Διανοήματα ενός μοναχικού ανθρώπου
(κύκλος του φθινοπώρου)
Κάποιος μου είπε πως η μοναξιά μ'έχει φυλακίσει.
"Όχι", του απάντησα, "όχι, κάνεις λάθος. Εγώ έχω φυλακίσει τη μοναξιά".
* * *
Τι μπορείς ν'αντλήσεις μέσα από τη μοναξιά;
Τι μπορείς να αλιεύσεις από το κενό;
Τι μπορείς να απαντήσεις στον αντίλαλό σου;
"Υπάρχω, φοβάμαι, ψηλαφώ το Θεό". Και την επόμενη ημέρα: "Υπάρχω, φοβάμαι, ψηλαφώ το Θεό". Και την επομένη, και όλες τις ημέρες και έξω από το χρόνο και έξω από σένα.
Να τι θ'αντλήσεις απ'τη μοναξιά, να τι θα αλιεύσεις μέσα από το κενό.
Τον ήχο της ύπαρξής σου.
* * *
Μια εικόνα, μια φευγαλέα εικόνα μιας γιορτινής βραδιάς ήρθε να με πειράξει. Μια εικόνα ενός πολύβουου, χαρούμενου κόσμου. Κι ύστερα ήρθε να χαρακώσει το κορμί μου ο αγέρας της ειρήνης κι έγιναν οι πληγές πηγές με νερό και ξεδίψασα.
Ο πειρασμός δεν νικήθηκε, το κορμί αναρρώνει ακόμη...
* * *
"Φοβάσαι;", με ρώτησε σήμερα ο ιππότης με την γκρίζα πανοπλία.
"Με φοβάσαι;", ρώτησε ξανά.
"Πως να φοβάμαι κάτι μέσα απ'το οποίο ανθίζω απ'την αρχή;", του απήντησα.
"Τότε γιατί χτυπάει η καρδιά σου τόσο δυνατά;", με ρώτησε δύσπιστος.
"Γιατί μπόρεσε ο νους μου να σε μορφοποιήσει", του είπα, "να τι φοβάμαι. Τη δύναμη του μυαλού μου".
* * *
Καμιά φορά τούτη η κατάσταση μου φέρνει στο νου άσαρκα σκέλεθρα, φιγούρες του Άδη, σκιές και φαντάσματα. Ξεσπάω τότε σε λυγμούς κι ύστερα, όταν συνέρχομαι, καταλαβαίνω ποιος τα δημιουργεί όλ'αυτά. Το χθες που εγκαταλείπω, το σήμερα που με εγκαταλείπει, το αύριο που με αγνοεί...
* * *
"Όποιος ζει μόνος είναι τρελός", μου είπε κάποιος.
"Όποιος ζει μόνος δεν είναι τρελός", του απήντησα, "απλώς σταμάτησε να λατρεύει τη λογική".
* * *
"Ξέρεις κάτι πιο δυνατό από μένα;", με ρώτησε ο γκρίζος Ιππότης.
"Τον καθρέφτη σου", του απήντησα και εξαφανίστηκε από μπρος μου.
* * *
Όλα είναι ένα παιγνίδι. Τα χρώματα, οι εικόνες, τα πρόσωπα, οι φωνές, οι μουσικές. Όλα είναι ένα παιγνίδι. Μα δεν μπορείς να παίξεις για πολύ. Ίσως να ολοκληρώσεις τον κύκλο της διαδρομής σου μέσα στο Άγνωστο του Εαυτού σου. Αν δεν γνωρίσεις τον συμπαίκτη σου δεν μπορείς να παίξεις το παιγνίδι.
* * *
Μαθαίνω, μαθαίνω, κάθε μέρα μαθαίνω όλο και πιο πολύ.
Αδειάζω, αδειάζω, κάθε μέρα αδειάζω όλο και πιο πολύ.
* * *
Δεν είναι το κενό, η σιωπή, η απουσία. Είναι η αίσθηση που αποκτά το κάθε τι όταν δεν υπάρχει.
Με γυροφέρνει ένας υπέροχος πυρετός. Ένας πυρετός πλήρωσης, έκστασης, φλόγωσης ψυχής. Με αγκαλιάζει μια δύναμη σαν θεϊκή αποστολή στις χώρες του μαρτυρίου. Εάν επιστρέψω θα ξέρω κάτι ακόμη από το τρομακτικό πρόσωπο του Απρόσωπου.
Εάν επιστρέψω...
1998
(κύκλος του θέρους)
Για να ταξιδέψεις στους υπέροχους κόσμους της μοναχικότητας θα πρέπει να είσαι γενναίος, να έχεις το πνεύμα του πολεμιστή.
Δεν αρκεί να είσαι έτοιμος, θα πρέπει να είσαι άψογος.
Δεν αρκεί να είσαι μαχητής. Οφείλεις να είσαι ανελέητος.
Δεν αρκεί να είσαι δυνατός. Χρειάζεται να εγκαταλείψεις τα πάντα.
Ως και την απατηλή ασφάλεια της σιωπής.
* * *
Η μοναξιά είναι κατάσταση.
Η μοναχικότητα είναι διάσταση.
* * *
Μερικοί φοβούνται να μείνουν μόνοι γιατί δεν έχουν συνηθίσει να ακούν τον εαυτό τους.
Μερικοί δειλιάζουν να μείνουν μόνοι γιατί δεν αντέχουν να συνομιλήσουν με τον εαυτό τους.
Μερικοί τρέμουν στην ιδέα να ζουν μόνοι γιατί δεν μπορούν να σωπάσουν τον εαυτό τους.
Όσοι ταξιδεύουν στους κόσμους της μοναχικότητας δεν φοβούνται τίποτε.
Δεν χρειάστηκε να ανακαλύψουν, τους αποκαλύφθηκε.
Δεν εξερεύνησαν, τους πλημμύρισε.
Δεν πάλεψαν να χαρτογραφήσουν, απλώθηκε εμπρός τους...
Η δόνηση και η μουσική της ύπαρξής τους...
* * *
Είμαι μόνος σημαίνει, αφέθηκα, εγκαταλείφθηκα, χάθηκα, αυτοεξορίστηκα...
Είμαι μοναχικός σημαίνει ανθίζω κάθε μέρα στο φως του εαυτού μου!
* * *
Πρώτα η άρνηση
Μετά η εγκατάλειψη
Πιο πάνω η μοναξιά
Ύστερα η ερήμωση
Στο τέλος η διάχυση στο Τίποτα...
* * *
Κάποιος μου είπε: "έμεινα μόνος γιατί η ζωή με ξεπέρασε".
Κάποιος άλλος μου είπε: "έμεινα μόνος γιατί η ζωή με αγνόησε".
Και κάποιος άλλος: "έμεινα μόνος γιατί η ζωή με σκότωσε".
Με τον τελευταίο είμαστε ακόμη φίλοι.
* * *
Ο Φίλιπ Ντικ είπε κάποτε πως: "Διαβάζω βιβλία για να μην νιώθω μόνος και γράφω βιβλία επειδή είμαι μόνος".
* * *
Η μουσική του ε ί ν α ι μοιάζει με τον μελωδικό ήχο μιας μοναχικής άρπας σε κάποια γωνιά ενός κτιρίου μιας τεράστιας βιομηχανίας. Δεν μπορείς να ακούσεις τον ήχο αυτό εκτός από κάποιες σπάνιες φορές που πέφτουν οι διακόπτες του εργοστασίου, τα μηχανήματα σωπαίνουν, πέφτει σιωπή. Και ξαφνικά ακούς τον ήχο της ψυχής σου. Είναι υπέροχος, μαυλιστικός, σε πλανεύει. Και θέλει να σε ταξιδέψει κάπου αλλού. Και τότε γεννιέται μέσα σου ο φόβος. Ο θόρυβος από τις μηχανές είναι προτιμότερος, είναι γνωστός, είναι οικείος. Παρακαλάς να σηκωθεί ξανά ο διακόπτης, να σταματήσει να παίζει αυτή η άρπα, να αρχίσει ξανά ο βόμβος και ο θόρυβος των μηχανών...
Η άρπα θα συνεχίσει να παίζει και θα ξανακούσεις τον ήχο της μονάχα πια όταν θα έρθει η στιγμή του θανάτου σου...
Κάποιος φίλος με ρώτησε: "Πως μπορείς να ζεις μόνος; Μέσα στη μοναξιά δεν υπάρχει αγάπη. Είναι αφύσικο να ζεις μόνος. Μέσα στη μοναξιά υπάρχει μονάχα το τίποτα".
Τον ρώτησα κι εγώ: "Πως μπορείς να μην ζεις μόνος; Μέσα στο θόρυβο δεν άνθισε ποτέ η αγάπη. Μέσα στο θόρυβο ανθίζει μονάχα θόρυβος. Είναι αφύσικο να μην ζεις μόνος αφού έτσι κι αλλιώς γεννήθηκες και θα πεθάνεις μόνος".
* * *
Όταν είσαι πολεμιστής δεν φοβάσαι να μείνεις μόνος. Ξέρεις πως έτσι κι αλλιώς είσαι μόνος, αδυσώπητα, ανελέητα μόνος. Όταν είσαι πολεμιστής δεν επιζητάς τη μοναξιά αλλά δεν διαμαρτύρεσαι όταν έρχεται και την υποδέχεσαι με χαρά. Δεν μεμψιμοιρείς, δεν κλαψουρίζεις, δεν γογγύζεις. Όταν είσαι πολεμιστής ξέρεις πως κάθε μέρα αντιμετωπίζεις τον θάνατο, την πρόκληση του θανάτου, η μοναξιά δεν μπορεί να σε αγγίξει.
Όταν δεν είσαι πολεμιστής ζεις εγκλωβισμένος σε ένα μικρόκοσμο από συνεχή άγχη και φοβίες. Και η μοναξιά να μην σε χτυπάει είσαι ήδη νεκρός. Δεν μπορείς να αισθανθείς τίποτα έτσι κι αλλιώς, απλά κρύβεσαι.
Έστω κι αν ξέρεις καλά πως όπου κι αν κρυφτείς στο τέλος θα σε ρουφήξει το Άπειρο...
2001