Μέθη…

Αυτός ο κόσμος δεν είναι νέος. Ούτε γερνάει.

Γεννιέται και πεθαίνει την ίδια στιγμή.

Κανείς δεν ξέρει το πώς ή το γιατί.

Γιατί κανείς δεν υπάρχει αληθινά για να το πει.

Ζούμε σε μια κατάσταση ονειρικής μέθης.

Ονειρικής γιατί τίποτε μέσα μας δεν μπορεί να οριστεί έξω από το ονείρεμα.

Μέθης γιατί όταν πιστεύουμε πως είμαστε αφυπνισμένοι, στην πραγματικότητα ονειρευόμαστε το ξύπνημά μας.

Και τις εποχές του ύπνου δεν τις θυμόμαστε ποτέ.

Βρισκόμαστε διαρκώς σε μια κατάσταση ένυπνης αφύπνισης και εν εγρηγόρσει ύπνωσης… σε μια μεταιχμιακή, μετουσιακή, ροϊκή, παρασυνείδητη κατάσταση.

Ρέουμε διαρκώς, μεταβαίνουμε, μεταβαλλόμαστε…

Διαρκώς αλλάζουμε, μετασχηματιζόμαστε, μεταμορφωνόμαστε.

Και παραμένουμε ίδιοι.

Και κανείς δεν ξέρει το πώς και το γιατί.

Γιατί κανείς δεν υπάρχει αληθινά για να το μαρτυρήσει.

Είμαστε ταυτόχρονα παιδιά και γέροντες.

Είμαστε μαζί αρσενικοί και θηλυκοί.

Είμαστε δειλοί και γενναίοι.

Είμαστε παράφρονες και λογικοί.

Νομίζουμε πως έχουμε ορίσει τα πράγματα ενώ εκείνο που συμβαίνει

Είναι πως τα πράγματα ορίζουν εμάς.

Νομίζουμε πως έχουμε ιστορία, γεγονότα στο χθες, πως έχουμε καταγωγικές αρχές

Πως ερχόμαστε από κάπου και κάπου πηγαίνουμε.

Στην πραγματικότητα είμαστε καθηλωμένοι σε ένα αιώνιο τώρα.

Είμαστε αμετακίνητοι, στάσιμοι, σημειακοί.

Αδιάστατοι.

Και κανείς δεν ξέρει ούτε το πώς, ούτε το γιατί.

Γιατί κανείς δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει για να το εξηγήσει.

Γιατί κανείς δεν μπορεί να ορίσει τον εαυτό του έξω από τον εαυτό του.

Κανείς δεν μπορεί να δει μέσα του από μια θέση έξω από αυτόν.

Κανείς δεν μπορεί να τεκμηριώσει, να αληθεύσει τον εαυτό του.

Κανείς δεν μπορεί να επικαλεστεί κάτι άλλο για να ορίσει το είναι.

Και κανείς δεν μπορεί να μεταφράσει το είναι όταν αυτό του αφηγείται το άλλο…

Είμαστε δέσμιοι μιας παρανοϊκής θεώρησης για τον κόσμο και τον εαυτό, το θείο και το ιερό, το καλό και το κακό, το αρχέγονο και το αιώνιο, το ατελεύτητο και το καιρικό, το αΐδιο και το συνεχές, το αθάνατο και το θνησιγενές…

Είμαστε αιχμάλωτοι μιας παραφροσύνης που μας διδάσκει το χθες και το αύριο, το ποτέ και το τώρα, το νυν και το αεί, το ιλιγγιώδες και το πρανές, το απειράριθμο και το ευάριθμο, το πεπερασμένο και το αχανές…

Είμαστε εγκλωβισμένοι σε μια τρέλα που τραγωδεί τον άνθρωπο και κωμωδεί τον άνθρωπο…

Είμαστε κλόουν της ύπαρξης, σαλτιμπάγκοι του σύμπαντος…

Αν μπορούσε το Ον να σπλαχνιστεί μονάχα ένα πράγμα στην απεραντοσύνη των αναρίθμητων κόσμων και στερεωμάτων, αυτό θα ήταν ο άνθρωπος…

Και δεν θα μας προίκιζε ποτέ με την επίγνωση της θνητότητάς μας…

Όμως κανείς δεν ξέρει αν το Ον υπάρχει ή αν υπήρξε ποτέ.

Γιατί κανείς δεν έζησε για το δει.

Ούτε πέθανε για το γνωρίσει…