφής και αποστολή του είναι να προσανατολίζει προς την διαλεύκανση των πάντων. Το σκότος δεν χωράει στο βασίλειό του. Όμως ο νους είναι ένας στυγνός δικτάτωρ και δεν ανέχεται ‘αντιστασιακές’ ομάδες και ‘τρομοκρατικές’ ενέργειες και… σαμποτάζ.
Το μεγαλύτερο σαμποτάζ που τρέμει και σκιάζεται ο παντοκράτωρ νους είναι ο έρωτας. Ο έρωτας είναι δράση υπονόμευσης και σθεναρής αντίστασης στην ‘απολλώνια’ δικτατορία του νου. Στην διαρκή και ατελεύτητη και βαρετή ηλιοφάνεια της λογικής του.
Ένα ακόμα σαμποτάζ που τρέμει ο δικαστής, εισαγγελέας και αρχηγός της αστυνομίας νους είναι η ποίηση. Η τέχνη εν γένει… το ταξίδεμα, το χάσιμο, οι χαοτικές δράσεις… εκεί ο νους ‘τρελαίνεται’, οργίζεται, αφιονίζεται.
Κι ύστερα είναι και το όνειρο.
Τι μπορεί να κάνει στο βασίλειο των ονείρων ο νους; Απλά… περιμένει… όποιος ονειρεύεται απλά, κάποια στιγμή θα ξυπνήσει…
Στο μυστικό δάσος της αιώνιας νύχτας δεν είναι όλα σκοτεινά.
Υπάρχει φως… άφθονο και υπέροχο και ζεστό και λυτρωτικό.
Είναι η μυστική γλώσσα των μυημένων που ερωτεύονται, ασκούν τις… απαγορευμένες τέχνες και ονειρεύονται…
Κι όσο παραμένουν ασύλληπτοι και αθέατοι… όμορφα πράγματα συμβαίνουν στον κόσμο…