το βασικό ‘δόγμα’ του Εσωτερισμού

Ποιο είναι το βασικό ‘δόγμα’ του Εσωτερισμού (αν φυσικά υποτεθεί πως κάτι τέτοιο υφίσταται εν τοις πράγμασι);

Πως αυτό που αποκαλούμε ζωή, βίο, είναι κάτι πολύ σπουδαιότερο, μεγαλύτερο, υψηλότερο και βαθύτερο από την επιβίωση. Πως περιέχει στοιχεία και συστατικά που έχουμε λησμονήσει αλλά μας ανήκουν. Πως διέπεται από νόμους, αξίες και έννοιες που έχουμε καταστρατηγήσει ή και ισοπεδώσει αλλά που όμως δεν έχουν πεθάνει γιατί δεν πεθαίνει εκείνο που είναι αθάνατο.

Όπως κι εμείς. Είμαστε «φτιαγμένοι» για να είμαστε αθάνατοι κι όμως ζούμε εγκλωβισμένοι στις μικροκαθημερινές ανάγκες της βιοτικής μέριμνας, φυλακισμένοι, ανήμποροι και κακομοίρηδες, ικέτες μιας ακόμη ημέρας κάτω από τον ήλιο της αθλιότητας κι όχι κάτω από τον Νικηφόρο Ήλιο (Solis Invictus) που μεγαλώνουν και ανδρώνονται οι αληθινοί πολεμιστές.

            Τον τρόπο ζωής των ποιητών, των φιλοσόφων και των εραστών της τέχνης θα έπρεπε να ζούμε όλοι μας. Εκείνο που μπορεί να συναντήσει ένας αναζητητής θα έπρεπε να αναζητούμε κι εμείς. Μια απόκρυφη, μυστική και μυθική ήπειρο, όπως την περιγράφουν μέσα από την ενόρασή τους μέσα στους αιώνες όλοι εκείνοι οι αδελφοί μας που είχαν ανάστημα «μεγαλύτερο από τη φθορά». Εκείνη την μακρινή, αθέατη Χώρα όπου κατοικούν η Αλήθεια, η Ευδαιμονία και το Άπειρο Κάλλος. Δηλαδή ο ίδιος ο Θεός. Στην χώρα του Μη Πεπερασμένου, του Άχρονου, δηλαδή του Αθάνατου. Εκεί είμαστε «προγραμματισμένοι» να ζούμε όλοι αλλά δεν δίνει δεκάρα κανείς. Ζούμε μια βλακώδη και ρηχή καθημερινότητα όπου θεωρούνται «συναρπαστικά» γεγονότα ένα ραντεβού με μια…σούπερ γυναικάρα, ένα ακριβό αυτοκίνητο για να μας πηγαίνει λίγο ταχύτερα από το σημείο Α στο σημείο Β, ακριβά ρούχα που βαριόμαστε σε λίγες εβδομάδες, μια αγχωμένη σαρκική συνεύρεση, «σκόνες» και «ξίδια» για να «την βρίσκουμε», μια Κυριακή στριμωγμένοι σε γήπεδα όπου αλαλάζουμε σαν βερέμηδες την θλίψη και την ανοησία μας και προσκυνούμε είδωλα της πεντάρας σε τιμές εξωφρενικές!

            Όχι, δεν πλαστήκαμε για να εξευτελίζουμε κατ΄αυτούς τους φρικώδεις τρόπους την απροσμέτρητη ευφυία της Δημιουργίας, όπως κι αν αυτή προέκυψε.

            Ο αληθινός Άνθρωπος, ο εσωτερικός Πολεμιστής, ο ιερέας της Τέχνης της Ζωής, ουδεμία σχέση μπορεί να έχει με όλες αυτές τις εκδηλώσεις πιθηκισμών και ηλιθιότητος που προσφέρουν «διασκέδαση» και «γεμίζουν τις μπαταρίες» των δίποδων με το μυαλό των 1500 γραμμαρίων, τα οράματα της…κομμώτριας και την νόηση της κατσαρίδας. Ο εσωτερικός Πολεμιστής, ο Άνθρωπος της Γνώσης, ο κοφτερός σαν ξυράφι και ελεύθερος σαν τον αετό νους, χαράζει άλλους δρόμους, ζει σε άλλες πραγματικότητες, στην Μία και Ενιαία πραγματικότητα που «όλοι όσοι είναι ξυπνητοί αντιλαμβάνονται», όπως έλεγε και ο θεϊκός Ηράκλειτος. Τι σχέση έχει αυτός ο Άνθρωπος με το χαμερπές, ουτιδανό και άθλιο ον που αποκαλούμε «πολίτη» και «μέλος της κοινωνίας» σήμερα; Τι σχέση έχει αυτό το μεγαλειώδες μέγεθος με τον «ξύπνιο» και «μάγκα» και «σαΐνι» που στοχεύει στην μικροαπατεωνιά, την φυγή από τις ευθύνες, την δολιότητα και την επίδειξη πλούτου σε νυχτερινά κέντρα «διασκέδασης» φέρνοντας «γυροβολιές» και σπάζοντας πιάτα για να διατρανώσει σε όλους τους παρευρισκόμενους «θαμώνες» την «λεβεντιά» και την «αρχοντιά» του;

            Κάποτε επισκέφτηκε τον Κρισναμούρτι ένας «μεγαλοσχήμονας» διευθυντής κάποιας μεγάλης εταιρίας Η/Υ που υπέφερε από κατάθλιψη, μοναξιά και άγχος. Ήθελε να ζητήσει από τον Ινδό διδάσκαλο μια «φόρμουλα», μια «συνταγή» για να υπερβεί την κενότητα στην οποία είχε περιέλθει, αναζητούσε εναγωνίως μια σανίδα για να μην καταβυθιστεί ολότελα, έστω ένα λόγο παρηγορίας, αρκεί φυσικά να μην ήταν οτιδήποτε θα του στερούσε την μεγάλη του θέση, τον παχυλό μισθό και δεν θα έθιγε το υπερτροφικό του εγώ. Αντί γι’αυτά, ο Κρισναμούρτι, όπως πάντα, του προσέφερε την ωμή αλήθεια, σαν ένας «καθρέφτης που μπορείτε να δείτε τον εαυτό σας».

 «Αν αφαιρέσουμε από τον σπουδαίο διευθυντή της εταιρίας την πολυθρόνα του, τα αξιώματα, τις μεγάλες καταθέσεις στις Τράπεζες, τα συμβούλια, τους υφισταμένους που κάνουν τεμενάδες, αν τα αφαιρέσουμε όλα αυτά λοιπόν, τι μένει; Ποιος είναι ο άνθρωπος που απομένει; Και τι είναι χωρίς όλα αυτά»; Αναρωτήθηκε σε κάποια στιγμή της συζήτησης ο Κρισναμούρτι. «Μήπως εκείνο που μένει είναι ένα κενό; Μια μοναξιά αφόρητη, μια θλίψη απέραντη, ένα μηδέν; Γιατί ο διευθυντής μιας τέτοιας εταιρίας δεν είναι πλήρης, γεμάτος, ευτυχισμένος; Γιατί αναζητά αυτή την συνταγή για να ξεφύγει από την θλίψη του από έναν άγνωστο άνθρωπο που δεν έχει τίποτε από όλα αυτά, μια απάντηση; Μήπως γιατί αναζήτησε πριν την απάντηση από τον ιερέα ή τον γκουρού και δεν την βρήκε; Μήπως γιατί μετά την αναζήτησε στον ψυχίατρο ή τον ψυχολόγο και δεν την βρήκε; Μήπως γιατί την αναζήτησε, τέλος, στο αλκοόλ, τα ναρκωτικά και πάλι δεν την βρήκε;»

Και η απάντηση; Έδωσε ο Κρισναμούρτι άραγε μιαν απάντηση; Ναι, αλλά δεν ήταν η αναμενόμενη από τον απαιτητικό σε «λύσεις της στιγμής» διευθυντή. Και απερρίφθη. Υποθέτω πως ο άνθρωπος αυτός φεύγοντας από την συζήτηση θα κουνούσε το κεφάλι του και θα ξεφυσούσε απογοητευμένος.

Γιατί δεν ήθελε να «κοιτάξει στον καθρέφτη».

Γιατί κανένας μας δεν τολμάει να κοιτάξει στον καθρέφτη του εαυτού του.

Να γιατί είπε κάποτε ο Ιησούς πως «η πύλη είναι στενή και η οδός τεθλιμμένη» και πως «ολίγοι είναι οι εκλεκτοί». Όχι γιατί απαγορεύεται σε κάποιους να περπατήσουν το Μονοπάτι αλλά γιατί σχεδόν όλοι θα το εγκαταλείψουν αμέσως.

Το παραδέχομαι, δεν είναι εύκολο να τηρήσεις και να διατηρήσεις ένα διαφορετικό «πρωτόκολλο», ζωής, συμπεριφοράς και σχέσεων από το γνωστό «μέσο όρο».

Το παραδέχομαι, το να ανήκεις στις αξίες σου και στον εαυτό σου, γίνεται κάποιες φορές φτηνός εγωισμός, αδέξια συγκεκαλυμμένος, ένας «φιλοσοφικός αυτισμός», μια στείρα ενδοβολή και ένας ασθματικός ρόγχος του είναι που πνίγεται από την αγοραφοβία του.

Ναι, το παραδέχομαι, όταν ακροβατείς ανάμεσα στο περιττό και το απαραίτητο, ανάμεσα στο χρήσιμο και στο αναγκαίο, ανάμεσα στο εφικτό και στο όμορφο, εκτρέπεσαι από τις γενικώς παραδεκτές κοινωνικές ορίζουσες και αποτελείς ένα παράξενο και εκκεντρικό «ιδίωμα», για το οποίο, τελικά, καλείσαι να απολογείσαι μια ζωή.

Ναι, το παραδέχομαι, ο πολεμιστής έχει ορίσει το δικό του ηθικό σύμπαν, αλλού αυστηρό και αλλού ευρύ, αλλού Σπαρτιάτικο και αλλού υπερβολικό, αλλού χρωματισμένο και αλλού ασπρόμαυρο.

Ναι, το παραδέχομαι, δεν είναι εύκολη η συνύπαρξη όταν ακολουθείς το δρόμο του Πολεμιστή.

Είναι όμως εφικτή η διύπαρξη.

Ο Εσωτερισμός είναι στην ουσία μια περιπέτεια. Ένα εσωτερικό ταξίδεμα. Όχι απλά ένα ταξίδι. Ένα ταξίδεμα στον βαθύτερο πυρήνα του είναι. Στον ‘τρίτο εσωτερικό κόσμο’. Ένα ταξίδεμα της ΟΛΟΤΗΤΑΣ ΜΑΣ και όχι νοητικό ή συναισθηματικό μονάχα… ένα ταξίδεμα υπαρκτικό, οντικό… και γι αυτό, επειδή επαναπροσανατολιζόμαστε προς τον Θεό – πατέρα μας, επειδή επιστρέφουμε στο ‘παλάτι’ από όπου κάποτε ξεκινήσαμε για την γήινη περιπέτειά μας, είναι και ένα ταξίδεμα, μια αποστολή ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗΣ και ΕΥΤΥΧΙΑΣ!