δεν ήταν άνθρωποι αυτοί

δεν ήταν άνθρωποι αυτοί

είδαμε τα πρόσωπά τους

είχαν για ρυτίδες

υλακές του χρόνου

είχαν για βλέμμα

το φως του Σείριου

κι είχαν για φωνή

ήχους ακατάληπτους

φθόγγους πυρός

και άδειες συλλαβές

δεν ήταν άνθρωποι αυτοί

ήταν αρχαίες λίμνες

με απολιθωμένα όνειρα

και πετρωμένα ηλιοβασιλέματα

σε αλλόκοτους πλανήτες

κι ήταν αδελφοί μας

μας έδωσαν τα χέρια

και μαζί

μας έδιναν τον γαλάζιο θάνατό τους

μας χαμογέλασαν δειλά

και μαζί

παράξενες μορφές σχηματοποιήθηκαν

ολόγυρα

σαν σκιές

σαν εφιάλτες από μάγμα και θλίψη

σαν ουρανός που απομακρύνει το αγκάλιασμα του ήλιου

και αποζητά μονάχα τη βροχή…

δεν ήταν άνθρωποι αυτοί

ήταν σκεπτομορφές του αχανούς

ήταν αθύρματα από προσευχές

και στεναγμούς

κερματισμένοι πόθοι

από βαθιές

ακατανόητες εποχές

δεν ήταν άνθρωποι αυτοί

και ήταν αδελφοί μας

και ήμασταν εμείς…