Δμωή ιαχή
Το σώμα
ταρακουνήθηκε απ’την ερμαφρόδιτη σκέψη
του Ενός
ζεσταινόταν το θηλάζον έμβρυο
στο χώμα
κι εκεί
στερημένος από τον αγαπημένο μου
μέλανα ήλιο
σε σχημάτισα
σε υλοποίησα
σε λάτρεψα
ως την πιο απόμακρη ώρα
που στις ιαχές του ονείρου
μοιάζει άυλη
αλλά δεν είναι
ως την ιαχή
μέσα απ’την ειρκτή μου
που φιλοξενεί εμάς
κι έναν ακόμα
που σταγόνα σταγόνα
μας αφομοιώνει
εκείνος
αυξάνει
εμείς
ηδονικά
τε-λειώνουμε…