Πέρα και μακριά
Το ν’αφήνεις τους ωκεανούς του Απέραντου
να σε πλημμυρίζουν
μέσα απ’όλες τις σπηλιές της ύπαρξης
το ν’αφήνεις να σε διασχίζουν
οι ποταμοί της Δημιουργίας
ανεμπόδιστα
ως τον αφανισμό σου
το να κρατάς απ’το χέρι την κάθε νύχτα
για να την παραδίδεις με χαμόγελο
στη μέρα που έρχεται
να το αντέχεις
και να έχεις ακέραιο
το πρόσωπό σου
να το αντέχεις
και να θεραπεύεις τις πληγές του χτες
μονάχα με το βλέμμα
να το αντέχεις
χωρίς καμιά διαφυγή
στην παραίσθηση του κόσμου
και να κυοφορείς το παράλογο
με υπομονή χτισμένη
απ’τα υλικά του Έρωτα
ώσπου να γεννηθείς ξανά
κάποτε
πέρα και μακριά
απ’τη φθορά…
In Utero