Τόπος μυστηρίων

Τόπος μυστηρίων δεν είναι ο τόπος των θεών ούτε και των ανθρώπων.

Είναι το αλχημικό εργαστήρι των προ-αιώνιων μεταλλάξεων

των ‘μεταλλικών’ ανθρώπων σε ‘χρυσούς’.

Είναι το εργοτάξιο των ατελών που εφελκύονται από την εντελέχεια του είναι.

Και σφυρηλατούν το πεπρωμένο τους μέσα από την Δύναμη και την Ανάγκη.

Είναι ο ιδεο-τόπος της σκληρής Ειμαρμένης, η διάσταση της δι-ύπαρξης των θνητών

και των αθανάτων, των βροτών και των άμβροτων.

Εκεί που το ελευθερώνομαι προϋποθέτει το ελεύσομαι

αλλά και η ίδια η δι-έλευση των μυστών πραγματώνεται έξω

από τον ιστορικό χρόνο και γίνεται μυστική γεωδαισία.

Στους αναρίθμητους αιώνες, στο αεί και στο πάντα.

Η Ελευσίνα έχει το μέγιστο προνόμιο να έχει στη ράχη της

αχνάρια ιεροφαντών, μυστών  και ακόμα αχνίζει το ιερό της χώμα

από τις επικλήσεις και τις ψυχικές δονήσεις όλων εκείνων

που ερωτεύτηκαν παράφορα το υπέρ-λογο

και πάσχισαν να το ιχνεύσουν, να το τοπογραφήσουν, να γίνουν οικέτες του.

Η Ελευσίνα δεν είναι μονάχα ο Ροδώνας της Ποίησης

αλλά το 16πέταλο χρυσό της ρόδο, η Μεγάλη Μητέρα,

πάντα θα είναι η ενεργειακή ασπίδα εκείνων

που αψήφησαν τη φθορά και λάτρεψαν το Απόλυτο.

Η Ελευσίνα δεν συγχωρεί το μερικό, το αδύναμο, το πεπερασμένο.

Απαιτεί βηματισμό εσωτερικών πολεμιστών και ιαχές ερωτόπληκτων θεομανών.

Η Ελευσίνα ζυγιάζει στο ντελικάτο στάχυ της, το θερμό του πολέμου

με το δροσερό της αιώνιας νιότης της Τέχνης, το ψεύδος του θανάτου

με την ψευδαίσθηση της ζωής,

το ρέον της σκέψης με το συμπαγές της δράσης, το θαρραλέο

με το στοχαστικά σταθερό και βρίσκει πάντα το ‘μέτρον’

το άριστον για την περιπέτεια του ανθρώπου.

Αν ο θεός αεί γεωμετρεί όπως θα έλεγε ο κάθε Πυθαγόρειος

από την εποχή του Ομακοείου και μετά, για να περπατήσεις

στις μυστικές ατραπούς της Κόρης,

θα πρέπει να έχεις ξεπεράσει κι αυτήν ακόμα την έννοια του θεού,

των υπερουράνιων υπάρξεων, της ίδιας της Ύπαρξης…

Στην Ελευσίνα ο φιλόσοφος γίνεται ξανά παιδί και ο ιεροφάντης

τον παίρνει απ’το χέρι για τα Καταβάσια. Και ο ποιητής γίνεται

ιχνηλάτης του Ονείρου και αφήνεται στις ανάσες της Γης

για να επιστρέψει στην πρωτοπηγή όλων, την Materia Prima.

Και στον Κυκεώνα, σάρκες, ψυχές και πνεύματα, πυρπολούνται

από μια Φωτιά που δεν θα σβήσει ποτέ. Και θα πυροδοτεί την κάθε ματιά,

το κάθε νεύμα. Ως και την μυητική Σιγή.

Αυτήν που περιέχει, όπως το ιερό ρόδο,

το εν και το τίποτα αέναα να ερωτοτροπούν.