Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΣΥΝΘΗΚΗ – ΔΙΑΛΟΓΟΙ - Το φαινομενολογικό πλαίσιο
-Στην προσπάθειά μου να κατατροπωθεί αυτό το ενοχλητικό ‘ανθρωπάκι’ που ζει εντός σου…
-Κατατρόπωσες το μεγάλο ‘ανθρωπάκι’ τελικά…
-Δεν κατατροπώθηκε τίποτε… τελικά… και ξέρεις γιατί; Γιατί δεν συνεργάζεσαι…
-Φυσικά δεν συνεργάζομαι… αποκλείεται να συνεργαστώ στην εξόντωσή μου…
-Είναι για το καλό σου…
-Πόσες φορές το έχω ακούσει αυτό; Στο σχολείο; Οι γονείς; Οι συγγενείς; Η εκκλησία; Ο στρατός; Οι εργοδότες;
-Πάλι κάνεις το ίδιο…
-Με συνέπεια ‘ανταποκρίνομαι’ στον εφιαλτικό μηχανισμό σου…
-Δεν είμαι μηχανισμός…
-Αλλά υπηρετείς κάποιον…
-Προσπαθώ… άκου… είσαι άρρωστος… το αποδέχεσαι αυτό;
-Είσαι γουρούνι… το αποδέχεσαι αυτό;
-Είσαι άρρωστος και μπορείς να γίνεις καλά…
-Είσαι γουρούνι και δεν νομίζω ότι μπορείς να γίνεις καλά…
-Τι φοβάσαι;
-Πώς;
-Σε ρώτησα… τι φοβάσαι;
-Τους σεισμούς… από παιδί… ήταν το ’81 όταν…
-Όχι… δεν εννοώ αυτό… εννοώ… εμένα; Φοβάσαι εμένα;
-Φυσικά σε φοβάμαι!
-Γιατί;
-Γιατί με έχεις κλειδωμένο εδώ μέσα όλο αυτό το διάστημα και μού κάνεις κάθε μέρα τις ίδιες και τις ίδιες ερωτήσεις…
-Κι αυτό γιατί παλεύω να πάρω απαντήσεις…
-Με τον λάθος τρόπο.
-Πες μου τον σωστό.
-Ωραία… αλλάζουμε θέσεις; Έλα να κάτσεις εσύ εδώ κι εγώ να έρθω εκεί… εντάξει;
-Τα ίδια πάλι… γιατί με φοβάσαι; Σου έχω κάνει κακό;
-Φυσικά.
-Τι κακό σου έχω κάνει;
-Με βασανίζεις… κάθε μέρα, βδομάδες τώρα… δεν είμαι άρρωστος, δεν είμαι νοσηρός, δεν είμαι δυσλειτουργικός… είμαι ένας απλός άνθρωπος.
-Δεν είσαι ένας ‘απλός’ άνθρωπος. Είσαι συγγραφέας.
-Τι είμαι είπες;
-Συγγραφέας. Ή μήπως όχι;
-Έχεις διαβάσει τίποτε δικό μου;
-Φυσικά.
-Λες ψέματα.
-Πριν λίγες μέρες… ε… ναι, διάβασα ένα διήγημά σου… αλήθεια…
-Ποιο;
-Δεν… δεν θυμάμαι τον τίτλο…
-Θυμάσαι την πλοκή; Την υπόθεση;
-Μα ναι… ήταν για έναν νέο που μένει άνεργος και… υπάλληλος σε μια εταιρία νομίζω… ναι, λοιπόν μένει άνεργος και… τινάζει τα γραφεία της εταιρίας… για να εκδικηθεί… βάζει μια βόμβα… τελικά αποδεικνύεται ότι ήταν ο γιος του αφεντικού… σωστά;
-Λάθος… αυτό θα πρέπει να ήταν κανένα έργο του Φώσκολου… σκατά θυμάσαι…
-Μίλα πιο όμορφα σε παρακαλώ…
-Ο καθωσπρεπισμός της αστικής τάξης… ‘μίλα καλύτερα, μίλα πιο όμορφα, ίσιωσε το σώμα σου, κούρεψε τα μαλλιά σου, μην ακούς δυνατά, ενοχλείς…’
-Εντάξει, εντάξει… αυτά τα λες από την πρώτη μέρα. Εγώ εκπροσωπώ την διεφθαρμένη αστική τάξη ενώ εσύ… εσύ, αλήθεια, εκπροσωπείς τίποτα;
-Όχι φυσικά… τον εαυτό μου μόνο…
-Κι αυτό όχι με μεγάλη επιτυχία… λοιπόν…
-Λοιπόν, το διήγημά μου το διάβασες άρπα κόλα… ή μάλλον… χα, χα… δεν το διάβασες εσύ… ίσως η κόρη σου… η γυναίκα σου… ναι, το διάβασε, σου είπε μέσαις άκραις τα γενικά και συ τα έχεις κάνει κουλουβάχατα… έπεσα μέσα;
-Οκ… εντάξει, το παραδέχομαι… δεν το διάβασα εγώ… η Αλίκη το διάβασε και κάποιο βράδυ…
-Αλίκη λένε τη γυναίκα σου;
-Ναι…
-Ωραίο όνομα… καυλωτικό…
-Εϊ!
-Καλά, οκ… φωτογραφία της έχεις;
-Γιατί;
-Να δω αν το όνομα κολλάει στο ‘λουκ’…
-Λοιπόν…
-Ώστε αυτή με διάβασε ε; Και τι σου είπε;
-Θέλεις να σου πω τη γνώμη της γυναίκας μου για σένα;
-Γι’ αυτό που διάβασε.
-Η γυναίκα μου είναι συνάδελφος.
-Έπρεπε να το περιμένω. Τέλος πάντων… τι είπε;
-Βρήκε τη γραφή σου ενδιαφέρουσα, προκλητική, σε κάποια σημεία επιδεικτική, χυδαία… με χιούμορ δηλητηριώδες…
-Α, χα! Έτσι είπε;
-Ακριβώς.
-Πολύ ωραίο αυτό, μου άρεσε. Μπράβο στην Αλίκη. Δεν φέρνεις αυτή να με ανακρίνει;
-Λένο… προχωράμε…
-Τι άλλο σου είπε;
-Δεν σε αφορούν τα άλλα…
-Με αφορά οτιδήποτε με αφορά… κατάλαβες;
-Σε αφορά οτιδήποτε κρίνω εγώ ότι σε αφορά… κατάλαβες κι εσύ;
-Να, βλέπεις; Σα κωλόμπατσος μίλησες τώρα!
-Κωλ… τι λεξιλόγιο είναι αυτό; Σου αρέσει να προκαλείς, έτσι;
-Εσένα σου αρέσει να βασανίζεις… έτσι;
-Δεν πάμε πουθενά…
-Αυτό λέω κι εγώ καλέ μου… από την πρώτη μέρα… δεν πάει πουθενά το προξενιό… δεν το διαλάμε λοιπόν; Να πάω κι εγώ σπιτάκι μου κι εσύ…
-Δεν έχεις σπιτάκι.
-Το γκρεμίσανε;
-Το κατασχέσανε… το ξέχασες;
-Μένω σε μια θεία μου.
-Το ξέρω… λοιπόν, να επιστρέψουμε στα δικά μας;
-Κώλος πυρίπνους…
-Τι… τι είπες τώρα;
-Τον τίτλο του διηγήματος που διάβασε η Αλίκη και μου είπες ψέματα ότι το διάβασες εσύ.
-Θα προτιμούσα να μην χρησιμοποιείς το όνομα της γυναίκας μου.
-Μπα; Παρεξηγήθηκες; Ή μήπως ζήλεψες;
-Λένο!
-Οκ, οκ… μικροαστούλης είσαι τελικά… ένας γιατρουδάκος του συστήματος, ένας ποντικούλης των λαβυρίνθων… οκ…
-Λοιπόν… τι είπες;
-Είπα τον τίτλο… ‘Κώλος πυρίπνους’.
-Τι σημαίνει αυτό;
-Σημαίνει ότι ο κώλος μας πήρε φωτιά… αυτό σημαίνει.
-Και γιατί το αναφέρεις;
-Γιατί έχει σημασία. Θα σε βοηθήσει να καταλάβεις μερικά πράγματα. Όταν διαβάζεις κάτι που έχει γράψει κάποιος βγάζεις συμπεράσματα… δεν το έμαθες αυτό;
-Και λοιπόν; Ο Παυλής έχει σχέση με σένα;
-Όλοι οι ήρωες όλων των κειμένων των συγγραφέων είναι όψεις δικές τους… δεν το ξέρεις ούτε αυτό; Άκου για να μαθαίνεις λοιπόν… Σου κάνω φροντιστήριο σήμερα… και τζάμπα μάλιστα…
-Καλά, εντάξει… σε ακούω…
-Πάρε τον Ντοστογιέφσκι ας πούμε… έχεις διαβάσει;
-Εεε… πολύ παλιά και…
-Σκατά έχεις διαβάσει… αμόρφωτος είσαι και άξεστος… γι αυτό και σε βάλαν στη θεσούλα σου… οι αμόρφωτοι είναι οι ακίνδυνοι…
-Πάλι συνθήματα, πάλι ‘τσιτάτα’…
-Όλοι οι ήρωες του Φίοντορ είναι στην ουσία προβολές δικές του… είναι αυτός, είναι όψεις του… ο ‘ηλίθιος’, ο ‘έφηβος’, ο ‘χαρτοπαίκτης’, ο φονιάς φοιτητής στο Έγκλημα και Τιμωρία, οι τρεις αδελφοί Καραμάζωφ και ο πατέρας μαζί… ως και οι γυναίκες… όλοι οι ήρωες, οι πάντες… είναι αυτός… και δεν είναι μαζί… κατάλαβες;
-Λογοτεχνική ανάλυση μου κάνεις;
-Σου κάνω για να πάρεις χαμπάρι αντί να ρωτάς μαλακίες τρεις βδομάδες τώρα… ο Παυλής είμαι εγώ… η Αλ… οκ… η γυναίκα σου, δεν στο είπε;
-Υπάρχουν θεωρίες επ’αυτού… δεν είναι απολύτως βέβ…
-Παπαριές! Είναι όπως στο λέω… λοιπόν άκου και σημείωνε φίλε μου.
-Δεν είμαι φίλος σου Λένο. Όχι όπως το εννοείς δηλαδή…
-Λοιπόν, χέστηκα… θέλεις ν’ακούσεις;
-Θέλω… σε ακούω…
-Ο Παυλής δεν είναι ‘αθώος’… δεν μου αρέσουν οι σχηματικοί χαρακτήρες… ακόμα κι εσένα, δεν σε θεωρώ ένα ‘σχήμα’, μια καρικατούρα… είσαι ή οφείλεις να είσαι ένα ενσυνείδητο ον… όμως πάμε στο διήγημα… ο Παυλής μισεί το αφεντικό του που είναι ταυτόχρονα και πατέρας του… [πρώτα είναι αφεντικό κι έπειτα πατέρας, δεν έβαλα τυχαία τη σειρά] όμως κι αυτός όσο έχει μια καλή θέση στην εταιρία, ένα καλό μισθό και κοπροσκυλάει όλη μέρα γκομενίζοντας και χαχανίζοντας δεν έχει πρόβλημα… το πρόβλημα γεννιέται όταν κάποια στιγμή αποτυγχάνει οικτρά σε μια σχέση του… στην πρώτη ουσιαστική σχέση ή μάλλον απόπειρα σχέσης που επιχειρεί στη ζωή του… σε έχω μαζί μου;
-Μμμ… για συνέχισε…
-Εσείς οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι νομίζω τους αποκαλείτε ‘εγωσυντονικούς’ αυτούς τους τύπους… δεν έχει σημασία… ο Παυλής είναι ένας ακόμα νάρκισσος ανάμεσα στα εκατομμύρια άλλων… σημασία έχει ότι η αποτυχία του να σχετιστεί ουσιαστικά με την Μόνικα τον συντρίβει… η Μόνικα του πετάει μια ατάκα που τον θανατώνει… ‘δεν μπορείς να αγαπήσεις... μπορείς να ερωτευτείς, να φλερτάρεις, να γαμήσεις, αλλά δεν μπορείς να αγαπήσεις…’. Καμιά και κανείς δεν του είχε μιλήσει ως τότε έτσι. Κανείς δεν είχε τολμήσει κιόλας. Κι αυτό γιατί τους έκανε όλους με τα κρεμμυδάκια… χα… μια έκφραση… παλαιάς κοπής…
-Συνέχισε…
-Το μίσος του απέναντι στη κοινωνία, τους γονείς, το σύστημα στην ουσία αποκαλύπτεται πως ήταν η αγαπησιακή του αναπηρία… δεν μπορεί να μοιραστεί, να αγαπήσει, να δοθεί, να θυσιαστεί… δεν μπορεί να δώσει… δηλαδή το αν μπορεί ή όχι έχει γίνει ένα κουβάρι με το αν θέλει ή όχι… μπορεί και θέλει μια χαρά να παίρνει αλλά δεν γουστάρει να δίνει… εκτός από το πνεύμα του και το σπέρμα του που νομίζει ότι αξίζει όσο ο χρυσός…
-Μμμ…
-Τι κάνεις εκεί; σημειώνεις;
-Σε ενοχλεί; Από τις πρώτες ημέρες σημειώνω… άλλες φορές μαγνητοφωνώ κιόλας… τα είχαμε πει αυτά…
-Καλά κάνεις και σημειώνεις…
-Λέγε εσύ, συνέχισε… είναι η πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό που λέμε πράγματα…
-Ο Παυλής αρχίζει να πανικοβάλλεται…
-Στο διήγημα…
-Γι αυτό δεν μιλάμε;
-Ναι… βέβαια… συνέχισε…
-Κάνει μια απόπειρα να τα βρει με τον πατέρα του… πέφτει πάνω σε τοίχο… ο πατέρας του πανικοβάλλεται περισσότερο… του κάνει μια γενναία αύξηση και νομίζει ότι καθάρισε…
-Χμμ… η μητέρα ζει;
-Η μητέρα του ζει σαν πόρνη πολυτελείας κάπου στην Καλιφόρνια… της γράφει, την ψάχνει στα σόσιαλ, την ψάχνει παντού… τίποτα, εξαφανισμένη…
-Και η Μόνικα κανένα σήμα;
-Η Μόνικα πάλεψε να σχετιστεί μαζί του αλλά δεν γινόταν τίποτα. Όταν αυτός επιστρέφει να την διεκδικήσει ξανά, πιο ώριμα, πιο συνειδητά, αυτή ήδη έχει μια άλλη σχέση…
-Μμμ… οκ… και μετά;
-Μετά βάζει στο μυαλό του να τα τινάξει όλα στον αέρα…
-Ναι… μαζί με αθώους; Στο κτήριο εννοώ…
-Τελικά δεν θυμάσαι τίποτα από όσα σου είπε η γυναίκα σου…
-Έχω ένα εκατομμύριο υποθέσεις Λένο…
-Σιγά τις υποθέσεις που έχεις… τέλος πάντων… γράφει ένα σημείωμα στον πατέρα του, ένα στη μάνα του, ένα στη Μόνικα, κλείνεται ένα βράδυ στο κτήριο όταν λείπουν όλοι, ως και τους νυχτοφύλακες διώχνει, σεκιούριτι και τα λοιπά…
-Α, ώστε ανατινάζει ένα άδειο κτήριο…
-Όχι ακριβώς άδειο… είναι αυτός μέσα!
-Αυτοκτονεί λοιπόν…
-Μπουμ! Και άντε και γαμηθείτε όλοι… και όταν λέμε όλοι… εννοούμε όλοι εσείς που βρίσκεστε μέσα μου… σας βαρέθηκα…
-…
-Τι έγινε; Γιατί σώπασες; Σηκώθηκες; Που πας; Τελειώσαμε; Θα με στείλεις πάλι στο κωλοδωμάτιο;
-Σε λίγο θα σε στείλω στο δωμάτιό σου βέβαια… όμως σκέφτομαι Λένο…
-Τι;
-Είναι η πρώτη φορά που μιλήσαμε ουσιαστικά οι δυο μας… το ξέρεις;
-…
-Και θέλω να επεξεργαστώ πολύ όσα άκουσα σήμερα… γιατί η μέρα που θα βγεις από δω μέσα είναι πλέον ορατή… αυτό είναι φίλε μου το ευχάριστο της ημέρας…
-Μιλάς σοβαρά;
-Και βέβαια… μπορεί να είμαι ένας ‘ποντικός των διαδρόμων’ και ένα ‘θλιβερό σκουλήκι του’… πώς το είχες πει κάποτε, ‘ψυχο-εξουσιαστικού συστήματος’, όμως…
-…
-Δεν έχει σημασία… ας πούμε ότι είχαμε μια σημαντική στιγμή σήμερα… αν ακολουθήσουν κι άλλες…
-Ναι…
-Τότε σύντομα θα μπορείς να περπατάς και πάλι ανάμεσα στους ανθρώπους… και όχι μισώντας, κλέβοντας, χτυπώντας… αλλά σε μια εντελώς διαφορετική συνθήκη… τίποτε δεν θα με χαροποιούσε περισσότερο, να ξέρεις… και θα πρέπει απόψε να βγάλω την Αλίκη για φαγητό… και να της πω ένα μεγάλο ευχαριστώ…
-Μήπως σκέφτεσαι δυνατά;
-Δεν πειράζει…
-Φωτογραφία δεν μου έδειξες όμως…
-Τι;
-Φωτο της Αλίκης… μυστική την έχεις;
-Οκ… ορίστε… αυτή είναι η Αλίκη… πρόσφατη κιόλας…
-Τι λες ρε μάγκα; Μπράβο! Πολύ τσίλικη!
-Λένο…
-Να πάω εγώ στο ραντεβού απόψε αντί για σένα;
-Να κόψεις τις εξυπνάδες και να γυρίσεις στο δωμάτιό σου…
-Καλά… και η λευτεριά κοντοζυγώνει, ε, ντοκ;
-…
-Χαμογελάς ε; Μπαγασάκο…
-Λένο!
***