το φρόνημα του χρόνου

Ελέγχω όσα αρμόζουν στο ιδίωμά μου

μια αράδα τυπωμένη

αναμένει την συνέχειά της

μια φροντισμένη πρόταση

περιμένει λέξεις να την συντροφέψουν

θα περιμένω κι εγώ

ωσότου το ιδίωμα μεταλλαχθεί σε ενδοσύμπαν ασφαλές

ωσότου το κοίταγμα στα πράγματα

γίνει άχρονο βλέμμα…

Με ένα απλό πέρασμα στο χθες εξαπατώμαι

            καμιά χαμένη λέξη

            καμιά στερημένη σελίδα

            κανένας άσκοπος στίχος

            είχα το πρόσχημα

            κι είχα τα μέσα

            να μεταμορφώσω μονάχα απέτυχα

            τον καταρράκτη της έκφρασης

            σε πρόσωπο του Λόγου…

Βρίσκω ηδονή συνωμοτώντας με το παρελθόν μου

            είμαι, λένε, χαμένος

            οι σκιές που αναρπάζονται από την δράση

            η δράση που εκπορνεύεται σαν κακάσχημη πόρνη

            οι σκιές που λερώνουν τα σεντόνια της σκέψης

            η σκέψη που ματώνει από το φόβο της δράσης

            και η δράση που εκπορνεύεται σαν ξοφλημένη πόρνη…

Στερεώματα απλωμένα σε διάπυρους κόσμους

            χωρίς να γεννηθώ, έχω υπάρξει

            χωρίς να υπάρξω, οραματίστηκα τον εαυτό μου

            χωρίς τον εαυτό μου, κατασκεύασα το Θεό

            χωρίς το Θεό ορίζω το χαμό μου

            χωρίς το θάνατό μου

            προσδοκώ να αναστηθώ

            από την τέφρα του άρρωστου χρόνου…