Στην ποίηση και στα όνειρα, δεν γερνάει κανένας…
Daydream in Blue
By Shihya Kowatari
Έ |
τσι λοιπόν έγραψε κάποτε ένας σοφός άνθρωπος. Κι οι σοφοί άνθρωποι επίσης δεν γερνούν… κι αν γερνούν δεν πεθαίνουν. Μπορεί να σου κρατά συντροφιά ο Πλάτων και στα είκοσι και στα σαράντα και στα εξήντα και μετά από εσένα σε άλλους χιλιάδες και αμέτρητους. Γιατί εκείνοι βγαίνουν απ’το χρόνο, ακυρώνουν το χρόνο, αθανατίζουν τη στιγμή και αιωνίζουν τη μέθεξη.
Το σώμα δεν τα ξέρει αυτά, ‘όταν μιλάμε για χρόνο, μην ξεχνάτε πως αναφερόμαστε μονάχα στο σώμα’, είπε κάποιος άλλος, φιλόσοφος αυτός. Κι αυτός από τη δική του ‘οπτική γωνία’… Μα, αισθάνομαι πως ακριβώς πως και στο συναίσθημα τούτο να ισχύει και μάλιστα μερικές φορές η ένταση να μεγαλώνει με την πάροδο του χρόνου λες κι είναι χείμαρρος που ανεβαίνει προς την κοίτη του θυμωμένος και αλαφιασμένος. Παράξενο, όμως αυτό που βιώθηκε κάποτε δεν καταναλώθηκε… όχι ολόκληρο… μεταστοιχειώθηκε σε κάτι άλλο… ο χρόνος του έδωσε άλλες ποιότητες, ο χρόνος έφερε τα μέσα έξω και τα πάνω κάτω… δεν γέρασε τίποτε και κανείς από όλους εκείνους που αποτελούσαν το βίωμα… εσύ μπορεί να γέρασες ή να κουράστηκες ή να τέρπεσαι ή να λυγίζεις, όμως αυτό είναι πάντα εκεί, έτοιμο να αρπάξει την ευκαιρία να αναρριχηθεί στο κάθε σήμερα και κάθε τώρα, να σου σφίξει το στήθος, να σου πληγώσει τα χείλη, να σου υγράνει τα μάτια.
Κι έπειτα είναι αυτή η μελαγχολική διαφάνεια… στο κάθε τι… στο φως που είχε τότε, στην αίσθηση της αφής, στο ύφασμα των ρούχων, στο χάδι στο πρόσωπο… λες κι όλα αποκτούν πλέον το ίδιο υλικό από αυτό που κάποιος υφαίνει τα όνειρα και τις αναμνήσεις, τις θύμησες και τα ταξιδέματα… από αυτό, το ίδιο υλικό είναι ‘ντυμένα’ όλα… ως και η μουσική που ακουγόταν από εκείνο το ραδιάκι ή τον ήχο των βημάτων πάνω σε ένα πλατύσκαλο… όλα έχουν μια άλλη ακρίβεια, ναι, θα την αποτολμήσω τη λέξη, δεν λαθεύεις σε τούτες τις περιηγήσεις… μπορεί να λαθεύεις όταν περιγράφεις κάτι που έγινε πριν μια ώρα ή μια βδομάδα, όχι όμως σε κείνο που έρχεται απ’τα παιδικά σου χρόνια ή απ’τις εφηβικές σου περιπέτειες… Νημερτής λοιπόν… πάει να πει εύστοχος, στο κέντρο και όχι στην περιφέρεια… νημερτής… και αλάθητος…
Ίσως να έχει δίκιο λοιπόν ο ποιητής… στα όνειρα και στην ποίηση δεν γερνάει κανείς… και όταν έρχεται ο καιρός που τούτα τα δυο γίνονται αξεχώριστα, ξέρεις καλά πια πως είναι η δική σου στιγμή να ατενίσεις τον μεγάλο ορίζοντα… και με χαμόγελο…