Γράμματα

Με μια εμμονή

που δεν φανταζόμουν πως θα άντεχα

παλεύω

χρόνια τώρα

να χαράξω τ’ όνομά σου ολόκληρο

πάνω στο Ξύλο

το πρώτο γράμμα

έτσι το ένιωσα

είναι γαλάζιο

το δεύτερο λευκό

το τρίτο πορφυρό σαν το αίμα

μαύρο το τέταρτο

το πέμπτο έχει το χρώμα των ματιών σου

κι αρνείται όση δύναμη κι αν θέσω

όση δεξιότητα κι αν έχω αποκτήσει

να σκαλιστεί, να μείνει

έτσι όπως φτάνω πάντοτε στο τέλος

αυτό αργοσβήνει στην αρχή

χαλάει, αλλάζει, αλλοιώνεται

με περιπαίζει

κι ύστερα

παίρνουνε σειρά ένα προς ένα

όλα τα υπόλοιπα γράμματα

μένει το Ξύλο ατόφιο

αχάρακτο, αμιγές

σα να μην το άγγιξε ποτέ κανείς

κι εγώ αποκαμωμένος πάντα

τα παρατάω όλα όπως είναι

το Ξύλο χάνεται

η μορφή σου φεύγει

τα χρώματά σου ξεθωριάζουν

μένει μονάχα εκείνο το πικρό χαμόγελο

που είχαν τα μάτια σου

τη μέρα που σ’έπνιγε ο εαυτός σου

και χανόσουν στα βάθη του …