Το άγχος της ολοκλήρωσης...
Οι παλιοί έλεγαν πως ‘τρέχει, βιάζεται γιατί είναι νέος’. Λάθος. Αυτός που βιάζεται είναι αυτός που έχει πίσω του πολύ περισσότερα χιλιόμετρα απ’όσα εμπρός του. Κάποιοι συγγραφείς είπαν πως όσο μεγάλωναν τόσο λιγότερο διάβαζαν και τόσο περισσότερο έγραφαν. Όπως και ο Καζαντζάκης ας πούμε που στο τέλος εκλιπαρούσε για λίγο χρόνο ακόμα. ‘Δώστε μου ένα τέταρτο… λίγο χρόνο, ο καθένας από λίγο’, έλεγε με αγωνία καθώς ο χρόνος του σωνόταν σαν την άμμο στην κλεψύδρα.
Και λοιπόν; Αυτό ρωτώ… και λοιπόν;
Γιατί θα πρέπει να έχεις ‘ολοκληρώσει’ οτιδήποτε;
Πότε κάτι είναι ‘ολόκληρο’; Σήμερα είναι αλλά μετά από λίγα χρόνια το έχεις ξεπεράσει και σου φαίνεται λειψό. Διαβάζεις κάτι που έγραψες στα 25 ή στα 35 και αναρωτιέσαι γιατί το έγραψες και πίστευες ότι ήταν και μεγαλειώδες. Σήμερα σου φαίνεται παιδικό σκίτσο, γραμμές και λέξεις ατάκτως ερριμμένες στο χαρτί… Κι αν δεν το απορρίπτεις, το ανέχεσαι... παιδί σου είναι αλλά...
Να μην ολοκληρωθεί τίποτε… δεν χρειάζεται… κάποιος θα έρθει μετά από σένα φίλε και θα κάνει τη δουλειά… άνοιξε έναν δρομάκο, μπορείς; Έστω και μονοπάτι… μέγιστο είναι. Υπερ-μέγιστο θα έλεγα.
Μονάχα μια συμβουλή αν θελήσεις να το κάνεις. Να είναι όσο γίνεται δικό σου. Απόλυτα δεν θα είναι, μην έχεις καμιά ψευδαίσθηση. Είσαι στη μέση μιας ατραπού που άνοιξαν άλλοι και θα συνεχίσουν αναρίθμητοι άλλοι… αλλά ό,τι καταθέσεις να είναι απόσταγμα δικό σου… να το έχεις βιώσει, να το έχεις εμπειρωθεί, να έχεις πονέσει γι αυτό, να σε έχει πονέσει κι αυτό…
Να μην γεννήθηκε εύκολα και να μεγάλωσε ακόμη δυσκολότερα. Να ήταν δύστροπο και ατίθασο, άπιαστο και ακυβέρνητο. Να σου αντιμιλούσε με αυθάδεια και να σε θύμωνε… αυτό… όσο πιο θρασύ τόσο το καλύτερο…
Και μη νομίσεις πως αν πιαστείς με τα καθημερινά και ‘ασήμαντα’ δεν θα σου μείνει ενέργεια και χρόνος για τα μεγάλα και… απρόσιτα.
Όσο πιο απρόσιτο είναι κάτι, τόσο πιθανότερο είναι να γίνει κάποια στιγμή το ιδανικό προσωρινό καταφύγιο…