η μόνη πατρίδα που αναγνωρίζουμε...
Την κοίταξε τρυφερά… είπε:
«Ο λόγος που αδυνατούμε να κατανοήσουμε τα σύμβολα είναι γιατί μιλούμε συνεχώς μέσα από σύμβολα… σύμβολα μικρά, ασήμαντα που όμως με τα χρόνια και την ανάγκη τους δίνουμε μεγέθη μεγάλα, τα νοηματοδοτούμε διαφορετικά, τα μπολιάζουμε με τις φτερούγες της σκέψης… παρ’όλα αυτά, τούτα είναι τα μικρά σύμβολα και τα νοήματά τους δυσφορούν μέσα τους όπως το εγγεγραμμένο οκτάγωνο πασχίζει στην εντελέχειά του να γίνει ο κύκλος που το περικλείει…»
Έμενε σιωπηλή, τον άκουγε…
«Πώς να δούμε τα μεγάλα σύμβολα, εκείνα που μας διηγούνται ακέραια την ιστορία του κόσμου και των ανθρώπων; Με τι βλέμμα; Με τι ψυχή; Κι έτσι, με τον καιρό απολιθώνονται, μένουν νεκρά ανάγλυφα πάνω σε αιώνιες πέτρες, μένουν σιωπηλοί θεοί που περιμένουν ένα αληθινό ιερό, έναν ειλικρινή προσκυνητή, έναν αναζητητή αμόλυντο…»
Της χάιδεψε το χέρι ήρεμα. Δεν την κοιτούσε πια.
«Είναι σημαντικό να το κατανοήσουμε κι εσύ κι εγώ. Δεν συνομιλούμε ουσιαστικά. Δεν θέλουμε να συνομιλήσουμε. Δεν είναι μονάχα δική μας η ευθύνη. Όσο κι αν σου φαίνεται εξωφρενικό, ολόκληρη η δημιουργία του κόσμου ευθύνεται για τούτη την αναπηρία μας. Ο κάθε κόκκος άμμου συμμετέχει στο λειψό μας βλέμμα, ό,τι μας περιέχει που μας συνθλίβει, αργά και σταθερά στη μόνη πατρίδα που τελικά, αναγνωρίζουμε… τη σιωπή…»
Σηκώθηκε και έκανε ένα βήμα μακριά του. Ύστερα στάθηκε.
«Τι μας κρατάει;»
Δεν απήντησε για κάποια δευτερόλεπτα κι εκείνη επανέλαβε το ερώτημά της.
«Τι μας κρατάει;»
«Η συμπόνια… κι όχι με την θλιβερή απόχρωση του οίκτου… εκείνη η βαθιά και δυνατή ανάγκη να μοιραστούμε το Απόλυτο με έναν άλλο…»
«Και τι μας διώχνει;» ρώτησε πάλι εκείνη με έναν τόνο χαμηλότερο που έμοιαζε σχεδόν λυγμός.
«Το μάταιο του εγχειρήματος», είπε εκείνος και ήρθε και στάθηκε δίπλα της. άνοιξαν το παράθυρο που έβλεπε το δρόμο. Ο ήλιος γλιστρούσε σιγά σιγά πίσω απ’την οροσειρά στο βάθος. Κανείς άνθρωπος δεν περνούσε.
Επί ώρα.
Και έσφιξαν τα χέρια πολύ δυνατά…
pic: Beyond a Dream Zoltan Toth