Elvis & Nixon

Elvis & Nixon (2016)

Και όχι ‘Νίξον και Έλβις’. Ας το κρατήσει αυτό όποιος θέλει… και ας μην βιαστεί βλέποντας τον Michael Shannon να εκφράσει δυνατά την διαμαρτυρία του: Μα δεν μοιάζει αυτός ο άνθρωπος στον Έλβις! Γιατί αν θέλουμε να βρούμε τον ιδεώδη Έλβις, μια βόλτα στο Βέγκας είναι αρκετή για να έχουμε μια ντουζίνα. Εδώ αναζητούμε και τον άνθρωπο πίσω από τη φράντζα, τη φαβορίτα και το μάγουλο βερίκοκο. Τον άνθρωπο με τη θεϊκή φωνή και τη νότια απαλή προφορά που εμφορείται από υπερ-πατριωτικά συναισθήματα και ανησυχεί! Τελεύει το 1970 και… ο άνθρωπος Έλβις ανησυχεί πάρα πολύ! Βλέπει τηλεόραση από την πολυτελή του έπαυλη και αγανακτεί! Αυτοί οι κομμουνιστές τελικά θα τα γ… όλα! Και τα ναρκωτικά έχουν σαπίσει το μυαλό των νέων! Όλα είναι σκατά! Πάμε χάλια! Κάτι πρέπει να κάνουμε. Μάλλον, κάτι πρέπει να κάνω εγώ! Γιατί η πατρίδα με χρειάζεται! Δεν το ξέρει αλλά με χρειάζεται επειγόντως! Θα τη διευκολύνω το λοιπόν και αφού ντρέπεται να μου το ζητήσει θα της προσφερθώ εθελοντικώς! Εγώ, ο Βασιλιάς! Και σε ποιον πρέπει να απευθυνθώ; Μα στον ‘Μεγάλο’ βέβαια. Ο Βασιλιάς δεν μπορεί να συνομιλεί με τα τσόκαρα της κυβέρνησης. Και ο Μεγάλος είναι στο Λευκό Οίκο (ωραίο το τσαρδί αλλά δεν συγκρίνεται με τη Γκρέισλαντ) και θα πάθει την πλάκα του μόλις με γνωρίσει! Και τι θα του ζητήσω;

Εκεί είναι που θα πέσουν και τα λευκά μάρμαρα του Λευκού Οίκου.

Αλλά στο Βασιλιά μπορεί να αρνηθεί κανείς τίποτε;