Ομοιώματα
Πρέπει να φύγεις, της είπε ήρεμα. Εδώ και καιρό σχετίζεσαι με ένα ομοίωμα. Ένα ομοίωμα που αρχίζει να συνειδητοποιείται... είναι μια αργή ολίσθηση της ύπαρξης στο φως της πρώτης αυγής της... κι είναι μαζί ένα πεδίο μάχης που δεν κοινωνείται με κανέναν και τίποτα...
Πρέπει να φύγεις, επανέλαβε με κάπως πιο γρήγορη ανάσα. Ο ήλιος αυτός δεν μας χαμογελάει... μας έλεγε ψέματα... ο ήλιος αυτός θα μας σκοτώσει...
Τι είναι αυτό που κάνει έναν εφιάλτη αληθινό;
αυτό που είδαμε;
ή αυτό που νιώθουμε όταν ξυπνήσουμε;
Όταν σταματήσουμε να νιώθουμε... όταν το συναίσθημα της αγωνίας αρχίζει να υποχωρεί σαν το νερό στην άμπωτη, τι είναι αυτό που απομένει;
Τι είναι αυτό που μπορούμε να δούμε τότε;
Χωρίς συναίσθημα;
χωρίς αγωνία;
χωρίς ένταση;
χωρίς την αρπάγη του τρόμου;
Πόσο παράδοξο...
το πιο αληθινό βίωμα απ'όσα μπορεί να νιώσει κανείς
μέσα στη μοναχική του μεγαλοπρέπεια
δεν είναι... πραγματικό!
Κανείς άλλος δεν μπορεί να μιλήσει γι'αυτό... κανείς δεν μπορεί να το βεβαιώσει, να το ψηλαφήσει, να διακηρύξει την ύπαρξή του!
Σε μια τόσο συνταρακτική, τόσο σπαρακτική, τόσο δυνατή στιγμή μας... είμαστε μόνοι, πιο μόνοι από ποτέ!
Κι όμως... είμαστε απολύτως βέβαιοι για την... αληθινότητά της... και τούτη η βεβαιότητα τρομάζει με το μέγεθός της κι εμάς τους ίδιους...
Μέσα σε ένα ημισκότεινο δωμάτιο απόλυτης αλήθειας... κι έξω απ'αυτό... έξω απ'αυτό η παρηγορητική ψευδαίσθηση της πραγματικότητας που μοιραζόμαστε με όλους...
Σε μια παγκόσμια αδελφότητα του ψεύδους που ονομάζουν εγρήγορση, μόνη αλήθεια το όνειρο
και περισσότερο ο εφιάλτης...
Είναι καιρός τώρα που το ομοίωμα αυτό παλεύει να μου πει... να μου μιλήσει... έχω την αίσθηση πως μια μεγάλη αλήθεια με πλησιάζει, μια τρομερή καταιγίδα που όταν περάσει δεν ξέρω τι θα αφήσει πίσω της.
Σε τι γλώσσα θα μου μιλήσει και τι θα μου πει... δεν το ξέρω... κι όμως, αισθάνομαι πως ετοιμάζομαι χρόνια τώρα για να το ακούσω... σιωπώ όλο και πιο συχνά, κρατώ ως και την ανάσα μου για να μην ενοχλήσω τούτη την εσωτερική ροή να αναβλύσει και να με πλημμυρίσει... σιωπώ κι όμως... δεν ξέρω αν θα μπορέσω να καταλάβω όσα έχει να μου πει...
Χθες το βράδυ πάλι σε ονειρεύτηκα... και χαμογελούσες... ήσουν όμορφη ... και μέσα στα μάτια σου είδα ένα στερέωμα που δεν είχα φανταστεί ποτέ...
“An Unwilling Duel”
Michael Bilotta