Άλυσος

Το σώμα του μυαλού μου

Ο νους του σώματος…

Μια αλυσίδα έδεσες από την νότια σκέψη

Ως τη βορινή απουσία

και ο κάθε κρίκος

ωκεάνιος στεναγμός…

το βλέμμα του νου μου

η νόηση των ματιών μου…

έχω ακόμη ένα στάχυ

από την αρπαγή της Κόρης

έμεινε δυο χιλιετηρίδες ακέραιο

να σε περιμένει

έχω ακόμη ένα σταμνί

ολόδροσο νερό των καθαρμών

κι ένα λευκό σεντόνι

στα σεπτά μυστήρια αν ποτέ αξιωθώ

μύστης να εισέλθω

στην άλυσο των αδελφών

ο έσχατος εγώ…

ο ήχος του αλλόκοτου

το στερέωμα των φθόγγων…

Εκάς οι βέβηλοι!

κι όλοι οι αγαπημένοι

Μακριά!

Αν πρόκειται ακέραιος να σβήσω

Αν πρόκειται ν’αναλωθώ

Έχω ένα σώμα να αφανίσω

Και μια ψυχή που φλέγεται

Από δροσιά!

Ένα μεγάλο θάνατο

Έχω να ζήσω

Και το χαμόγελό σας

Με αποσπά…