Όστρακο

Ο κόσμος

έχει ένα αλμυρό χαμόγελο

σαν όστρακο πάνω στην αρχαία πέτρα

και μια ρυτίδα από έρωτα

που κρυώνει στο χρόνο

με ρωτάει στο χθες ο άγνωστος άνθρωπος

ποιο τίμημα έχει η αναλγησία

κι εγώ δεν ξέρω να κοιτάξω το στερέωμα

παρά μονάχα να σιωπώ…

η θάλασσα

έχει το χρώμα του οινοπνεύματος

και την οσμή του πένθους

με ρωτάει στο σήμερα

ο άγνωστος θεός

ποια γεύση έχει η αθανασία

κι εγώ δεν ξέρω να διαβάσω τον πόνο

κι έτσι σιωπώ…

έχει ο ουρανός

το χρώμα της νεκρής φωτιάς

και τη στυφή ανάσα του αιώνιου

με ρωτάει στο αύριο

ο άγνωστος εγώ

ποιο είναι το αίμα της ελπίδας

κι εγώ δεν ξέρω να κρύψω

τα δάκρυα που πικραίνουν τα χείλη

κι έτσι

μαθαίνω πως είναι πάντα να σιωπώ…