το πρώτο Φως

Ήταν σοκαριστικό να τον ακούς…

Το απέραντο χυμούσε μέσα μου

Γινόταν ένα με τη σάρκα μου

Ένα με το αίμα μου

Το στερέωμα με τρυγούσε

Και δεν το αρνιόμουν

Δεν το φοβόμουν

ήθελα να γίνω αόρατος

και μαζί ορατός…

Υπήρχε η αποφορά του δέους

σε κάθε του λέξη, σε κάθε του ανάσα…

Το αδιανόητο με κατοικούσε

Γινόμουν ξενιστής του

Γινόμουν δέσμιος

Και φύλακάς του

Έπρεπε να μάθω

Να μάθω να ψελλίζω απ’την αρχή

Ως και τ’όνομά μου

Στη δική Του αρχαία γλώσσα

Έπρεπε να μάθω

Ν’ακούω την ύπαρξή μου

Μέσα απ’τη δική Του μουσική…

Τα χέρια του κρατούσαν το κεφάλι του

έσφιγγαν τα μηνίγγια του

Έκλαιγε

Αλλά δεν ήθελε το φαινόμενο να σταματήσει…

Το Υπέροχο με άλωνε

Ένα προς ένα όλα τα κύτταρά μου

Του παραδίνονταν

Γινόμουν η εταίρα του

Η πόρνη του

Με εκφύλιζε

Με εξαγόραζε

Και ήταν το μόνο που είχα τόσο πολύ ποθήσει

Από την αυγή της ζωής μου

Το Κοσμικό Διανόημα

Το Δέντρο

Ο Όφις και ο Κήπος

Η δίχως αρχή Αρχή Όλων

Με διαπερνούσε

Με έναν ασύλληπτο ρυθμό

Απλωνόταν μέσα μου

Δήωνε τις αντιστάσεις μου

Φυλάκιζε τις ενοχές μου

Με απελευθέρωνε…

Πάλευε να κρατήσει την καρδιά του

Να μην εκτοξευτεί απ΄το στήθος του

Ξέρω πως πια θα είμαι σιωπηλός

Αδελφέ μου

Αρχίζει εκείνο που δεν έχει όνομα

Να με βαφτίζει στο Ιχώρ του

Ανασαίνω το πρώτο Φως

Κι έχω τη γεύση όλων των ανήλικων ωκεανών

Της Δημιουργίας

Στα χείλη μου…

Αν θελήσω να πιω θα πεθάνω

Αν θελήσω να εισπνεύσω αναλώνομαι

Αν τολμήσω να εκπνεύσω…

Θα γεννηθώ ξανά

Και δεν θα σε γνωρίζω…