|
Σειρά: Τα blogs στο Vakxikon.gr
Αριθμός στη σειρά: 13
Από τον Σεπτέμβριο του 2010
Συνέντευξη
στην Άτη Σολέρτη
(Σοφία Αργυροπούλου)
https://nimertis.blogspot.com/ - Νημερτής. Γιατί επέλεξες αυτό το όνομα;
Διάλεξα το Νημερτής γιατί μια εποχή που μελετούσα τον μπάρμπα-Ομηρο μου είχαν καρφωθεί εκείνοι οι στίχοι:
«Νημερτὲς μὲν δή μοι ὑπόσχεο καὶ κατάνευσον
ἢ ἀπόειπ᾿, ἐπεὶ οὔ τοι ἔπι δέος, ὄφρ᾿ ἐῢ εἰδέω
ὅσσον ἐγὼ μετὰ πᾶσιν ἀτιμοτάτη θεός εἰμι.»
(Ιλ. Α΄ 514-516)
Δεν "αισθανόμουν" την μετάφραση των Καζαντζάκη – Κακριδή:
«Ξάστερα δώσε μου το λόγο σου και στρέξε αυτά που σου 'πα,
για αρνήσου μου, τι εσύ δε σκιάζεσαι κανένα, για να ξέρω
καλά, ή θεά πως είμαι απ᾿ όλους σας ή πιο παραριγμένη.»
Kάτι μου θύμιζε αυτό το νημερτής, μου θύμιζε το νηπενθής, του Καρυωτάκη κι άρχισα να αναζητώ το νημερτής… Έπεσα πάνω στο "αλάθητος", το "αληθής", αυτός που αποστρέφεται το στρεβλό, ο εύστοχος, τελικά, αυτός που στοχεύει σωστά, στο κέντρο… Ο πυρηνικός… Αυτό μου άρεσε περισσότερο… Ύστερα Νημερτής ως γνωστόν είναι και μια από τις Νηρηίδες, τις κόρες του Νηρέα, πάλι αναφέρεται στην Ιλιάδα. Μπορεί άφοβα να πει κανείς λοιπόν ότι νονός του ιστολογίου είναι ο Όμηρος!
Νημερτής
Στον πρόναο του Υδροχόου
κρύβομαι κι είμαι φανερός
είμαι ακόμη διάφανος και αναιμικός
σα πεθαμένος Σάτυρος
σαν κουρασμένος Σειληνός
στ’ αριστερά μου ξεψυχάει ο Προμηθέας
κι ανασταίνεται ο Κερασφόρος
στα δεξιά μου φάτνη ετοιμάζεται
να γίνει Αλήθεια και Οδός
στο τρίστρατο του αείποτε ξαπλώνω
να υποδεχθώ φωτιά και λάμψεις κι αίματα ηρώων
οι χρυσοφόροι Μήδες του Μεγάλου Βασιλιά
του Αλέξανδρου οι αήττητοι σαρισοφόροι
οι λεγεώνες του Ιούλιου Καίσαρα
κι οι Σταυροφόροι Ιππότες του Ναού
επάνω μου να περπατήσουν
να με μπολιάσουν με χλομά αδιέξοδα
να με σκοτώσουν άπειρες φορές
να με πουλήσουν
να με ξεγελάσουν
να’ ρθω ξανά και πάλι απ’ την αρχή
από το χθες γεμάτος
απ’ το αύριο άδειος
απ’ το κενό αιώνιος
χωρίς λαλιά ανώνυμος
χωρίς ματιά αστερέωτος
ζευγαρωμένος μόνο με τον τυφλό ποιητή
σαν ραψωδία ιερός
κι απρόσιτος…
Διαβάζοντάς σε, ανταμώνω με τις αλήθειες του ιστορικού παρελθόντος. Τι ρόλο παίζει στις εμπνεύσεις σου αυτό το βλέμμα προς τα πίσω;
Θέλοντας και μη συμβαίνει… Είναι σαν να διψάς, να σκύβεις να πιεις απ’το νερό του ποταμού και να προσποιηθείς ότι… διαλέγεις τι νερό θα πιεις και τι όχι… Φέρουμε μέσα μας όλο τον κόσμο, όλη την ανθρωπότητα αλλά και όλο το χρόνο, την ιστορία, τις μνήμες, τις κραυγές, ακόμα και τα φονικά, τις οιμωγές, τις κολάσεις και τα στερεώματα των προγόνων… Δεν είναι το χθες αυτό, είναι απλά η διάθεση να στρέψουμε το κεφάλι για να τα δούμε… Ψέματα, όχι η διάθεση, η βούληση είναι… Η διάθεση δεν φτάνει… (όπως ανάλογα στο εσωτερικό μονοπάτι δεν μπαίνει κανείς από απλή περιέργεια… Κι αν μπαίνει βγαίνει… Πρέπει η περιέργεια να μεταβολιστεί σε ενδιαφέρον και το ενδιαφέρον σε αναζήτηση… Και πάλι δεν αρκεί… Πρέπει να γίνει φλογερή φωνή, να πυροποληθείς, να μην αντέχεις για να αρχίσεις την πορεία σου στο μονοπάτι…). Αν το κάνουμε, αν στρέψουμε δηλαδή το κεφάλι για να δούμε, έχουμε πολλά να διδαχθούμε όχι με την δασκαλίστικη έννοια βέβαια… Στην ουσία άλλωστε, θέση μου είναι πως, δεν υπάρχει δάσκαλος, υπάρχει διαρκής μαθητεία… Απαιτείται και βαθμός ετοιμότητας όμως… Αν είσαι έτοιμος και στρέψεις το κεφάλι θα συναντήσεις τον διδάσκαλο… Κάτι ακόμα που θα ήθελα να πω εδώ είναι πως την ιστορία την αγάπησα όταν ένιωσα πως είναι και μια "προσωπική" μου υπόθεση, όχι απλά συμβάντα που αφορούσαν άλλους… Αν ο Σωκράτης, ο Αλέξανδρος και ο Ιουστινιανός είναι απλά λήμματα σε κάποιο βιβλίο δεν με αφορούν… Αν τους δω ως αληθινές υπάρξεις που αισθάνονταν, αγωνιούσαν, ήταν κάτω απ’ τον ίδιο μάταιο ήλιο, τότε τους νοιάζομαι, θέλω να μάθω γι’ αυτούς… Ακόμα και μεγάλες "αρνητικές" προσωπικότητες θέλω να τις προσεγγίσω προσωπικά… Οι θέσεις των ειδημόνων σεβαστές αλλά ως ένα βαθμό… Και ύστερα έρχονται συνοδά φαινόμενα και θαυμαστές αποκαλύψεις σε κλονίζουν…
…έρχονται μέρες που θα σε αναζητήσω και δεν θα υπάρχεις… …με συγχωρείς που τόσες φορές με αναζήτησες εσύ και η φωνή σου έμεινε μετέωρη… …ίσως να σε άκουγα και φοβόμουν να απαντήσω…
Με αυτά τα λόγια μας συστήνεσαι. Τι μας λέει ο φόβος;
Ίσως να φανεί παράξενο αλλά αυτά τα λόγια που είναι τμήμα μιας ευρύτερης φράσης, βλέπουν σαν απέναντι όχθη τόσο εμένα όσο και τον "άγνωστο" αδελφό μου… Εκείνον ή εκείνη που κάποτε ανταμώσαμε αλλά ήμουν "άλλού" και δεν τον άκουγα ή βουτηγμένος στις μέριμνες δεν "τον έβλεπα"… Δεν ξέρω γιατί το διάλεξα τούτο το απόσπασμα… Ίσως για να το διαβάζω και να… Με θυμάμαι…
Με ρωτάς για το φόβο… Αν μας λέει… Είναι εύστοχη η ερώτηση… Ο φόβος μας μιλάει, ευτυχώς δεν αρκείται να υπάρχει, δεν ξαπλώνει δίπλα μας σαν τεμπέλικη γάτα… Μας ενοχλεί, μας γδέρνει, μας ωθεί σε μια κίνηση… Ο φόβος είναι πρόδρομο φαινόμενο εκείνης της εσωτερικής κίνησης προς το αλλιώς… και παρέχει ενέργεια, προσφέρει γνώση… Εκείνος μας μιλάει λοιπόν, εμείς τον ακούμε;
https://blackrose-nimertis.blogspot.com. Τι συμβολίζει για σένα το μαύρο ρόδο;
Αυτή την ερώτηση είναι δύσκολο πολύ να την απαντήσω γιατί δεν έχω τις λέξεις και όπως λέω καμιά φορά, πώς να χωρέσεις σε λέξεις ό,τι είναι αρχαιότερο απ’τις λέξεις;… Όμως, δεν θέλω να εκφεύγω των απαντήσεων με ευκολίες και ελιγμούς… Το Μαύρο Ρόδο είναι το σύμβολο της ενοποίησης όλων των επιπέδων και των πτυχών του Ανεκδήλωτου αλλά και της Εκδήλωσης , ορατής και μη… Σαρκικής και μη, πνευματικής και όχι μόνον… Μοιάζει με το Άγιν των Καμπαλιστών αλλά και πάλι δεν είναι. Έχει ποιότητες του Άιν Σοφ αλλά και πάλι δεν είναι. Ομοιάζει με την Ίσιδα, την Δήμητρα και την Κόρη αλλά τις υπερβαίνει. Περνάει από τον Σταυρό αλλά τον γεφυρώνει με το Αχανές. Το Μαύρο Ρόδο είναι το ενσαρκωμένο Αχανές. Δεν ξέρω αν βγαίνει νόημα για κάποιον άλλο… Επαναλαμβάνω, δεν χωράνε σε λέξεις όλα αυτά… Χωράνε μονάχα στη Σιωπή…
"...Υπάρχει μια περιοχή γνώσης που ποτέ δε θα γνωρίσεις, την οποία όλοι οι σοφοί άνθρωποι παρατηρούν από μακριά και την αποφεύγουν σαν πανούκλα, αλλά εγώ έχω μπει σ'αυτή τη τρομερή περιοχή. Αν ήξερες, αν μπορούσες ακόμη και μόνο να ονειρευτείς τι τρομερά πράγματα μπορούν να γίνουν στ'αλήθεια, τι έχουν κάνει ένα ή δύο άνθρωποι σε αυτό τον ήσυχο κόσμο μας, ολόκληρη η ψυχή σου θα αναριγούσε και θα έσβηνε μέσα σου. Ο,τι έχεις ακούσει από μένα δεν είναι παρά ο εξώτατος φλοιός, το εξωτερικό περίβλημα της αληθινής επιστήμης -εκείνης της επιστήμης που συχνά σημαίνει το θάνατο εκείνου που θα τη γνωρίσει έστω και αμυδρά, και που είναι πιο φοβερή ακόμη κι από τον ίδιο το θάνατο γι'αυτούς που την κατέκτησαν. Όχι, όταν οι άνθρωποι λένε ότι υπάρχουν παράξενα πράγματα στο κόσμο, γνωρίζουν ελάχιστα για το δέος και τον τρόμο που κατοικεί πάντοτε μέσα τους και γύρω τους, χωρίς αυτοί να το αντιλαμβάνονται..."
Άρθουρ Μάχεν - Το Εσώτατο Φως
https://aream-nimertis.blogspot.com. Όποιος μπαίνει στην περιοχή Μ καταφέρνει να βγει ο ίδιος;
Η Περιοχή Μ είναι το τρίτο στη σειρά "παιδί μου" και την έχω… Pολύ "χαϊδεμένη"… Fιλοξενεί τις πιο ιδιαίτερες σκέψεις μου, ας πούμε και τις πιο "αιρετικές" αλλά και έργα ή σκέψεις άλλων που αγάπησα ή θαυμάζω. Κυρίως από το χώρο της λογοτεχνίας του φανταστικού που με "μεγάλωσε" και ακόμη με τρέφει ως ένα σημείο αλλά και του εσωτερισμού που δεν έπαψε να είναι μια ειναιική πατρίδα που με νοσταλγία και αγνότητα σκέφτομαι και αναζητώ… Τώρα στο ερώτημά σου… O ίδιος δεν ξέρω αν βγαίνει, νιώθω πως μερικές φορές βγαίνει αιφνιδιασμένος, απορημένος ίσως και θυμωμένος… Προτιμώ το τρίτο… Να υπάρχει ζόρι… Μετά έρχονται τα γεννητούρια… Και αναδύεται κάτι καλό…
Φως και σκοτάδι. Το αρχαίο ζεύγος των αντιθέτων. Τι διαλέγεις;
Νομίζω πως η απάντηση στην περίπτωσή μου είναι αυτονόητη και διαλέγω την διαλεκτική τους σχέση… Παρόλα αυτά και επειδή δεν θέλω να κρύβομαι πίσω απ’ το δάχτυλό μου, αν έχει διαβάσει κανείς το Νυχτοβάτη ή άλλα κείμενά μου, θα εγείρει ενστάσεις και θα με επιπλήξει… Ναι, το ομολογώ πως στη Νύχτα και στην ιερή της αγκαλιά βρεφουργήθηκαν τα περισσότερα πονήματά μου… Δεν είναι νοσηρό να θηλάζεις τα μαστάρια της Εκάτης αλλά γίνεται νοσηρό όταν αρνηθείς για πάντα τον ήλιο… Βεβαίως υπάρχει και ο ‘μαύρος ήλιος της ύπαρξης’ αλλά ανοίγουμε άλλο κεφάλαιο…
Ποιο φιλοσοφικό ρεύμα ή καλλιτεχνικό θα έλεγες πως σου άσκησε τη μεγαλύτερη επίδραση;
Δεν μπορώ να αποφύγω την κοινοτοπία ότι πολλά ρεύματα, κινήματα και "σχολές" σκέψεις με έχουν επηρεάσει… Εκείνο που με έλκυε πάντα, εσωτερικά θα έλεγα παρά νοητικά, είναι ο ρωμαλέος στοχασμός, από όποια πλευρά που συνοδεύεται με το αντίστοιχο βιωματικό παράδειγμα… Δεν μπορώ εύκολα να διαχωρίσω μια ιδέα από τον φορέα της… Άξονας όμως να είναι ο άνθρωπος… Και ύστερα ο Άνθρωπος… Μια σχολή σκέψης που έχει άφθονο κυνισμό αλλά "λειτουργεί" μου προκαλεί απέχθεια… προτιμώ ακόμα και τις μοναχικές και ηρωικές μορφές που έγιναν ολοκαύτωμα για τις ιδέες τους από εκείνους που θεοποιούν τη λογική και τον ορθολογισμό εις βάρος όλων των άλλων και σε όφελος του δήθεν ρεαλισμού και πραγματισμού. Πρέπει να πω πιο συγκεκριμένα ότι πολλές σχολές εσωτερικής φιλοσοφίας, όπως οι Σούφι ή το Ζεν ή η μυητική ελληνική παράδοση με έχουν επηρεάσει βαθιά. Δεν ταυτίζομαι όμως με κάποιο ρεύμα και αισθάνομαι ότι δυσφορώ μέσα σε μια οργανωμένη λατρεία ή μια απόλυτη αλήθεια που δεν έχει περάσει από το προσωπικό μου φίλτρο. Θέλω να σημειώσω όμως ότι από τις μορφές του 20ου αιώνα που με έχουν συγκινήσει και με έχουν συγκλονίσει είναι ο Κρισναμούρτι και ο Λιαντίνης. Κάτι περισσότερο, τους νιώθω αδελφούς μου, συνομιλώ μαζί τους, αναπαύομαι στη σκέψη τους, τρέφομαι από το στοχασμό και την αλήθεια τους…
Εκτατό...
Από το σήμερα
εφευρίσκω το χτες
δεν έχω το φορτίο του πόνου
έχει καταναλωθεί μιας Ημέρας το φως
και ταξιδεύω στη Νύχτα…
από το νυν
εφευρίσκω το αεί
όχι πια τεμαχισμένο
από λατρείες
και ψέματα
όχι πια βουτηγμένο
στο αίμα των πρώτων μαρτύρων
αλλά χαριτωμένο
ολόφωτο
τρισδιάστατο και ζωντανό…
από το ένθα ίσταμαι
ναι
βροτός γαρ
με έναν τρόπο ακατανόητο
είμαι ζωσμένος με την υπόσχεση του απόλλυμαι…
και απ’το παράλογο του βίου
εφευρίσκω το λογικό του ζην
είμαι παιδί του Αναξίμανδρου
και το Άπειρο με συνέχει
δεν καταθέτω εύκολα τα όπλα
στις Θερμοπύλες έφτασα αργά
και μόνος
ο Ξέρξης έχει πια περάσει
και η μοναξιά του τοπίου
ρημάζει όλη τούτη τη δόξα…
ναι
από το αδιάστατο
Έλληνας γαρ
είμαι προικισμένος
να ευδοκιμώ στο εκτατό…
και με όλα μου τα δάχτυλα
να δείχνουν εμένα
και με όλα μου τα σώματα
να δείχνουν εσένα
άνθρωπος γαρ
παλεύω να σε περιέχω
καταδικασμένος
να παραμένω ακέραιος
αλλά όχι ΕΝΑΣ…
Σεπ 2009
Ποια η σχέση σου με το Χρόνο;
Αισθάνομαι ασυμφιλίωτος με τον χρόνο ενώ παλεύω μέσα μου, εδώ και χρόνια να κάνω ειρήνη με τον Χρόνο… Ο πρώτος είναι η καταραμένη, καθημέρια φθορά, η παρακμή, αυτό που λένε εντροπία, το δεύτερο είναι η Μεγάλη Διδασκαλία, η Αρχέγονη Ματιά, η Δικαιοσύνη… Κείνο που νιώθω όσο περνάει ο καιρός είναι πως δεν μπορείς να κάνεις ειρήνη με τον Χρόνο αν δεν τον εγκιβωτίσεις, τον ενσωματώσεις, τον φιλοξενήσεις σε κυτταρικό, πνευματικό και ονειρικό επίπεδο. Πάει να πει αυτό πως όσο ζεις σε τρία διαφορετικά επίπεδα, τεμαχισμένος, τριχοτομημένος, δεν μπορείς να ειρηνεύσεις ή να φιλιώσεις με το Άπειρο. Και ο Χρόνος δεν ενδιαφέρεται για κανέναν και τίποτα. Η ίδια η παρουσία του είναι η Διδασκαλία. Μοιάζει με τον παραλληλισμό που είχα κάπου συναντήσει για τον Θεό με μια μεγάλη, παγωμένη λίμνη ευφυΐας. Δεκάρα δεν δίνει η λίμνη αν πονάς, αν χαίρεσαι ή αν την αναζητάς ή την περιφρονείς. Είναι εκεί. Αν βουτήξεις θα σε λούσει, θα σε μεταμορφώσει, θα σε αλλοιώσει. Αυτό βέβαια είναι μια μυστικιστική θεώρηση και επειδή αγαπώ τους μυστικούς αδελφούς, μου ταιριάζει… Το ερώτημα ίσως, πώς θα την βρείς τούτη τη λίμνη; Ο νους αρνείται την ύπαρξή της, το συναίσθημα την φοβάται, η σάρκα παγώνει στη θέα της… πώς θα την βρείς και ποιες υπερβάσεις θα κάνεις για να βουτήξεις μέσα της; Η απάντηση είναι πως πρέπει να ξεσηκωθεί όλο σου το είναι, να στασιάσει, να την αναζητήσει… είναι μυστικός όμως ο δρόμος και ανεπανάληπτος… είναι μοναδικός… Ό,τι κι αν πει κανείς είναι ψέμα και είναι αλήθεια… Δεν ελέγχεται… Οι Πυθαγόρειοι, από τους οποίους έχω επηρεαστεί, δεν το κρύβω, έλεγαν πως μονάχα ό,τι βιώνεται είναι αληθινό, όλα τα άλλα ελέγχονται…
Παρελθόν-παρόν-μέλλον. Τρεις διαστάσεις του χρόνου, ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια σου και σε καλούν. Σε ποια θα παρέδιδες το άπειρο της ύπαρξής σου;
Μα μέσα στο άπειρο όλα αυτά καταργούνται. Δεν νοείται άπειρο και υπαρκτική υπερ-διάσταση που να εμπεριέχει τεμαχισμούς και κατασκευές του νου. Όλες αυτές άλλωστε υπάρχουν για να μπορεί να διαχειρίζεται ο νους τον εαυτό του. Ο νους έχει τον μέγιστο βαθμό αυτισμού από οτιδήποτε άλλο στο σύμπαν… Το γνωστό τουλάχιστον… Του αρέσει να αυτολατρεύεται, να αυτοδοξάζεται, να αυτοδικαιώνεται…
Εκατομβαιώνας
(...)
βαφτίστηκα ξανά
στον έρωτά σου
άρπαγας άπληστος
πεινασμένος ήρθα
κλέφτης αθανασίας ριπαίας
να εκμαιεύσω από ένα σου νεύμα
ζωή
ηδονής αγώνας
ανηφορίζοντας στο μαγικό βουνό σου
από πειρατής
στο ιερό σου άγγιγμα
ταπεινός προσκυνητής
αξιώνομαι
ορθώνομαι
άγιος και αμαρτωλός
του έρωτά σου εραστής …
[στην Ε]
Iουλ 2010
Ποια η δύναμη του Έρωτα;
Επειδή αναφέρεσαι στον Έρωτα και όχι μονάχα στην θυελλική δύναμη της λίμπιντο που αντιμετωπίζω με δέος όπως κάθε βροτός, θέλω απλά να πω ότι ως τα όρια των δικών μου βιωμάτων, δεν μπορώ να ‘κατανοήσω’ τον κόσμο παρά μονάχα ερωτικά… Για έναν άνθρωπο που αυτοχαρακτηρίζεται μυστικιστής, το σύμπαν είναι ερωτικό σε όλα του τα επίπεδα, οι σχέσεις είναι ιερές, η ζωή είναι μυστική και, ευτυχώς, ακατανόητη και ο Έρωτας είναι αυτό που τα διέπει όλα… Δεν τα νοηματοδοτεί απλώς, αυτό είναι μια ρομαντική θεώρηση της δεκάρας… Είναι όπως προσπαθεί να διαχωρίσει κανείς την συνείδηση από το περιεχόμενό της… Η συνείδηση είναι βεβαίως το περιεχόμενό της… Όμως εδώ χρειάζονται διευκρινήσεις… Είναι βέβαιο πως οι αδελφοί μυστικοί όλων των εποχών, διακρίνονταν από έναν ιδιαίτερο, παράξενο θα έλεγα ψυχισμό… Σήμερα, οι ψυχίατροι μπορεί να τους διαβάζουν αλλά και ταυτόχρονα να θεωρούν ότι θα τους δέχονταν οπωσδήποτε ως ασθενείς… Το θέμα βαθαίνει επειδή ακριβώς, ο Έρωτας είναι πυρηνικό στοιχείο της Ύπαρξης και όχι αποτέλεσμα ή προϊόν της… Επειδή είμαι ερωτικός, ερωτεύομαι και όχι επειδή ερωτεύομαι πράττω και συμπεριφέρομαι ερωτικά. Αυτό ισχύει για όλους; Θα ρωτήσει κάποιος. Αν είναι ενδογενές, δομικό, DNAικό στοιχείο μας, βεβαίως. Υπό προϋποθέσεις, είμαστε όλοι τα πάντα… Το θέμα βαθαίνει περισσότερο επειδή ο Έρωτας σχετίζεται και με την ματιά. Η ματιά είναι μια άλλη διάσταση πάλι της μυστικής θεώρησης και ερμηνείας του κόσμου. Με απλά λόγια είναι ό,τι δεν μπορεί να ερμηνεύσει ο νους, είναι υπερ-νοητικές δονήσεις που αφορούν ακόμη βαθύτερες περιοχές μας… Τον τρίτο εσωτερικό μας κόσμο, όπως τον λέω εγώ… Αλλά ας μείνω εδώ γιατί το θέμα ανοίγει και εκτείνεται υπερβολικά.
Το χρώμα της λήθης
Η ζωή έχει παράξενα χρώματα
χρώματα ελευθερίας και πόθου
χρώματα σκλαβιάς
χρώματα μόχθου
αρνούμαι να σε ζητήσω πάλι
δεν σε ξέχασα
να το ξέρεις
αλλά μου έλειψες τόσο πολύ
που δεν με αφορά πια η απουσία σου
η ζωή έχει και το χρώμα της λήθης
12/11/00
Ποια η σχέση σου με τη μνήμη και τη λήθη;
Παλιότερα είχα "αποφασίσει" πως είμαστε όντα όχι μονάχα αναφορικά αλλά και "υπερ-μνημονικά"… Τούτο το τεκμηρίωνα με την πεποίθηση περισσότερο πως ο άνθρωπος ανατρέχει διαρκώς στο χτες… Η απάντηση που δίνει όμως ο Ιησούς στο Νικόδημο έχει την αξία της εδώ. Ο Νικόδημος, ένας άνθρωπος του χτες, αδυνατεί να κατανοήσει τον Ιησού, το αεί… Το συμπαγές αμήχανο μπροστά στο ρέον… Ο Νικόδημος που αναρωτιέται πως μπορεί να ξαναγεννηθεί κανείς και ο διδάσκαλος που φέρνει το παράδειγμα του ανέμου που κανείς δεν τον βλέπει αλλά πνέει παντού… Από τη μια ο σοφός "φύλακας" της παράδοσης, ο δυσκίνητος, καλός αλλά και φοβικός άνθρωπος, από την άλλη το διαρκώς καινό, το αεικίνητο της δράσης, της πλήρωσης όλων με το νέο… Ο Νικόδημος με τη μνήμη –και τελικά τη λήθη- ο Ιησούς με την ματιά Εκείνου που θέτει διαρκώς νέες συντεταγμένες και απαιτεί τη βουτιά στο Άπειρο… Είναι κανείς έτοιμος να ρισκάρει; Γιατί, για μένα, αυτό ρωτάει διαρκώς ο Ιησούς –τον πλούσιο νέο ας πούμε – είσαι έτοιμος, έχεις τη βούληση να ρισκάρεις; Αν όχι, μένεις στη μνήμη, αν ναι, την υπερβαίνεις…
Δ Ι Α Ν Ο Η Μ Α Τ Α
ΕΝΟΣ ΜΟΝΑΧΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
(κύκλος του φθινοπώρου)
Κάποιος μου είπε πως η μοναξιά μ'έχει φυλακίσει.
"Όχι", του απάντησα, "όχι, κάνεις λάθος. Εγώ έχω φυλακίσει τη μοναξιά".
* * *
Τι μπορείς ν'αντλήσεις μέσα από τη μοναξιά;
Τι μπορείς να αλιεύσεις από το κενό;
Τι μπορείς να απαντήσεις στον αντίλαλό σου;
"Υπάρχω, φοβάμαι, ψηλαφώ το Θεό". Και την επόμενη ημέρα: "Υπάρχω, φοβάμαι, ψηλαφώ το Θεό". Και την επομένη, και όλες τις ημέρες και έξω από το χρόνο και έξω από σένα.
Να τι θ'αντλήσεις απ'τη μοναξιά, να τι θα αλιεύσεις μέσα από το κενό.
Τον ήχο της ύπαρξής σου.
* * *
(...)
Σεπτέμβριος 1998
Πόσο μοναχικός είναι ο δρόμος προς την εσωτερική αλήθεια της ύπαρξής μας;
Τρομακτική η ερώτηση αυτή γιατί ανασαίνει μια ακόμα φοβερότερη απάντηση… Γιατί αληθινά, είναι η πιο μοναχική οδός, στενή και τεθλιμμένη, σωστά έχει ειπωθεί, αυτή της Ύπαρξης… Γεμάτη την εγκατιαία αγωνία, την πυρηνική, την αρχέγονη, την ιερή αγωνία της Ύπαρξης… Αλλά ίσως να μην μπορούσε να είναι αλλιώς… Η συνειδητοποίηση της μοναχικότητας γίνεται μονάχα μέσα από την ίδια την μοναχικότητα… Φτάνει να μην ριζώσει σε άλλα χώματα και γίνει μοναξιά… Φτάνει να μην την μεταβολίσει εκείνη η εντροπία που λέγαμε και γίνει ερημιά…
Για να φτάσει κανείς στη Σιωπή όπως μας διδάσκεις, περνά από τον Κήπο των Ευχών, το Δωμάτιο των Αναμνήσεων, την Αίθουσα των Παρορμήσεων, το Δωμάτιο του Κενού... Τελικά ποιο είναι το μυστικό που μας αποκαλύπτει;
Είναι μια πορεία απ’έξω προς τα μέσα... Ταυτόχρονα είναι και μια κάθοδος… Εδώ νοείται η μυητική σιωπή, όχι ως το "σιγάν" –όρος και όρκος για τον δόκιμο μιας αδελφότητας – αλλά την Σιωπή ως επίτευξη και ως Πέρας. Το πέρας της επίγνωσης είναι η Σιωπή λοιπόν. Ο ρηχός νους είναι φλύαρος, θορυβώδης, φασαριόζος… Ο βαθύς νους είναι σιωπηλός αν και πάντα ενεργός… Ο μύστης δεν έχει ανάγκη να μιλάει, να ρητορεύει, δεν θέλει να πείσει κανέναν, δεν είναι πολιτικός, δεν είναι πραματευτής για να διαλαλεί το εμπόρευμά του… Ο μύστης εναρμονίζεται με το Αδιάστατο, με το Ανεκδήλωτο ακόμη και εδώ δεν χωρούν λόγια και θόρυβοι… Μια αναλογική εικόνα – σύμβολο βοηθά στην εμπέδωση αυτού του ζητήματος. Ο εσωτερισμός διδάσκει πως υπάρχουν δυο δρόμοι στην αναζήτηση… Ο ένας είναι η οριζόντια δοκός ενός σταυρού, ο άλλος είναι η κάθετη… Όσοι ανήκουν στην οριζόντια, ασχολούνται με πολλά αλλά σε μικρό βάθος (επαγγελματικά εκεί ανήκουν οι δημοσιογράφοι, οι έμποροι, όσοι έχουν επαφή με πολύ κόσμο αλλά για λίγο χρόνο)… Όσοι ανήκουν τώρα στην κάθετη δοκό, αφιερώνουν όλη τους τη ζωή σε ένα θέμα που ερευνούν σε βάθος (επαγγελματικά οι ερευνητές, οι επιστήμονες, οι φιλόσοφοι, κ.α.)… Ο ισορροπημένος άνθρωπος είναι ο "εσταυρωμένος"… Η καρδιά του να είναι στο σημείο τομής των δυο δοκών (και μάλιστα, για να το προχωρήσω λίγο, μιλάμε κυρίως για τον ανισοσκελή, χριστιανικό σταυρό της θυσίας που είναι ανάπτυγμα ενός κύβου, τέσσερις έδρες στην κάθετη διάσταση και τρεις στην οριζόντια)… Ας θυμηθούμε εδώ και τον "άνθρωπο του Βιτρούβιου" του Ντα Βίντσι, κλπ. Τώρα, όσοι είναι στα άκρα των δοκών, είναι οι πλέον ‘"φανατικοί", είναι οι επαναστάτες, οι διδάσκαλοι, οι άνθρωποι που ιδρύουν θρησκείες και αλλάζουν τον κόσμο… Δεν μπορούν να θεωρηθούν "ισορροπημένοι" αλλά δεν τους ενδιαφέρει… Ένας γιατρός που αφιερώνει όλη του τη ζωή σε ένα μόνο σκοπό, θα προσφέρει σε όλη την ανθρωπότητα, είναι όμως αποκλεισμένος από τη ζωή, είναι ‘πρόβλημα’ για τους συγγενείς του, είναι ερώτημα για τον ίδιο… Ο Μότζαρτ ήταν μια ιδιοφυία, μια μεγαλοφυία μάλλον, δεν ανήκει στους ‘φυσιολογικούς’ ανθρώπους… Ήταν πλημμυρισμένος από κάτι ανεξήγητο, ήταν φορέας μιας τρομερής δύναμης… Άλλαξε τον κόσμο και δεν έζησε ποτέ του σαν ‘κανονικός’ άνθρωπος… Πως θα μπορούσε άλλωστε; Με την μυητική έννοια, ο "ισορροπημένος άνθρωπος" που είναι και εσταυρωμένος, είναι αυτός που απλώνει τα χέρια του στην εκδήλωση, απλώνεται στην εμπειρία, δεν την αρνείται αλλά το βλέμμα του είναι ψηλά και τα πόδια του πατούν γερά στη γη…
Διαβάζοντας το γεμάτο σοφία κείμενό σου με τίτλο «Το Αδρανές της Δικαίωσης», ένιωσα την ανάγκη να σε ρωτήσω τα εξής:
- Ο Θεός είναι μια εφεύρεση του ανθρώπινου Νού;
Δεν είναι τόσο απλό να απαντηθεί αυτό. Υπάρχει και το παρόμοιο γνωστό ερώτημα που διατυπώνεται ως εξής: αν ξυπνήσουμε ένα πρωί και έχει επισυμβεί ένα total delete της μνήμης μας, δεν γνωρίζουμε τίποτα για θεούς, άγγελους και δαίμονες, αν θεωρηθεί ότι γνωρίζουμε μόνο τα απαραίτητα για να επιβιώσουμε στοιχειωδώς, μετά από πόσο καιρό θα ιδρυθεί το πρώτο ιερατείο; Και βάσει ποιας μηχανικής θα κατασκευαστεί η πρώτη θρησκεία; Πότε θα εμφανιστεί ο πρώτος ιερέας; Κλπ, κλπ. Δεν είναι εύκολο να απαντηθούν αυτά… Είναι ερωτήματα που απασχολούν αλλά αδιέξοδα… Μπορεί ο Θεός να έχει κατασκευαστεί από τον άνθρωπο αλλά ο πυρήνας είναι αλλού… Γιατί θέλησε να κατασκευάσει έναν παντεπόπτη; Γιατί έχει ανάγκη ενός supervisor της ζωής του; Η ταπεινή μου πεποίθηση είναι πως είμαστε όντα αναφορικά και έχουμε ανάγκη της επιστροφής ή της αναγωγής σε κάποιο απόλυτο για να μην χάνουμε κατά καιρούς τις συντεταγμένες μας… Είναι ένας μηχανισμός, μια ψυχολογική ανάγκη ίσως… Το θέμα της αναφορικότητας έχει αναλογίες στον έφηβο άνθρωπο, που δεν τις έχει και τις στερείται, έχει όμως βλέμμα, στον μεσήλικα που μοιάζει με τον Ιανό που κοιτάζει διαρκώς και μπρος και πίσω και με τον γέροντα που έχει μόνο αναφορές και μειώνεται διαρκώς το βλέμμα του… ας στοχαστεί κανείς που ψυχικά ανήκει, στον έφηβο, τον μεσήλικα ή τον γέροντα… Γιατί κάποιοι άνθρωποι γεννήθηκαν γέροι, έτσι δεν έχει ειπωθεί; Ενώ άλλοι έμειναν για πάντα έφηβοι… Αλλά δεν ξεμπερδεύει εύκολα κανείς με όλο αυτό γιατί δεν αρκεί να ικανοποιηθεί ο νους… Όσο η ψυχή είναι ανήσυχη θα επιστρέφουμε πάντα στο ερώτημα…
- Πως πιστεύεις πως απονέμουν δικαιοσύνη οι Θεοί;
Πάντως όχι με νόμους του Κάρμα και του Ντάρμα κλπ. Πιο κοντά ίσως να είναι το "αντιπεπονθός" του Πλούταρχου… Ανοίγει πολύ μεγάλα κεφάλαια συζήτησης όλο αυτό… Μπορεί να απαντηθεί κανείς στο μέτρο της προσωπικής του εποπτείας… Αισθάνομαι ότι είναι αδύνατον να εισέλθουμε σε κάποιες ενεργειακές στιβάδες που θα ανοίξουν άλλες αντιληπτικές πύλες… Για να επαναλάβω τον Κάρλος Καστανέντα και μάλλον τον δάσκαλό του Δον Χουάν, είμαστε άδειες μπαταρίες και θέλουμε να επιτύχουμε διαστρικά ταξίδια… Θα πει κάποιος, είναι αδύνατον; Όχι, τελικά είναι δυνατόν μονάχα μέσω της μυητικής πορείας…
Πιστεύεις στη δύναμη της Ειμαρμένης;
Φαίνεται να υφίσταται μια "άλυσος αιτιότητος" που θα έλεγαν και οι Στωικοί κάτι που ως ένα σημείο με εκφράζει. Εάν κανείς κάνει κάποιες συστηματικές παρατηρήσεις τόσο στη ζωή του όσο και γενικότερες, ίσως μπορέσει να συλλάβει ένα μικρό μόνο μέρος του "γενικού σχεδίου"… Όπως, ας πούμε, αν αποφασίσει κάποιος να κρατάει Ονειρολόγιο… Θα διαπιστώσει αναλογίες με μέρες και μήνες και εποχές… Αντιστοιχίες με την εσωτερική του διάθεση… Επαναλαμβανόμενα μοτίβα σε όνειρα, ολόκληρα όνειρα σε επανάληψη αλλά με κάποιες μικροδιαφορές… Με την παρατήρηση μπορεί, αναγωγικά, να οδηγηθεί σε ένα στοχασμό… Και πάλι όμως εξαιρετικά δύσκολο κι αυτό καθώς εκείνος που είναι ομοεπίπεδος είναι δύσκολο να έχει άποψη του όλου… Θα πρέπει να "υψωθεί", με άλλα λόγια, να μυηθεί…
Το σβήσιμο…
Καμιά φορά, στις συνθήκες του βαθύτερου πόνου, στα σκοτάδια της πιο αιχμηρής μοναξιάς, κείνης της μοναξιάς που σε αφανίζει και σε ρουφάει, σκέφτομαι πως δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο Σιντάρτα Γκαουτάμα, ο Βούδας, ξεκίνησε την αναζήτηση του Αληθινού, δηλαδή εκείνου που δεν το φθείρει ο χρόνος, που δεν είναι μια σκιά, μια δρομαία ανάμνηση, ένα φάντασμα, όπως εκείνο του πατέρα του Άμλετ που το διέλυε η αυγή σαν καπνό, ξεκίνησε λοιπόν την μεγάλη του προσωπική αναζήτηση από το σοκ που υπέστη στη θέα του πόνου. Του πόνου, της αρρώστιας, των γηρατειών, του θανάτου. Και ολόκληρο το μεγαλοπρεπές οικοδόμημα της βιοφιλοσοφικής οδού που ανακάλυψε και ίδρυσε, ξεκινά με μια φράση, ένα αφορισμό συγκλονιστικό. Τα πάντα είναι πόνος…
Κατά πόσο αληθινή είναι η τελευταία φράση;
Σήμερα έχω την αίσθηση πως όταν ο Σιντάρτα αναφερόταν στον πόνο, εννοούσε την ίδια την ύπαρξη… Όλα είναι πόνος σημαίνει, όλα είναι "καταδικασμένα" στην ύπαρξη… aφού τα βλέπουμε, υπάρχουν, αφού τα σκεφτόμαστε υπάρχουν… aφού υπάρχουν κάποια στιγμή θα πεθάνουν, ο πόνος είναι το τελευταίο στάδιο, είναι ένα αποτέλεσμα, ο δρόμος είναι η μη-ύπαρξη αλλά ενδιαμέσως, λέω εγώ, είναι η δι-ύπαρξη. Αλλά αυτό ανήκει σε άλλη σφαίρα ανάλυσης. Η φράση τα πάντα είναι πόνος είναι αληθινή αλλά για τον βαθύτερο μελετητή είναι μια μικρή πόρτα που οδηγεί σε ένα απέραντο ‘δωμάτιο’…
«Η Αλήθεια είναι μια χώρα προς την οποία δεν υπάρχει δρόμος ή μονοπάτι...»
Κρισναμούρτι
Τι συμπυκνώνει, ποια ρήση ίσως, τη μεγαλύτερη αλήθεια της ύπαρξης; Αν υπάρχει...
Δεν υπάρχει ρήση τέτοια, αυτή είναι η θέση μου…
«Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που δεν είναι τίποτα...»
Η ευτυχία είναι μια μορφή ψευδαίσθησης; Κι αν δεν είναι πως πραγματικά κατακτάται;
Αφαίρεση, αφαίρεση, μονάχα αφαίρεση… Στη συσσώρευση είδα κάποια στιγμή την κυκλοτερή, αέναη, μηχανιστική, αδιέξοδη κίνηση του νου να γραπώνεται από το μερικό για να αντέξει το όλο και του καιρικού να πολεμήσει το αιώνιο… Αφαίρεση, άδειασμα, όλη η σαπίλα που κουβαλάμε, όλη η σκαρταδούρα που διαβάσαμε, όλη η ψευδοσοφία που μας φορτώθηκε… Αφαίρεση… Κάπου εκεί κοντά και κάτι σαν "ευτυχία"…
Η χειρότερη φυλακή είναι ο νους...
Κάποιες φορές ‘αισθανόμαστε’ ότι έχουμε βγει σε ένα απέραντο λιβάδι, αναπνέουμε τον ανεμπόδιστο, ελεύθερο άνεμο της ψυχής μας, κάτω από ένα υπέροχο στερέωμα… μουσικές και μελωδίες της Δημιουργίας μας έχουν πλημμυρίσει, χρώματα, μυρωδιές, ανάσες…
και όμως…
Είναι μια εικονική πραγματικότητα, μια κατασκευή του νου…
Κάποιες φορές αισθανόμαστε έτοιμοι για την μεγάλη υπέρβαση, το άλμα στο Άγνωστο, την ενεργειακή πλήρωση να τολμήσουμε, να πράξουμε, να δράσουμε…
Κάνουμε το πρώτο βήμα, το δεύτερο βήμα, τα επόμενα βήματα… δεν έχουμε προσεγγίσει κανένα Άγνωστο… είμαστε πάντα στις περιοχές του Γνωστού… το έχουμε τεντώσει ίσως λίγο, το έχουμε βαφτίσει ‘άγνωστο’, νομίζουμε ότι σε μια στιγμή γίναμε τολμητίες Κολόμβοι και ατρόμητοι εξερευνητές…
…είναι απλά μια ‘ενημέρωση’ του νου πως, απλά, έχουμε τις ποιότητες της ελευθερίας αλλά, δυστυχώς, δεν είμαστε ελεύθεροι…
Ένα καλοδουλεμένο ‘πρόγραμμα’ του νου, μια ταινία που προβάλλεται για την ψυχαγωγία του…
Κάποιες φορές πληγώνουμε εκεί που πιστεύουμε ότι μοιραζόμαστε τρυφερότητα, εκεί που νομίζουμε ότι αγαπάμε…
Είναι κι αυτό πιθανώς μια αυταπάτη… ένας εγωικός νους δεν θέλει να αγαπήσει, δεν θέλει να μετατοπιστεί ο κεντροβαρικός του άξονας, δεν θέλει να αυτοκτονήσει…
Γιατί αληθινή αγάπη σημαίνει να καταστραφεί το Εγώ… να αφανιστεί, να διαλυθεί… και ο νους δεν επιτρέπει πράξεις αυτοχειρίας… το πολύ πολύ μερικούς τραυματισμούς… πράγματα που μπορεί να ελέγξει δηλαδή…
Η χειρότερη φυλακή είναι ο νους…
Κι όμως, τα κλειδιά δεν τα έχει εκείνος…
Και μέσα στην απλόχωρη φυλακή του με τις γιγαντοοθόνες προβολής εικονικών πραγματικοτήτων υπάρχουν στιγμές που βιώνεται η Αλήθεια… γουλιές της, δροσιές της ίσως αλλά μέσα στη φτωχική μας κούπα δεν χωράνε οι ωκεανοί…
Και ίσως και μια δροσερή γουλιά να αρκεί για να ξεκινήσει η εσωτερική επανάσταση…
Ποια είναι η ύψιστη μορφή ελευθερίας;
Όπως το νιώθω περισσότερο και λιγότερο το σκέφτομαι, στην κορύφωση μιας θεωρητικής κλίμακας είναι η σιωπή, το παράλογο και η υπέρτατη κατανόηση… Θα πει κάποιος λέξεις… Θα συμφωνήσω… Μόνο όποιος κατακτήσει αυτό το επίπεδο θα μπορεί να πει… Κι αυτός μάλλον θα έχει επιλέξει τη σιωπή…
Η αγάπη μπορεί να απελευθερώσει τον άνθρωπο;
Η Αγάπη και το Αχανές… Η συνάντηση του ανθρώπου με το Αχανές τον καθιστά αχανή και συνεπώς ελεύθερο… Δεν είναι μια δραστηριότητα, είναι μια δράση… Δηλαδή γίνεται, δεν αποφασίζεις να γίνει… Δεν το παραγγέλνεις, συμβαίνει… Δεν έχει τη συνιστώσα του χρόνου, δεν έχει καμιά δουλειά ο νους λοιπόν… Λέγοντας Αγάπη δεν εννοώ φυσικά το συναίσθημα, το συναίσθημα δεν μπορεί να σε ελευθερώσει, το αντίθετο. Η αγάπη είναι κατάσταση, η Αγάπη είναι διάσταση. Όταν μεταβολιστεί η αγάπη σε Αγάπη, δηλαδή στο Αχανές, ο άνθρωπος παύει να αναρωτιέται, να φανατίζεται, να τρελαίνεται…
Κάτι
(...)
κάτι σε σκότωσε στα τρυφερά σου χρόνια
και το αίμα έτρεξε μέσα σου
και σε πλημμύρισε σα θάλασσα από ένοχες διαφυγές
και δεν σε αποτελείωσε
μα σε αφαιρεί απ'τον εαυτό σου
νύχτα τη νύχτα
σκέψη τη σκέψη
ανάσα την ανάσα...
1/10/2000
Ποια η σχέση σου με το παιδί που κρύβεις μέσα σου;
Είναι παράξενο αλλά μια καλή μου φίλη –μπλόγκερ κι εκείνη – μου είχε γράψει κάποτε ότι στην ουσία είμαι ένας "φασαριόζος άτακτος μπόμπιρας που θέλει να τους πειράζει όλους"… Με είχε "τεντώσει" στην αρχή τούτη η "διάγνωση" και η φίλη αυτή δεν με είχε γνωρίσει καν… Δεν τη φοβάμαι τη λέξη "μπόμπιρας" και την αγαπώ μάλιστα. Γιατί έχει την δροσιά και την ανεμελιά της.
Λευκή ελπίδα
Ο άνθρωπος – ψάρι
κουρνιαξε στο ουρλιαχτό του
και περίμενε
σαν ήρθε ο νοσοκόμος της αυγής
του έμπηξε το καρφί στο μάτι
άνοιξε την πόρτα της παράγκας
κι έτρεξε στο αιώνιο
να βρει κείνο τον ήλιο
που του υποσχέθηκαν
κι όταν άκουσε
τις πρώτες ριπές να μπολιάζουν την αυγή
με το αίμα του
γύρισε κι είδε τις δυο αδελφές
πιασμένες απ’το χέρι
να χαμογελούν
στην απέναντι πτέρυγα
ο ήλιος είχε ανατείλει…
Σεπ 2011
Ποια η σχέση σου με ελπιδα;
Το φοβερό ή περίεργο με την ελπίδα είναι ότι σου προσφέρει κάτι που, τελικά, προϋποθέτει… Μια αίσθηση ετοιμότητας, μια δυναμική ενέργεια που παραμένει όμως, εγκλωβισμένη… Δεν ξέρω ακριβώς τι είναι η ελπίδα, αλλά ως προσδοκία του αναπάντεχου, θα έλεγα πως την βιώνω καθημερινά… Μπορεί να μοιάζει μεγαλόστομο αυτό, όμως, βγαίνει από τις προσωπικές μου εμπειρίες…
Οξύ
Αυτός είναι ένας άρρωστος κόσμος
Χτυπάς τη γροθιά σου στο μαχαίρι και δεν ματώνεις
Γλείφεις το πύο απ’τα τραύματά σου
κι είναι γλυκό σαν μέλι
Θυμάσαι ό,τι σε πλήγωσε και δεν πονάς
Αυτός είναι ένας αλλοιωμένος κόσμος
Παντού μάτια δίχως βλέμματα
Παντού χέρια δίχως αγγίγματα
Παντού αρτηρίες δίχως αίμα
Έχεις παρελθόν
Και ξέρεις πως είσαι ζωντανός
Αγγίζεις το καρπό του έρωτά σου
Και αναρωτιέσαι για τη πηγή του φθόνου
Κλείνεσαι σε ένα δωμάτιο προσευχών
Και εύχεσαι να σε ραβδίσει ο χρόνος
Με το φραγγέλιο της απάθειας
Ένας πικρός καφές
Δεν είναι δηλητήριο
Ένα βλέμμα απόρριψης
Δεν είναι η μοναξιά…
Αυτός είναι ένας σκοτωμένος κόσμος
Σκίζεις τις φλέβες σου
Δεν έχεις αίμα
Οξύ τρέχει απ’το σώμα σου
Δεν το καταλαβαίνεις πια
Πόσο πολύ έχεις πεθάνει…
31-10-2006
Πόσο αληθινή είναι αυτή η εικόνα απέναντι σ’ αυτό που αντικρίζουμε σήμερα;
Παρότι ο κόσμος του ποιήματος δεν είναι –απαραίτητα- ο έξω κόσμος, μερικές φορές αναρωτιέμαι αν υπάρχει καν –αισθάνομαι πως δεν επέλεξες τυχαία το ποίημα αυτό που γράφτηκε υπό εσωτερικές συνθήκες εξαιρετικά "όξινες", μάλλον, δηλητηριώδεις θα έλεγα… Βλέποντας και τις ερμητικές αναλογίες, θα έλεγα άφοβα ότι "αυτός είναι ένας σκοτωμένος κόσμος" πράγματι… Όμως, δεν έχω το ανάστημα να μηδενίζω τα πάντα… Πιστεύω ότι ακόμα και στον έσχατο θάνατο –γιατί υπάρχουν στάδια θανάτου – κανείς δεν έχει το ανάστημα να αυτοακυρωθεί… Άρα… Κι άλλη ανατολή, κι άλλος κύκλος…
Δανείζομαι τα λόγια σου και σε ρωτώ: Είμαστε όντως παιδιά του Μάταιου;
Μονάχα με την έννοια της τραγικότητας του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι το πλέον τραγικό ον πάνω σ’αυτό τον πλανήτη έχει γράψει ο μεγάλος Δ. Λιαντίνης και δεν μπορώ να μην πω ότι δεν το βιώνω στο πετσί μου, εσωτερικό και εξωτερικό σχεδόν κάθε μέρα.
Είναι η ποίηση μια μορφή ματαιότητας;
Η ποίηση είναι ένα ολόκληρο σύμπαν… Ποιος μπορεί να πει ότι έχει χαρτογραφήσει το σύμπαν; Μια μικρή περιοχούλα μας αναλογεί αν και κάποιες φορές έχουμε γεύσεις και ποιότητες και από άλλες, μακρινές ζώνες και απόστατους πλανήτες…
Πώς κρίνεις τη σύγχρονη ελληνική ποίηση;
Δεν θέλω να κάνω γενικές κρίσεις. Δεν είμαι σε θέση να το πράξω. Πάντως, υπάρχουν αξιολογότατες γραφίδες.
Υπάρχουν σύγχρονοι έλληνες ποιητές που θαυμάζεις;
Ναι, υπάρχουν αλλά δεν επιθυμώ να αναφερθώ ονομαστικά.
Ποια είναι η γνώμη σου για το χώρο των blogs;
Τα αγαπώ τα ιστολόγια γιατί φιλοξενούν την κατάθεση ψυχής πολλών μοναχικών και όχι μόνο ανθρώπων, ανθρώπων που τους νιώθω αδελφούς, συνοδοιπόρους και σύσκηνους… Φυσικά υπάρχουν και οι εξαλλαγμένοι όγκοι καθώς και τα νοσηρά κύτταρα… Δεν έχει σημασία… Τη ζύμωση που έχω βιώσει μέσα από τον χώρο αυτό δεν την είχαμε νομίζω ποτέ… Και ακόμα ανασαίνουν ελεύθερα και απροσκύνητα τα μπλογκς… Ευτυχώς…
Πώς κρίνεις το χώρο των εκδόσεων;
Δεν έχω και την καλύτερη γνώμη για το χώρο των εκδόσεων. Οι λόγοι είναι οι γνωστοί. Η πλήρης εμπορευματοποίηση της έκδοσης πνευματικών πονημάτων. Φυσικά, εκτός εξαιρέσεων. Βασική ευθύνη έχουν και οι δημιουργοί. Να αρνούνται την εκπόρνευση των πνευματικών τους παιδιών. Αυτό λέω εγώ. Να την αρνούνται ως το τέλος.
Αναμένεται να εκδώσεις κάποιο έργο σου;
Όχι, δεν αναμένεται μάλλον.
Τέλος, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω από καρδιάς για την τιμή που μου έκανες με αυτή τη συνομιλία, να σου ευχηθώ ο,τι καλύτερο και να σου ζητήσω να κάνεις μια ευχή!
Κι εγώ να ευχαριστήσω για τη φιλοξενία. Η τιμή ήταν δική μου και το λέω ειλικρινά. Μια μονάχα ευχή: μεγαλύτερη συνειδητότητα και εποπτεία.
Φυλάκιο
Στις υπώρειες του Απρόσιτου Όρους συνέβη
Εκεί όπου δεν αντέχονται όσα βλέπει κανείς
Εκεί όπου δεν αντέχονται όσα ακούει κανείς
Εκεί όπου δεν αντέχονται όσα βιώνει κανείς
Ήρθα επισκέπτης στο φυλάκιο αυτό…
Προνομιούχος να γευτώ όσο αντέξω
Εκείνο που δεν μπορεί να ειπωθεί από χείλη ανθρώπων…
Είχα στα χέρια μου ομίχλη
Και δάνειο αίμα της αυγής
Και τάισα το σκοτάδι που άπληστα ρουφούσε από το ιχώρ του Απείρου
Όσο άντεχε να καταναλώσει
Το σκοτάδι με οδήγησε πέρα από το Αρχαίο Δάσος
Στο αφιλόξενο μονοπάτι των εφτά αρτηριών
Που αιμοδοτούν εδώ και αιώνες τον Φύλακα…
Δεν μου επετράπη να τον κοιτάξω ολόισια στα μάτια
Μετά βίας μπορούσα να ανεχτώ τον ήχο της φωνής του…
Και ο Φύλακας του Ρόδου μονολογούσε… όπως πάντα…
Δεν αγαπήσατε ποτέ…
…υποφέρετε απλώς, κάποιες στιγμές υποφέρετε από επικοινωνιακή πείνα…
…τα επίπεδα διάδρασης πέφτουν τόσο πολύ στο αίμα σας που έχετε την άπληστη, άμεση ανάγκη για δημιουργία ‘σχέσης’…
…δεν έχετε πλαστεί για να σχετίζεστε…
… δειλά και ασήμαντα τα βήματα του είναι σας… έχουν την μελαγχολική πάχνη ενός φθινοπωρινού αιώνιου πρωινού…
…είστε ανίκανοι να μεταλλαχθείτε σε χειμωνιάτικη καταιγίδα…
…είστε αναιμικοί για να μεταστοιχειωθείτε σε ανοιξιάτικη γέννηση…
…είστε ποτισμένοι τόσο πολύ με θάνατο που τα καλοκαίρια δεν μπορούν να φωτοδοτήσουν το είναι σας…
…μόνοι σας επινοείτε την μοναξιά σας…
…μόνοι σας εμπειρώνεστε την νόθα συντροφικότητα…
…μόνοι σας κατασκευάζετε το θόρυβο στο μυαλό σας…
… δεν αγαπήσατε ποτέ…
… πεινάτε… διψάτε για Ύπαρξη…
… αλλά δεν είστε άξιοι να μεταλάβετε ούτε μια δροσοσταλίδα από την δεξαμενή που σας προσφέρεται…
…ακοινώνητοι…
…αποσυνάγωγοι…
…συμπαγείς και απρόσβλητοι από τα πάντα…
…τι μπορώ να προσφέρω στις ψυχές σας; Μονάχα το άρωμα του Ρόδου…
…δεν το θέλετε, δεν το έχετε ανάγκη…
…τις ανάγκες σας τις αγοράζετε…
…τις επιθυμίες σας τις εξαγοράζετε…
…τις ηδονές σας τις νοικιάζετε…
…και το χαμόγελό σας δεν αρκεί για να ζεστάνει κανένα από τα πρωινά σας…
…και τούτο το Ρόδο θα παραμένει πάντα ένα όνειρο για τους Μύστες που δαπάνησαν διακόσιες ζωές για να το αντικρίσουν…
…βδελυροί…
…το δέντρο της ζωής σας δεν έχει ρίζες…
…πεθαίνετε…
... μακριά από μένα το άγγιγμα της νόησης…
… μακριά από μένα ο ρυπαρός στοχασμός σας…
… μακριά από μένα η δαιδαλώδης φρίκη σας…
… μακριά από μένα η τέχνη σας, ο πολιτισμός σας, η πρόοδός σας…
… μακριά από μένα τα λιπαρά περιττώματα της σκέψης σας…
… μακριά!!!
Άλλο δεν έπρεπε να μείνω
Επισκέπτης ήρθα στο προκεχωρημένο αυτό φυλάκιο της Αιωνιότητας
Αλαφροπάτης πλησίασα το πανάρχαιο Ον
Στα τέσσερα αποχώρησα να μην ενοχλήσω την εύθραυστη μοναχικότητά του…
Κι ένα πέταλο από κάποιο σπάνιο Ρόδο είχα στην κλειστή μου παλάμη
Φτιαγμένο από δάκρυα και αίμα
Δεν ήξερα τότε που χαμογελούσα καθώς αντίκριζα το ακριβό μου δώρο
Πως αιμορραγούσα
Κι έκλαιγα…
Μαιος 2010
Αμπράξας
ένα μικρό πλάσμα
παλλόμενο ήταν
δεν είχε προλάβει ακόμα να φυλλομετρήσει
τις εποχές στο κορμί του
άφυλο
έμοιαζε μ’έναν θνήσκοντα Ιανό
μπροστά του
ένα κράσπεδο κεντημένο με το αίμα του
πίσω του
εμείς
να το χρεώνουμε όλη την αλήθεια μας
να το πνίγουμε
με όσα μας κληροδότησε ο Αμπράξας
με κοίταξες με όλα σου τα μάτια
κι εγώ δεν τολμούσα ν’ανταποδώσω στο βλέμμα σου
ένα δικό μου
το φονικό σπαρταρούσε μπροστά μας
ζεστό ακόμα
όπως τα κοχλάζοντα οξέα του έρωτά μας
κι εμείς αδειάσαμε τα χέρια μας
απ’όλα τα υπεροπτικά μας χνώτα
και περπατήσαμε χώρια
στη σιωπηλή
άγρια θύελλα που ερχόταν…
είδαμε τον Αμπράξας
όταν το χαρακωμένο στόμα του πλάσματος
πρόφερε τα όνοματά μας
και οι αισθήσεις
ούρλιαξαν δίπλα στο κράσπεδο
το αύριο
το αύριο που χλιμίντριζε στις ανάσες μας…
Iαν 2011
Πυρετοί κατιόντες
Οι νεκροί
ήρθαν εφιάλτες
στα χώματά μας
τους υποδέχθηκαν χορεύοντας οι Νύμφες
τους καταγέλασαν οι Άνεμοι
τους περιέπαιξαν οι Σάτυροι
το χρόνο τους πετσοκόψαμε
και τσιμπούσι στήθηκε
θριάμβου
κάτω ακριβώς
απ’τα θεόχτιστα τείχη μας
και την αποφορά τους
θα τραγουδά ο τυφλός ποιητής
εξαγοράζοντας φτηνά
μιαν υστεροφημία βέβαιη
ανάμεσα στους βροτούς
Λοιπόν, απόρθητη
είναι η πόλη μας
αιώνες τώρα…
Ύστερα είδα την Ελένη
άργησα είν’η αλήθεια
ν’ανταμωθώ
με το πέπλο της σιωπής της
ήταν χλωμή
σαν βροχερή αυγή
και νεκροφόρες αύρες
την έλουζαν
σαν πεθαμένο φως
κι όμως
χαμογελούσε
είχε στους λεπτούς της αστραγάλους
δεμένες νεκροκεφαλές
και απ΄το ποδόγυρό της
κρέμονταν
όλες οι λιακάδες μας…
Λοιπόν, ανώλεθρη
είναι η αλαζονεία μας
και περισσεύει αν χρειαστεί
για τον διωγμό μας…
Και λίγο πριν
μας φορτώσουν
στα μαύρα τους πλοία οι Έλληνες
να πουληθούμε ανδράποδα
στις εσχατιές του Αιγαίου
την είδα πάλι
ερχόταν από μακριά
φορούσε ένα διάδημα
από βότσαλα του ιερού μας ποταμού
στα δάχτυλά της
σαν παιγνίδι μικροσκοπικό
ο πρίγκιπας παραληρούσε
μισότρελος ο δυστυχής
και στα σανδάλια της
οι σκύλοι της Εκάτης
ουρούσαν και αφόδευαν
ό,τι ιερότερο αφήσαμε
αχνιστό ακόμα
ν’αναπαύεται
ιχώρ και δάκρυα
επηρμένης νιότης
Λοιπόν, ανόθευτος
θα είναι ο θάνατός μας
κόκκινος
σαν τους σπαραγμούς
των κατιόντων πυρετών μας
κι αν επιμένει ο γέρο-ποιητής
να μας θυμίζει στους αιώνες
τη ντροπή μας
χάρισμά του!
θα’ναι μια δόξα που νεκρανασταίνει πάντα
μονάχα λέξεις…
Φεβ 2010
|
