αρακολουθώ όλο αυτό το διάστημα συζητήσεις επί συζητήσεων για ‘το φαινόμενο Χρυσή Αυγή’… ακούω ‘βαθυστόχαστες αναλύσεις’, διαβάζω άρθρα, βλέπω στις ειδήσεις τους ‘ανησυχούντες’ δημοσιογράφους και μπουρδολόγους μεγαλοσχήμονες καθηγητάδες να ζορίζονται ελέω πνευματικής δυσκοιλιότητος μάλλον να πουν κάτι το ουσιώδες, πρωτότυπο και… συγκλονιστικό. Οι περισσότεροι μάλιστα, τελικά καταφεύγουν μοιραία στις ελεεινές κοινοτοπίες που σχετίζονται με το μεσοπόλεμο, τη Βαϊμάρη, τον Χίτλερ και όλα τα σχετικά και νυσταλέα. Περιμένεις από έναν δυνατό στοχαστή, όπως ο αγαπημένος μου, ομολογώ, Γιανναράς να διατυπώσει έναν αιχμηρό λόγο, να βγάλει το ζουμί, να χειρουργήσει τον ασθενή και προτιμά κι εκείνος την ασφάλεια της μικροαστικής του καταφυγής στους ‘επικίνδυνους αυτούς ανθρώπους που μαχαιρώνουν’.

Όλα αυτά βέβαια έχουν να κάνουν και με την ηλικία και να με συμπαθά όποιος με διαβάζει και μορφάζει ενοχλημένος αυτή τη στιγμή. Δεν πρόκειται για ηλικιακό ρατσισμό. Όμως, βλέπετε, δεν απαιτεί μονάχα η δράση νιάτα, απαιτεί και ο στοχασμός σφρίγος. Και ένας κεκοπιακώς πλέον καθηγητής που έχει ξοδευτεί και τα έχει πει όλα – όσα του αναλογούσαν – δεν μπορεί παρά να επαναλαμβάνει τον εαυτό του διαρκώς. Ακόμη και τον καλύτερο εαυτό του.

Και επειδή ο στοχασμός προσφέρει απλόχερα μονάχα ό,τι προϋποθέτει, δηλαδή το βλέμμα, όταν το βλέμμα είναι θολό και γηρασμένο, ο στοχασμός γίνεται φοβικός, αμυντικός, ολοένα και περισσότερο συντηρητικός. Τελικά, οδηγεί στη σιωπή και την απόσυρση.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια, δεν είναι το πρόβλημα ο ξεπερασμένος και πτωτικός στοχασμός κάποιων λαμπρών διανοιών που ‘εξεμέτρησαν το (πνευματικό) ζην’ και δεν μπορούν να εισφέρουν άλλο τι. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το πρόβλημα είναι πως κι αυτοί που έχουν ακόμα ρωμαλέα σκέψη και ζουμερό λόγο, δεν τολμούν να κάνουν το απαραίτητο βηματάκι στα ενδότερα. Και μάλιστα εφοδιασμένοι με πενιχρά μέσα και εξοπλισμένοι ανεπαρκώς.

Είναι σα να σε στέλνουν σε μια σκοτεινή σπηλιά. Στη φωλιά του Μεγάλου Ερπετού που προκαλεί το ραχιαίο ρίγος και κάνει τα γόνατα και του πλέον τολμητία νέου να παραλύουν. Και ενώ η αποστολή σου είναι να φωτίσεις το σπήλαιον και να επιστρέψεις ταχέως για να αναφέρεις, σε εφοδιάζουν με ένα φακό περίπτερου και… με τις ευχές τους. Τώρα, εσύ ξέρεις βέβαια πως με το φακουδάκι αυτό το πολύ πολύ να μπορείς να φωτίσεις τα πόδια σου που θα κάνουν τα δειλά βήματα προς τη κρυψώνα του θηρίου αλλά… κάνεις το σταυρό σου, λες και τα ‘πατερημά’ σου και εισέρχεσαι… Και καλά εισήλθες, άντε να δούμε πως θα εξέλθεις…

Υπάρχουν, ευτυχώς, πνευματικές ένοπλοι δυνάμεις! Θωρακίσεις και άμυνες. Ενίοτε μάλιστα άμυνες που έχουν και επιθετικά χαρακτηριστικά, κάπως σαν το σύστημα που ευφυώς εφήρμοσε ο ‘κόουτς’ του Ολυμπιακού στο μπάσκετ –κάποιοι μίλησαν για ‘πνευματικό μπάσκετ’, μπάσκετ δηλαδή που ακυρώνει τη σκέψη του αντιπάλου!! – και εθριάμβευσε προσφάτως στο final 4 στο Λονδίνο.

Ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης –ξαφνικά το κάθε τσόκαρο των ΜΜΕ τον αποκαλεί ‘ο ποιητής μας’ ή ‘ο μεγάλος μας ποιητής’ και δονείται από ρίγη και τρέμουλα – απευθύνθηκε (με περισσή και περιττή θα έλεγα ευγένεια) στον πρωθυπουργό μας και του είπε ‘πέντε πραγματάκια’. Απάντηση δεν θα λάβαινε ποτέ βέβαια αν δεν έπαιρνε διαστάσεις το θέμα καθώς, ως γνωστός, οι ποιητές στη χώρα αυτή έχουν γλαστριαίο ήτοι διακοσμητικό χαρακτήρα ή είναι και λαπάδες κατά τη ρήση Κούβελα. Τελικώς ο πρόεδρος της κυβερνήσεως αξιώθηκε να απαντήσει στον γέροντα ποιητή και με μια επιστολή απείρου ανοησίας και ρηχότητας τον… έριξε στο καναβάτσο… στο καναβάτσο της μπλαμπλαολογίας, της μίμησης κακής έκθεσης ιδεών Γυμνασίου και της ανάλυσης των κοινωνικών δεδομένων λες και απευθυνόταν σε κάποιο παιδάκι με νοητική υστέρηση ή σε κάποιο φίλο μας εξωγήινο, άρτι αφιχθέντα από τον Άλφα του Κενταύρου… για όλα φταίνε οι μετανάστες το λοιπόν… το ότι οι χρυσαυγίτες αντρειώνονται και θεριεύουν μέρα τη μέρα το ρίξαμε στους μετανάστες και στην ‘πύλη εισόδου και χώρα υποδοχής’ που είναι η Ελλάς και καθαρίσαμε.

Αυτό είναι το επίπεδο ανάλυσης του –σχεδόν – πρώτου πολίτη της χώρας. Δεν αναφέρω αποσπάσματα της ίδιας της επιστολής γιατί δεν αντέχεται. Είμαι και σε ηλικία που πρέπει να προσέχω τι τρώω, τι πίνω και τι διαβάζω.

Ας μην αναφερθώ σε άλλους πολιτικούς που έχω δει στην τηλεόραση να ‘πιάνουν το θέμα από την αρχή’. Εκεί το επίπεδο ολισθαίνει με τέτοια ταχύτητα προς το – 100 που αναρωτιέται κανείς πόσο πλατύ θα πρέπει να είναι το χαμόγελο του Μιχαλολιάκου. Με τέτοιους αντιπάλους θα πρέπει να βλέπει την… απαλλοτρίωση της κυβέρνησης πολύ ενωρίτερα κι από την πιο τολμηρή πρόβλεψη.

Το πνιγηρό συμπέρασμα: Πνευματικοί άνθρωποι σιωπούντες ή επιστολογράφοντες με ισχνά  και αναιμικά επιχειρήματα, πολιτικοί με νοητικό βάθος μπανιέρας και δημοσιογράφοι με ανάστημα νάνου –κύπτοντος μάλιστα – καθιστούν το τοπίο ένα ιδανικό θερμοκήπιο… έναν παραδείσιο κόσμο όπου τα κάθε είδους ερπετά ημπορούν να κυκλοφορούν ανέμελα, να σουλατσάρουν θρασύτατα, να βωμολοχούν ανερυθρίαστα, να ουρούν και να κοπρίζουν άνευ αιδούς και να ονειρεύονται την εποχή που ανατέλλει… την εποχή τους, την εποχή του Ερπετού…