Στο πέρασμα της σιωπής…

Στον Κήπο των Ευχών…

Θα ξεκινήσω με κάτι απλό

είπε ο Ανάντα

θα ξεκινήσω με κάτι που έχω

που, έστω, νομίζω ότι έχω

θα ξεκινήσω με κάτι που μου δόθηκε

με το χέρι μου

με το πόδι μου

με τη μύτη μου

με τα στήθη μου

με το σώμα μου

με αυτό που αγγίζω

με αυτό που βλέπω

τον πρώτο καιρό θα ασχοληθώ με αυτό που βλέπω

τον υπόλοιπο, εκείνο που με βλέπει θα ασχοληθεί με μένα

αν είμαι τυχερός

και ευλογημένος…

Στο Δωμάτιο των Αναμνήσεων…

Θα ασχοληθώ με τις διαστάσεις μου

είπε ο Ανάντα

είμαι άραγε πολύ μικρός;

για κείνο το μυρμήγκι

είμαι τεράστιος

αλλά για τον ελέφαντα

είμαι μικρός και ασήμαντος

για τις ρυτίδες του χρόνου

είμαι πολύ συμπαγής

αλλά ενώπιον των χιλιάδων ενσαρκώσεων της θλίψης

είμαι ένα μικρό υποσύνολο του τίποτα

τον πρώτο καιρό θα ασχοληθώ με τις διαστάσεις μου

και μετά

εκείνο που δεν έχει διαστάσεις

θα ασχοληθεί με μένα

αν είμαι τυχερός

αν είμαι ευλογημένος…

Στην Αίθουσα των Παρορμήσεων…

Θα ασχοληθώ με το λόγο

είπε ο Ανάντα

είναι άραγε σημαντικό να μιλάμε

τόσο πολύ;

είναι αναγκαίο να αναλύουμε, να τεμαχίζουμε, να διασπάμε…

συνεχώς, όλο και περισσότερο

όλο και βαθύτερα

όλο και τελειότερα…

όλες αυτές οι λέξεις

όλα αυτά τα βιβλία

όλη αυτή η φλυαρία…

κι αν ο λόγος μου είναι τεμαχισμένος

μήπως είναι επειδή είμαι έτσι κι εγώ;

τον πρώτο καιρό θα ασχοληθώ με το λόγο

και μετά εκείνο που δεν τεμαχίζεται

που δεν διαλύεται

που δεν αναλύεται

θα ασχοληθεί με μένα

αν, φυσικά, είμαι τυχερός

αν είμαι ευλογημένος…

Στο Δωμάτιο του Κενού…

Θα ασχοληθώ με τη σκέψη μου

είπε ο Ανάντα

είναι απαραίτητο να σκέπτομαι

τόσο πολύ;

είναι προνόμιο ή κατάρα

να είμαι γεμάτος από τα νέφη

εκατομμύριων στοχασμών

και χιλιάδων σκέψεων;

και αν μπορώ να σταματήσω τη σκέψη

και αποφασίσω να δράσω

τι με σταματάει;

μήπως μια άλλη σειρά σκέψεων;

τον πρώτο καιρό

θα ασχοληθώ με τη σκέψη

και μετά εκείνο που είναι έξω από τη σκέψη

και πέρα από τη σκέψη

θα ασχοληθεί με μένα

αν είμαι βέβαια τυχερός

και ευλογημένος…

Στο Πέρασμα της Σιωπής…

Θα μελετήσω τη σιωπή

ανάσανε ο Ανάντα

η σιωπή είναι ο κύκλος

και χάραξε στην άμμο το σχήμα

στη μέση ο άνθρωπος

και έφτιαξε μια κουκίδα

γύρω από τον άνθρωπο

όλα ετούτα που βλέπουμε

όλα ετούτα που αισθανόμαστε

αναστέναξε ο Ανάντα

έξω από τον κύκλο

όλα εκείνα που φοβόμαστε

όλα εκείνα που αρνιόμαστε

και έσφιξε τη γροθιά του

λέω απόψε

να μελετήσω μονάχα τη σιωπή

δάκρυσε ο Ανάντα

και χαμογέλασε στον κάθε μαθητή ξεχωριστά

και ύστερα εκείνο

που είναι και σιωπή

και ανάσα

και φόβος

και άρνηση

και θέση

και αγάπη

ίσως να θελήσει να με αγγίξει

αν είμαι τυχερός

αν είμαι ευλογημένος

και φίλησε τους μαθητές του

τους αγαπημένους του

έναν προς έναν

και τους αποχαιρέτησε…