Θηλιά από αγκάθια

Ένα μικρό χαμόγελο

ψελλίζω

μου ήταν αρκετό

κι όμως δεν ήταν…

ποτέ δεν ήταν…

τριάντα χρόνια κρυβόμουν

στο μακελειό του αγώνα

συνωμοτούσα εναντίον σου

παρίστανα τον σύμμαχό σου…

όταν ακούω τον εαυτό μου

η φωνή βγαίνει απ’τα συρτάρια

κι απ’τους ξυσμένους τοίχους

κι απ’τα βρόμικα παράθυρα

κι απ’ τα ελεεινά παπούτσια

δεν βγαίνει από στόμα αυτή η φωνή

κι όταν με αντικρίζω

βλέπω το πρόσωπο ενός άλλου

ενός που ντύθηκε το χώμα

ενός που πλύθηκε το αγοραίο

ενός που αγόρασε ακριβά το χθες

για να το ξεπουλήσει στο αύριο

ενός που αρκείται στο ίδιο ψέμα

για να κουβαλάει την κάθε νύχτα

ως το επόμενο πρωινό

και να σηκώνει απ’το κρεβάτι

μαζί με το λερό του σώμα

και μια θηλιά από αγκάθια…