ΠΑΡΣΙΦΑΛ
ΣΚΗΝΗ
ΕΣΩΤ. Σε ένα κλασικό διαμέρισμα, κάποιας περιοχής της Αθήνας. Επίπλωση χωρίς κάτι το ιδιαίτερο ή πρωτότυπο. Είναι το σπίτι της Κλαίρης και της θυγατέρας της, της Λυδίας.
Η Κλαίρη, 37 ετών, μια πολύ ελκυστική γυναίκα. Όμορφο πρόσωπο, μεγάλα μάτια, μακριά ξανθά μαλλιά. Μετρίου αναστήματος αλλά με εξαιρετικές αναλογίες.
Η Λυδία, 17 ετών, έχει κληρονομήσει τις αναλογίες της μητέρας της αλλά όχι το πρόσωπό της. Απλά μια συμπαθητική κοπέλα.
Κάποιο πρωινό, άνοιξη, αδιάφορο ποιο έτος.
Στην κουζίνα. Η Κλαίρη σκίζει ένα χαρτί με μια έκφραση αηδίας. Ανοίγει τον κάλαθο των αχρήστων και το πετάει με θυμό.
ΚΛΑΙΡΗ
(εκνευρισμένη)
Έλεος πια με όλους αυτούς τους ανώμαλους!
Αναζητά το πακέτο με τα τσιγάρα της, δεν το βρίσκει και βλαστημάει.
Πηγαίνει στο δωμάτιό της ψάχνοντας στη διαδρομή το σπίτι όταν χτυπάει το κινητό της. Πηγαίνει στο σαλόνι όπου το έχει αφήσει πάνω στον μεγάλο λευκό καναπέ και απαντά στην κλήση.
ΚΛΑΙΡΗ
Παρακαλώ…
ΦΩΝΗ Δ/ΝΤΗ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΛΥΔΙΑΣ
Καλημέρα κα Ναρέζη. Σισμάνης. Από το σχολείο της Λυδίας.
Η Κλαίρη κάνει ένα μορφασμό και κλείνει τα μάτια της.
ΚΛΑΙΡΗ
Ναι κε Σισμάνη… ξέρετε… εσάς σκεφτόμουν τώρα…
ΦΩΝΗ Δ/ΝΤΗ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΛΥΔΙΑΣ
Δυστυχώς δεν τηλεφωνώ με ευχάριστα νέα.
ΚΛΑΙΡΗ
(κρατώντας το κεφάλι της)
Κάνω ό,τι μπορώ ξέρετε και…
ΦΩΝΗ Δ/ΝΤΗ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΛΥΔΙΑΣ
(με κάπως σκληρή φωνή)
Ως το τέλος του μήνα κα Ναζέρη. Έπειτα θα πρέπει…
ΚΛΑΙΡΗ
Ναι, ξέρω… να αλλάξουμε σχολείο… αχ, Χριστέ μου…
Μικρή παύση αμηχανίας.
ΦΩΝΗ Δ/ΝΤΗ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΛΥΔΙΑΣ
Την καλημέρα μου. Εύχομαι ειλικρινά να πάνε όλα καλά και να μείνει η Λυδία στο σχολείο μας.
Ο άντρας κλείνει τη σύνδεση και η Κλαίρη απομένει μόνη στην κουζίνα.
ΚΛΑΙΡΗ
(με θυμό)
Άντε γαμήσου κι εσύ!
Με το ζόρι συγκρατείται να μην πετάξει το κινητό της στον τοίχο. Έπειτα ηρεμεί κάπως. Ξαπλώνει στον καναπέ. Κλείνει το μέτωπό της με την παλάμη της.
ΚΛΑΙΡΗ
Τι θα κάνω Θεέ μου!
(παύση)
Ήταν ανάγκη να παντρευτώ αυτό τον μαλάκα! Σίγουρα θα το γλεντάει με κάποια ξέκωλη στο καινούργιο του σπίτι και η κόρη του κινδυνεύει να…
Η Κλαίρη σηκώνεται από τον καναπέ και ψάχνει παντού για ένα τσιγάρο. Βρίσκει το πακέτο της πεσμένο στο πάτωμα. Το παίρνει και ανάβει ένα τσιγάρο.
ΚΛΑΙΡΗ
Και πάει σκατά και το μαγαζί. Όλα σκατά! Μέχρι το σπίτι θα χάσουμε στο τέλος!
Καπνίζει νευρική. Κοπανάει τα έπιπλα.
ΚΛΑΙΡΗ
Ένα είναι σίγουρο, το κορίτσι δεν αλλάζει σχολείο. Δεν ξέρω τι θα γίνει, τι θα κάνω αλλά…
Ξαφνικά κάτι σκέφτεται. Σβήνει βιαστικά το τσιγάρο της και ξαναπάει στην κουζίνα. Ψάχνει τον κάδο και βρίσκει το χαρτί που είχε σκίσει. Βρίσκει τα κομμάτια, τα ενώνει πρόχειρα πάνω στο τραπέζι και κάθεται να ξαναδιαβάσει.
ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΜΗΝΥΜΑ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΑΝΤΡΑ
[ΑΦΗΓΗΤΗΣ – ΦΩΝΗ ΑΝΤΡΑ]
Κυρία!
Επιτέλους, Σας βρήκα!
Δεν με γνωρίζετε. Δεν είμαι απλά ένας θαυμαστής σας. Για την ακρίβεια, είμαι ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Δυστυχισμένος γιατί ζω μακριά σας. Γιατί δεν έχω την ευτυχία και την τιμή να Σας υπηρετώ! Κι αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που θα νοηματοδοτούσε τη ζωή μου, θα της έδινε περιεχόμενο και αξία: Να υπηρετήσω Εσάς!
Παρακαλώ δεχθείτε με μια μέρα. Απλά για να μιλήσουμε. Δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να μου ζητήσετε και να μην το πράξω. Δεν υπάρχει επιθυμία Σας που να μην σπεύσω να ικανοποιήσω. Δεν υπάρχει προσταγή Σας που να μην εκτελέσω!
Δεχθείτε με και δοκιμάστε την αλήθεια των λόγων μου.
Ονομάζομαι Πάρσιφαλ.
Και για έναν ταπεινό ιππότη όπως εγώ, το Άγιο Δισκοπότηρο είστε Εσείς Κυρία!
Θα ήταν απέραντη χαρά και ύψιστη τιμή για μένα αν μου τηλεφωνούσατε. Ο αριθμός τηλεφώνου είναι…
Το γράμμα τελειώνει με έναν αριθμό κινητού τηλεφώνου.
Η Κλαίρη δίνει περισσότερη προσοχή τώρα και στο περιεχόμενο αλλά και στο γραφικό χαρακτήρα αυτού του μυστηριώδους ανθρώπου.
ΚΛΑΙΡΗ
Κάποιος που τρελάθηκε από το πολύ διάβασμα!
Παίρνει ένα στυλό και υπογραμμίζει τις φράσεις: Δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να μου ζητήσετε και να μην το πράξω. Δεν υπάρχει επιθυμία Σας που να μην σπεύσω να ικανοποιήσω. Δεν υπάρχει προσταγή Σας που να μην εκτελέσω!
Ενώνει τα κομμάτια με σελοτέιπ προσεκτικά, πηγαίνει πάλι στο σαλόνι και φυλάει το χαρτί σε ένα συρτάρι.
Στο κινητό της αποθηκεύει τον αριθμό τηλεφώνου με το όνομα ‘ΠΑΡΣΙΦΑΛ’.
ΚΛΑΙΡΗ
(κάπως πιο αισιόδοξη)
Δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται…
Τρεις ημέρες μετά
ΣΚΗΝΗ
ΕΣΩΤ. Στο διαμέρισμα της Κλαίρης. Η Κλαίρη πετάει με θυμό το ασύρματο τηλέφωνο στον τοίχο βρίζοντας.
ΚΛΑΙΡΗ
Να πάς να γαμηθείς, καριόλη!
Η συσκευή ραγίζει, ανοίγει το καπάκι και οι μπαταρίες χύνονται έξω.
Αρχίζει να βρίζει τον πρώην της περπατώντας μέσα στο σπίτι της.
ΚΛΑΙΡΗ
Ο μαλάκας… εγώ του λέω τα θέματα που μας καίνε κι αυτός το πουλί του! Και χασκογελάει!
(μιμείται μορφάζοντας τη φωνή του)
Τα’θελες και τα’παθες… αρχικαριόλη!
Παίρνει βαθιά ανάσα, κάθεται στον καναπέ της και προσπαθεί να συγκεντρωθεί.
ΚΛΑΙΡΗ
Μάλιστα… τι κάνουμε τώρα;
Εμφανίζεται η Λυδία. Στέκεται σε μια γωνιά και κοιτάζει τη μητέρα της.
ΛΥΔΙΑ
Πάλι μ’αυτόν μιλούσες;
ΚΛΑΙΡΗ
(ξεφυσώντας)
Ναι.
Το κορίτσι κάθεται δίπλα της.
ΛΥΔΙΑ
Γιατί τον πήρες ρε μαμά;
ΚΛΑΙΡΗ
(της χαϊδεύει τα μαλλιά)
Τι γιατί μωρό μου; Ξέρεις γιατί…
ΛΥΔΙΑ
Λεφτά ε;
ΚΛΑΙΡΗ
(χαμογελώντας)
Μη σε νοιάζει, θα τα βρω!
ΛΥΔΙΑ
(μετά από λίγο)
Πάω να διαβάσω.
Φιλάει τη μητέρα της στο μάγουλο.
ΚΛΑΙΡΗ
Να πας.
Η Λυδία σηκώνεται αλλά πριν εγκαταλείψει το σαλόνι γυρίζει στη μητέρα της.
ΛΥΔΙΑ
Α, δεν σου’πα… έχω ένα φάκελο στο γραφείο σου.
ΚΛΑΙΡΗ
Ευχαριστώ μωρό μου.
Η Κλαίρη σηκώνεται με σκοτεινό συναίσθημα.
ΚΛΑΙΡΗ
(μουρμουρίζει)
Κανένας λογαριασμός πάλι.
ΣΚΗΝΗ
ΕΣΩΤ. Στ υπνοδωμάτιο της Κλαίρης. Πάνω στο μικρό της γραφείο υπάρχει ένας ολόλευκος φάκελος. Μπροστά γράφει Για την Κυρία Κλαίρη. Ένα καλλιγραφικό Π στην πίσω πλευρά.
ΚΛΑΙΡΗ
(εξετάζοντας το φάκελο)
Ολόιδιος με τον άλλο… τώρα μάλιστα!
Ανοίγει το φάκελο. Κάθεται να διαβάσει.
ΜΗΝΥΜΑ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΑΝΤΡΑ
[ΑΦΗΓΗΤΗΣ – ΦΩΝΗ ΑΝΤΡΑ]
Κυρία!
Ο ταπεινός Σας δούλος ζητά συγνώμη που Σας ενοχλεί ξανά.
Αυτή θα είναι όμως και η τελευταία φορά. Αν δεν ανταποκριθείτε στο κάλεσμά μου δεν πρόκειται να επανέλθω. Δεν επιθυμώ να γίνω φορτικός.
Επιθυμώ μονάχα να Σας είμαι ένας χρήσιμος υπηρέτης.
Θα περιμένω κάποιο τηλεφώνημά Σας ως τα μεσάνυχτα απόψε.
Εύχομαι και ελπίζω να το αποφασίσετε και να αλλάξετε τη ζωή και των δυο μας!
Προσκυνώ!
Πάρσιφαλ…
Πάλι ο αριθμός τηλεφώνου. Η Κλαίρη σμίγει τα φρύδια της. Διπλώνει τη σελίδα, κλείνει το φάκελο και τον βάζει κι αυτόν στο συρτάρι παρέα με τον πρώτο.
Δείχνει σκεφτική. Αλλά στην ουσία έχει πάρει την απόφασή της.
Την επομένη αργά το απόγευμα
ΣΚΗΝΗ
ΕΣΩΤ. Περίπου οχτώ. Η Κλαίρη έχει ντυθεί απλά και σοβαρά. Ένα πουκάμισο ριχτό και ένα παντελόνι. Περιμένει τον άγνωστο άντρα. Κάθεται στον καναπέ της και φέρνει στο νου της την πρωινή σύντομη τηλεφωνική τους συνομιλία.
ΕΜΒΟΛΙΜΗ ΣΚΗΝΗ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑΣ
Η Κλαίρη με το ακουστικό στο δωμάτιό της. Η σύνδεση ανοίγει και ακούγεται αντρική φωνή.
ΦΩΝΗ ΠΑΡΣΙΦΑΛ
Παρακαλώ.
ΚΛΑΙΡΗ
(με κάποιο τρακ)
Καλημέρα, είμαι η Κλαίρη.
ΦΩΝΗ ΠΑΡΣΙΦΑΛ
(με άψογο τονισμό και τρόπους)
Καλησπέρα Κυρία Κλαίρη. Ευχαριστώ που τηλεφωνήσατε.
ΚΛΑΙΡΗ
Σκεφτόμουν να… δηλαδή… έλεγα να ανταμώναμε… όμως…
ΦΩΝΗ ΠΑΡΣΙΦΑΛ
(μετά από σύντομη αλλά αμήχανη παύση)
Όμως δεν ξέρετε αν μπορείτε να με εμπιστευτείτε. Το κατανοώ Κυρία.
ΚΛΑΙΡΗ
Δεν ξέρω… τα γράμματά σας με έχουν μπερδέψει κάπως…
ΦΩΝΗ ΠΑΡΣΙΦΑΛ
(αποφασιστικά)
Που θέλετε να συναντηθούμε;
ΚΛΑΙΡΗ
(διστακτικά)
Αύριο… εε… σπίτι μου… ίσως…
ΦΩΝΗ ΠΑΡΣΙΦΑΛ
Μήπως θέλετε κάπου έξω;
ΚΛΑΙΡΗ
(το σκέφτεται λίγο)
Όχι… εντάξει, σπίτι μου. Αύριο στις οχτώ.
ΦΩΝΗ ΠΑΡΣΙΦΑΛ
Σας ευχαριστώ Κυρία.
(μετά από μικρή παύση)
Καληνύχτα Σας.
Η Κλαίρη δεν ανταποδίδει την καληνύχτα και κλείνει τη σύνδεση.
ΚΛΑΙΡΗ
(μετανιωμένη)
Τι κάνω μωρέ!
Κι αμέσως αλλάζει ξανά γνώμη.
ΚΛΑΙΡΗ
Ό,τι βρέξει ας κατεβάσει!
Σηκώνεται από την καρέκλα της.
ΚΛΑΙΡΗ
(μουρμουρίζοντας)
Και ο τρόπος που είπε αυτό το Κυρία… πολύ μου άρεσε!
ΤΕΛΟΣ ΕΜΒΟΛΙΜΗΣ ΣΚΗΝΗΣ
Το κουδούνι χτυπά στις οχτώ ακριβώς.
Η Κλαίρη ανοίγει την πόρτα και αιφνιδιάζεται ευχάριστα από αυτό που αντικρίζει Στο κατώφλι της βρίσκεται ένας ψηλός, ευθυτενής και καλοντυμένος άντρας. Γύρω στα πενήντα, πολύ περιποιημένος, θα έλεγες γοητευτικός. Με γκρίζα, πλούσια μαλλιά και βαθύ βλέμμα.
ΚΛΑΙΡΗ
(στον ενικό και κάπως ψυχρά)
Πέρασε.
ΠΑΡΣΙΦΑΛ
(υποκλίνεται με ευγένεια)
Ευχαριστώ.
ΚΛΑΙΡΗ
(του δείχνει με το χέρι της)
Κάθισε όπου θέλεις.
ΠΑΡΣΙΦΑΛ
Θα καθίσω μετά από Εσάς Κυρία.
Η Κλαίρη δεν το σχολιάζει.
ΚΛΑΙΡΗ
Θα πιεις κάτι;
ΠΑΡΣΙΦΑΛ
(με άκρατη ευγένεια, σχεδόν δουλικότητα)
Όχι Κυρία. Απαγορεύω στον εαυτό μου την παραμικρή ποσότητα αλκοόλ. Ιδιαίτερα μπροστά Σας!
Η Κλαίρη αποφασίζει να μην πιει μόνη και κάθεται στον καναπέ. Αμέσως μετά την ακολουθεί κι εκείνος. Σε μια πολυθρόνα απέναντί της. Και σε στάση ετοιμότητας.
ΚΛΑΙΡΗ
(μετά από αμήχανη σιωπή)
Τελικά εγώ λέω να πιω κάτι…
Ο άντρας πετάγεται από τη θέση του.
ΚΛΑΙΡΗ
(με αυστηρότητα)
Μα, κάθισε λοιπόν!
Ο άντρας υπακούει.
Η Κλαίρη βάζει δυο δάχτυλα ουίσκι σε ένα ποτήρι και ξαναγυρίζει στον καναπέ.
ΚΛΑΙΡΗ
(κάθεται πιο αναπαυτικά αλλά αποφεύγει να τον κοιτάξει κατάματα)
Λοιπόν… πες μου τώρα… Πες μου τι θέλεις από μένα;
ΠΑΡΣΙΦΑΛ
(με φωνή σίγουρη και άρθρωση πεντακάθαρη)
Παράξενη ερώτηση ομολογώ Κυρία. Αφού ήμουν απολύτως σαφής στις επιστολές μου. Επιθυμώ να Σας υπηρετήσω. Και το εννοώ.
Η Κλαίρη τον ακούει χωρίς να τον κοιτάζει. Πίνει άλλη μια γουλιά ουίσκι.
ΚΛΑΙΡΗ
(με κάποια αυθάδεια)
Ποιος είσαι;
ΠΑΡΣΙΦΑΛ
(σα να είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου)
Είμαι ο Πάρσιφαλ Κυρία!
ΚΛΑΙΡΗ
Ποιος είναι αυτός; Κάτι μου έλεγε σήμερα η κόρη μου… μπήκε στο ίντερνετ… δεν πολυθυμάμαι όμως…
ΠΑΡΣΙΦΑΛ
Ο Πάρσιφαλ είμαι εγώ Κυρία. Το τι γράφουν οι σκουπιδοσελίδες στο ίντερνετ δεν με ενδιαφέρει. Και είμαι εδώ για να Σας υπηρετήσω.
ΚΛΑΙΡΗ
(με σχετικό εκνευρισμό)
Ναι ρε παιδί μου, αυτό μου το λες και το ξαναλές. Τι εννοείς όμως;
ΠΑΡΣΙΦΑΛ
Εννοώ πως είμαι εδώ πρόθυμος να είμαι ο σκλάβος Σας. Θέλω να αφιερώσω την υπόλοιπη ζωή μου αποκλειστικά σε Σας. Μου πήρε μια… αιωνιότητα για να Σας βρω. Τώρα που Σας βρήκα θα ήθελα να εκπληρώσω την αποστολή μου.
ΚΛΑΙΡΗ
(μπερδεμένη)
Δεν βγάζω άκρη απ’όσα μου λες!
ΠΑΡΣΙΦΑΛ
Δεν πειράζει Κυρία. Εκμεταλλευτείτε απλά την ευκαιρία. Έχετε εμπρός Σας έναν αυθεντικό ιππότη. Διατάξτε τον οτιδήποτε. Θα το εκπληρώσει. Για Σας. Μόνον για Σας. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως πρέπει να θυσιάσει τη ζωή του.
Η Κλαίρη μορφάζει.
ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΛΑΙΡΗΣ
Ο άνθρωπος χρειάζεται ψυχιατρική βοήθεια.
ΚΛΑΙΡΗ
Καλά… εντάξει…
ΠΑΡΣΙΦΑΛ
Το φανταζόμουν πως θα αντιδρούσατε έτσι… γι αυτό κι είμαι έτοιμος εγώ να Σας το αποδείξω χωρίς να μου το ζητήσετε.
ΚΛΑΙΡΗ
(ανήσυχη)
Τι εννοείς;
ΠΑΡΣΙΦΑΛ
Ξέρω ότι Σας απασχολεί το οικονομικό ζήτημα και πως αυτό ρουφάει όλη την ενέργειά Σας. Ξέρω ακόμη πως η λύση είναι ο πρώην σύζυγός Σας. Ένας αχρείος του κερατά! Γι αυτό κι έχω να Σας ανακοινώσω κάτι που θα Σας λυτρώσει!
ΚΛΑΙΡΗ
Τι… τι πράγμα;
ΠΑΡΣΙΦΑΛ
Ο άνθρωπος αυτός σύντομα θα πάψει να υπάρχει! Με το μερίδιο από την περιουσία του που δικαιούστε θα λύσετε όλα σας τα προβλήματα. Μονομιάς!
ΚΛΑΙΡΗ
(έντονα ανήσυχη)
Καλά… ηρέμησε τώρα.
Ο άντρας χαμογελά.
ΠΑΡΣΙΦΑΛ
Δεν είμαι παράφρων Κυρία. Είμαι ένας Υπηρέτης που προστατεύει την ψυχική γαλήνη της Αφέντρας του. Και βλέπω πως η ψυχική Σας γαλήνη έχει απωλεσθεί εξαιτίας αυτού του λεχρίτη που κάποτε παντρευτήκατε.
ΚΛΑΙΡΗ
(σηκώνεται από τη θέση της)
Θα ήθελα να φύγεις… τώρα.
ΠΑΡΣΙΦΑΛ
(σηκώνεται ταυτόχρονα με την Κλαίρη)
Θα φύγω Κυρία. Αλλά σκεφτείτε το. Χρησιμοποιήστε με! Θα το κάνω εύκολα και απλά. Και θα αναλάβω και την πλήρη ευθύνη! Εάν το αποφασίσετε τηλεφωνήστε μου. Και τώρα αποχωρώ. Δούλος Σας!
Ο άντρας κάνει μια βαθιά υπόκλιση, οδεύει προς την εξώπορτα με ήρεμα βήματα, ανοίγει και βγαίνει.
Η Κλαίρη βάζει άλλα δυο δάχτυλα ουίσκι.
ΚΛΑΙΡΗ
(μονολογεί)
Ρε που μπλέξαμε!
[ΑΛΛΗΛΟΥΧΙΑ ΣΚΗΝΩΝ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΩΝ]
Η Κλαίρη να περπατάει σε δρόμους, να κάθεται στον καναπέ ης, να είναι ξαπλωμένη, να μιλά με τον εαυτό της.
ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ – ΦΩΝΗ ΚΛΑΙΡΗΣ
Τι στο καλό συμβαίνει;
Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να είναι παράφρων αλλά προσφέρει μια λύση… μια διέξοδο.
Η φράση κλειδί… θα αναλάβω την πλήρη ευθύνη!
Την πλήρη ευθύνη!
Ο άνθρωπος είναι αποφασισμένος να σκοτώσει και να πληρώσει γι’ αυτό!
Να σκοτώσει και να πάει φυλακή!
Για μένα!
Μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο;
Μπορεί άραγε;
Μήπως είναι όνειρο;
Μήπως όλα αυτά τα έχω φανταστεί;
Μήπως έχω αρχίσει να τρελαίνομαι;
ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΦΩΝΗ
Δεν είναι όνειρο, είναι η πραγματικότητα.
Αν το κάνει, λύνεις τα προβλήματά σου!
ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ – ΦΩΝΗ ΚΛΑΙΡΗΣ
Όλα μου τα προβλήματα!
Το μαγαζί που πάει κατά διαόλου… οι προμηθευτές, οι πιστωτές που μου τηλεφωνούν συνέχεια, οι απειλές, τα εξώδικα… και η Λύδια…
Τη διώχνουν… ο διευθυντής δεν άφησε άλλο περιθώριο…
Και ο μαλάκας ο πρώην… έστειλε το δικηγόρο του να μου ανακοινώσει ότι δεν έχει ευρώ πλέον από εκείνον…
ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΦΩΝΗ
Μην το σκέφτεσαι καθόλου! Πάρε τον Πάρσιφαλ τηλέφωνο!
ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ – ΦΩΝΗ ΚΛΑΙΡΗΣ
Όχι, δεν είναι αυτός η λύση.
ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΦΩΝΗ
Αυτός είναι η λύση. Αν τον χάσεις θα το μετανιώνεις για όλη σου τη ζωή! Πάρτον, κάλεσέ τον!
ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ – ΦΩΝΗ ΚΛΑΙΡΗΣ
Εντάξει λοιπόν… θα του τηλεφωνήσω.
ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΦΩΝΗ
Όχι έτσι, τη σταμάτησε η φωνή. Πρέπει να ηρεμήσεις… να ετοιμαστείς. Είσαι η Κυρία και είναι ο υπηρέτης. Μην σε ακούσει να τρέμεις. Να σε ακούσει και να τρέμει αυτός!
Πρέπει να ετοιμαστείς… χρειάζεσαι δουλειά…
ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ – ΦΩΝΗ ΚΛΑΙΡΗΣ
Θα ετοιμαστώ.
Θα δουλέψω.
Θέλει να είναι ο σκλάβος μου.
Θα γίνω η Κυρία του.
Η Αφέντρα του.
ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΦΩΝΗ
Ετοιμάσου, σκέψου ποια είσαι… σκέψου ποια πρέπει να είσαι… γίνε αυτό και μετά κάλεσέ τον!
ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ – ΦΩΝΗ ΚΛΑΙΡΗΣ
Θέλω κάποιο χρόνο. Θα προετοιμαστώ. Θα διαβάσω, θα δω ταινίες και βίντεο στο νετ… Πρέπει να είμαι τέλεια, ιδανική, η Θεά του!
Μετά από λίγες ημέρες
ΣΚΗΝΗ
ΕΣΩΤ. Η Κλαίρη καλεί τον Πάρσιφαλ.
ΦΩΝΗ ΠΑΡΣΙΦΑΛ
Παρακαλώ;
ΚΛΑΙΡΗ
Δούλε!
ΦΩΝΗ ΠΑΡΣΙΦΑΛ
Κυρία!
ΚΛΑΙΡΗ
Σε μία ώρα στο σπίτι μου!
Του κλείνει το τηλέφωνο. Παίρνει μια βαθιά ανάσα. Κοιτάζει τον εαυτό της στον μεγάλο καθρέφτη. Νιώθει έτοιμη. Χαμογελάει. Είναι έτοιμη.
Μετά από μια ώρα ακριβώς
ΣΚΗΝΗ
ΕΣΩΤ. Η Κλαίρη δεν τον περιμένει πια ντυμένη απλά και σοβαρά. Τον περιμένει ντυμένη με ένα μαύρο, βραδινό φόρεμα με μεγάλο σκίσιμο στο πλάι και ψηλοτάκουνες γόβες και τα ολόξανθα μαλλιά της να τρέχουν στους γυμνούς της ώμους.
Κοιτάζει τον εαυτό της στον καθρέφτη. Χαμογελά πλατιά με την εικόνα της. Είναι στην κυριολεξία μεθυστική. Σαν αυτοκράτειρα.
ΚΛΑΙΡΗ
(μιλά στο είδωλό της)
Τούτη τη φορά τον έλεγχο θα τον έχεις εσύ.
Και ο Πάρσιφαλ θα συρθεί στο χαλί στα τέσσερα για να του δώσεις την άδεια να κάνει ‘τη δουλειά’.
ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ ΤΗΣ
Μπράβο, είσαι υπέροχη! Μαγική, ανυπέρβλητη!
Χτυπά το κουδούνι. Η πόρτα είναι ήδη μισάνοιχτη. Ο Πάρσιφαλ εισέρχεται δειλά στο σπίτι. Δεν βλέπει κανέναν.
ΦΩΝΗ ΚΛΑΙΡΗΣ
(Με υπεροπτικό και αυστηρό ύφος)
Πέρασε μέσα!
ΠΑΡΣΙΦΑΛ
Μάλιστα Κυρία!
ΦΩΝΗ ΚΛΑΙΡΗΣ
Πέσε στα γόνατα και περίμενε ακριβώς εκεί!
Ο Πάρσιφαλ υπακούει σαν εκπαιδευμένο σκυλάκι.
Και περιμένει αρκετή ώρα.
Κάποια στιγμή κάνει την εμφάνισή της. Είναι εκθαμβωτική. Το βάδισμά της αργό, αυτοκρατορικό.
Ο Πάρσιφαλ ξεροκαταπίνει. Ψελλίζει εκστατικός.
ΠΑΡΣΙΦΑΛ
Κυρία!
ΚΛΑΙΡΗ
(έρχεται στα δυο μέτρα μπροστά του)
Δεν θα κρατήσει και πολύ αυτή η συνάντηση δούλε. Όμως πρέπει να ειπωθούν μερικά πράγματα. Το μέτωπό σου στο πάτωμα!
Ο Πάρσιφαλ σκύβει το κεφάλι του ακριβώς μπροστά από τα υπέροχα πόδια της αφέντρας του.
ΚΛΑΙΡΗ
Ένα πράγμα μονάχα θα σε ρωτήσω και θα απαντήσεις κοιτώντας το πάτωμα!
ΠΑΡΣΙΦΑΛ
Μάλιστα Κυρία!
ΚΛΑΙΡΗ
Είσαι έτοιμος;
ΠΑΡΣΙΦΑΛ
Απόλυτα Κυρία!
ΚΛΑΙΡΗ
Πρόσεξε, πρόσεξε καλά τι σε ρωτάει η Κυρία σου γιατί θα σε τιμωρήσω όπως δεν φαντάζεσαι! Είσαι απόλυτα έτοιμος και συνειδητός;
Ο Πάρσιφαλ τούτη τη φορά κομπιάζει λίγο. Πολύ λίγο όμως.
ΠΑΡΣΙΦΑΛ
Μάλιστα Κυρία! Απόλυτα έτοιμος. Απόλυτα συνειδητός!
Η Κλαίρη τον πλησιάζει κι άλλο. Στο οπτικό του πεδίο εμφανίζονται δυο πανέμορφα πόδια με κόκκινα βαμμένα νύχια σε δυο ψηλοτάκουνα πέδιλα.
ΚΛΑΙΡΗ
Φίλησέ μου τα πόδια!
Ο Πάρσιφαλ δεν διστάζει στιγμή. Αρχίζει με άπειρη δουλικότητα να ασπάζεται τα όμορφα πόδια της αφέντρας του.
ΚΛΑΙΡΗ
Μην τρέξουν σάλια απ’το βρωμόστομά σου γιατί θα φας κλωτσιά στη μούρη!
(ύστερα από λίγο)
Σήκω τώρα, αρκετά.
Ο Πάρσιφαλ σηκώνει το πρόσωπό του αλλά παραμένει γονατιστός μπροστά της. Η όψη του δείχνει άνθρωπο που έχει βιώσει μια συγκλονιστική εμπειρία.
ΚΛΑΙΡΗ
Δεν επιτρέπω σχεδόν ποτέ να μου φιλούν τα πόδια οι δούλοι. Όμως εσύ μ’αυτό πήρες έναν μυστικό όρκο, το ξέρεις;
ΠΑΡΣΙΦΑΛ
Μάλιστα Κυρία!
ΚΛΑΙΡΗ
Τον όρκο του ιππότη στην κυρά του. Θα κάνεις το καθήκον σου απέναντί της;
ΠΑΡΣΙΦΑΛ
Μάλιστα Κυρία!
ΚΛΑΙΡΗ
Άκουσέ με προσεχτικά: Θα κάνεις ό,τι είναι να κάνεις, μετά θα πάς να παραδοθείς στις αρχές.
ΠΑΡΣΙΦΑΛ
(σαν υπνωτισμένος)
Μάλιστα Κυρία. Αυτό θα κάνω!
ΚΛΑΙΡΗ
Θα γίνει η δίκη σου, θα καταδικαστείς ισόβια και θα πας φυλακή. Θα εκτίσεις την ποινή σου. Όλη την ποινή σου. Με ακούς;
ΠΑΡΣΙΦΑΛ
Μάλιστα Κυρία!
ΚΛΑΙΡΗ
Από σήμερα, από τη στιγμή που θα βγεις από την πόρτα αυτή, εγώ δεν σε γνωρίζω. Η αποστολή σου είναι μυστική, δεν θα την προδώσεις σε κανένα. Υπηρετείς την Κυρία σου και θα δώσεις και τη θλιβερή ζωή σου αν χρειαστεί.
ΠΑΡΣΙΦΑΛ
Μάλιστα Κυρία!
ΚΛΑΙΡΗ
Δεν με ενδιαφέρει πώς θα το κάνεις, που και πότε. Δεν θα αργήσεις πολύ όμως. Θα περιμένω. Και όταν τελειώσεις, δεν θα μου τηλεφωνήσεις. Ό,τι στοιχείο σε συνδέει με μένα θα το κάψεις. Θα το ξεχάσεις. Θα το καταπιείς. Γιατί έτσι κι αλλιώς εγώ δεν σε γνωρίζω. Δεν σε ξέρω, θα αρνηθώ κάθε σχέση μαζί σου! Αυτό που θα πρέπει να σε εμπνέει είναι η ιερότητα της αποστολής σου. Είσαι έτοιμος λοιπόν;
ΠΑΡΣΙΦΑΛ
(πιο αποφασιστικά ακόμη)
Μάλιστα Κυρία!
ΚΛΑΙΡΗ
Και τώρα… η ανταμοιβή σου… Όταν θα εκτίσεις την ποινή σου και απελευθερωθείς… θα μπορείς να είσαι πια μαζί μου… για πάντα… στο πλευρό μου!
ΠΑΡΣΙΦΑΛ
Κυρία!
ΚΛΑΙΡΗ
(με λάγνο τόνο)
Σου δίνω την υπόσχεσή μου! Και η Κυρία σου κρατάει τις υποσχέσεις της!
ΠΑΡΣΙΦΑΛ
Μαζί;
ΚΛΑΙΡΗ
(σκύβοντας και ψιθυρίζοντας στο αυτί του)
Μαζί!
Περνούν κάποια δευτερόλεπτα με την κατάνυξη της ιερής στιγμής και μετά του προτείνει το χέρι της.
ΚΛΑΙΡΗ
Φίλησέ μου το χέρι τώρα και αποχώρησε! Η αποστολή σου ξεκίνησε ήδη!
Ο Πάρσιφαλ σαν σε όνειρο φιλά το χέρι της Κυρίας του, σηκώνεται όρθιος, υποκλίνεται βαθιά μια φορά, κάνει μεταβολή και βγαίνει από το σπίτι.
Η Κλαίρη πηγαίνει και κάθεται στον καναπέ της, βάζει ουίσκι στο ποτήρι της και αρχίζει να γελάει δυνατά.
ΚΛΑΙΡΗ
Είσαι ελεύθερη, ελεύθερη και πλούσια! Τι όμορφη που είναι η ζωή λοιπόν, αληθινά, πόσο όμορφη!
Μετά από περίπου είκοσι χρόνια, σε κάποιο σπίτι, σε μια χώρα του εξωτερικού
ΣΚΗΝΗ
ΕΣΩΤ. Στο μεγάλο σαλόνι. Η μητέρα και η κόρη κάθονται σε έναν από τους καναπέδες και δεν μιλούν. Είναι μια σιγή γεμάτη ένταση.
ΛΥΔΙΑ
Ώστε λοιπόν θα πας;
ΚΛΑΙΡΗ
(της κλείνει την παλάμη στις δικές της)
Ναι μωρό μου, θα πάω. Έχω βγάλει και εισιτήριο και όλα. Πρέπει να πάω.
ΛΥΔΙΑ
(παραπονούμενη)
Γιατί; Γιατί πρέπει; Πες μου έναν λόγο γιατί;
ΚΛΑΙΡΗ
Γιατί σου είπα πρέπει! Χάρη σ’αυτόν τον άνθρωπο…
Η Λυδία σηκώνεται από τον καναπέ και απομακρύνεται.
ΛΥΔΙΑ
Χάρη σ’αυτόν τον άνθρωπο τι μαμά;
Η Κλαίρη χτυπά με την παλάμη την κενή θέση δίπλα της. Η Λυδία επιστρέφει και ξανακάθεται δακρυσμένη.
ΚΛΑΙΡΗ
Στα έχω πει όλα… εσύ μονάχα τα ξέρεις… πώς με ρωτάς τώρα λοιπόν; Πρέπει να πάω. Θα τον ψάξω, θα πάω στις φυλακές, στο υπουργείο… δεν ξέρω, θα ψάξω και θα τον βρω… κάπου θα είναι, σε κάποιο διαμερισματάκι θα μένει… και θα τακτοποιήσω αυτή την εκκρεμότητα μια και καλή!
ΛΥΔΙΑ
Μα γιατί, δεν καταλαβαίνω γιατί! Έχει βγει πέντε χρόνια τώρα! Και δεν σε έψαξε, δεν σε ενόχλησε! Εσύ τώρα τι θέλεις;
Το βλέμμα της Κλαίρης σκοτεινιάζει.
ΚΛΑΙΡΗ
Υπάρχει και κάτι που λέγεται συνείδηση Λυδία. Απορώ πώς δεν το βλέπεις. Πώς δεν το καταλαβαίνεις. Ναι, έχεις δίκιο… πέντε χρόνια τώρα δεν με ενόχλησε… δεν με αναζήτησε ίσως… πώς άλλωστε; Εμείς δεν αλλάξαμε μόνο σπίτια, αλλάξαμε και χώρα! Ίσως δεν μπορεί να με βρει… όμως εγώ τον βλέπω πλέον κάθε βράδυ στον ύπνο μου… δεν αντέχω άλλο… έχω αρρωστήσει τον τελευταίο καιρό… με βλέπεις… αν δεν τον βρω για να μιλήσουμε, να αλαφρώσει η καρδιά μου…
Η Κλαίρη σταματά. Δεν μπορεί να πει άλλα. Πέφτει αμήχανη σιωπή.
Η Λυδία δίνει δυο γλυκά φιλιά στο πρόσωπο της μητέρας της.
ΛΥΔΙΑ
Να προσέχεις όμως, ε μαμά μου; Θα προσέχεις;
ΚΛΑΙΡΗ
Και βέβαια θα προσέχω! Και όταν γυρίσω θα γιορτάσουμε με ένα μεγάλο τραπέζι και θα είμαστε πάλι όπως πριν.
Δυο βδομάδες μετά
ΣΚΗΝΗ
ΕΣΩΤ. Σε κάποιο σκοτεινό και άθλιο υπόγειο σε κάποια περιοχή της Αθήνας. Μια νεαρή κοπέλα υποδέχεται την Κλαίρη στην εξώπορτα του υπογείου.
ΚΟΠΕΛΑ
(παραμερίζει για να περάσει η Κλαίρη)
Ελάτε, περάστε.
Η Κλαίρη κατεβαίνει τα σκαλιά και προσεχτικά μπαίνει στο διαμέρισμα. Το κιτρινιάρικο φως της λάμπας στο ταβάνι δεν επιτρέπει να δει καθαρά. Στην ουσία βρίσκεται σε μια τρώγλη, μια κρύπτη, ένα υπόγειο τάφο. Τα παπούτσια της πατούν τριμμένο χώμα και άσφαλτο! Οι τοίχοι είναι ασοβάτιστοι, γεμάτοι υγρασία και βρώμα!
Η κοπέλα προσπερνά την Κλαίρη και ανάβει ένα πορτατίφ στο τέλος του δωματίου.
Η Κλαίρη νιώθει ένα σφίξιμο στο στομάχι και ένα λυγμό στο λαιμό της.
ΚΛΑΙΡΗ
Εδώ… εδώ έμενε;
ΚΟΠΕΛΑ
Μάλιστα. Εδώ. Επί σχεδόν πέντε χρόνια.
Ένα στενό κρεβάτι στη μια γωνιά, ένα ταπεινό γραφείο με μια καρέκλα, μερικές κούτες… τίποτε άλλο… το άδειο κελί ενός ασκητή… ενός ιππότη ορκισμένου σε μια ιερή αποστολή… κι ενός ανθρώπου προδομένου…
Η Κλαίρη δακρύζει.
ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΛΑΙΡΗΣ
Πώς μπόρεσα να του το κάνω αυτό;
Είκοσι χρόνια… είκοσι ολόκληρα χρόνια!
Πώς μπόρεσα να το κάνω αυτό στον άνθρωπο που με ελευθέρωσε;
Νιώθει μια ελαφρά ζάλη και παραπατά.
ΚΟΠΕΛΑ
Είστε καλά;
Η Κλαίρη την καθησυχάζει.
ΚΛΑΙΡΗ
Ναι, είμαι καλά.
Κάνει μεταβολή για να βγει ξανά στο φως και τον καθαρό αέρα.
ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΛΑΙΡΗΣ
Πώς μπόρεσε να το αντέξει όλο αυτό;
Βγαίνουν και οι δυο ξανά στο φως του ήλιου.
Λίγο μετά
ΣΚΗΝΗ
ΕΣΩΤ.
Η Κλαίρη και η κοπέλα κάθονται στο μπαλκονάκι του διαμερίσματος της δεύτερης. Η Κλαίρη παρατηρεί τους περαστικούς και τους γείτονες στο δρόμο. Δεν έχει πιει γουλιά από τον καφέ της.
ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΛΑΙΡΗΣ
Άργησα πολύ. Πάρα πολύ.
Βλέπει ένα πάκο από γράμματα που έχει αφήσει η κοπέλα πάνω στο τραπέζι.
ΚΛΑΙΡΗ
Για μένα είναι αυτά;
ΚΟΠΕΛΑ
Ναι, για σας.
Η Κλαίρη κοιτάζει το σωρό αλλά δεν τολμά να αγγίξει τους φακέλους.
ΚΛΑΙΡΗ
(μονολογώντας)
Για μένα;
ΚΟΠΕΛΑ
Μάλιστα. Άλλωστε δεν έκανε τίποτε άλλο, μόνο έγραφε… όσο τον θυμάμαι… σπάνια έβγαινε έξω… δεν είχε κανένα φίλο… δεν είμαι και σίγουρη βέβαια… ούτε γυναίκα μπήκε ποτέ στο υπόγειο… ποτέ!
Μεσολαβεί μια αμήχανη σιωπή.
ΚΟΠΕΛΑ
Άφησε βέβαια και κάποια χρέη…
ΚΛΑΙΡΗ
Θα τα τακτοποιήσω εγώ. Που τον έχουν; Εννοώ για τον τάφο.
ΚΟΠΕΛΑ
Με συγχωρείτε αλλά δεν έχω ιδέα.
(επανέρχεται στο θέμα που την καίει)
Είναι δυο λογαριασμοί του ρεύματος και…
Η Κλαίρη βγάζει ένα μάτσο χαρτονομίσματα και της τα δίνει.
ΚΛΑΙΡΗ
Κρατήστε αυτά. Νομίζω υπερκαλύπτουν τα χρέη.
ΚΟΠΕΛΑ
(με βλέμμα που αστράφτει)
Μα, ναι… σας ευχαριστώ!
Η Κλαίρη παίρνει το σωρό με τους φακέλους που είναι δεμένοι πολύ πρόχειρα με ένα λάστιχο. Χαιρετά τυπικά την κοπέλα και αποχωρεί.
Θέλει να μείνει μόνη.
Λίγη ώρα αργότερα
ΣΚΗΝΗ
ΕΣΩΤ. Η Κλαίρη μόνη στο πολυτελές δωμάτιο του ξενοδοχείου της. Έχει αφήσει τον πάκο με τα γράμματα πάνω στο κρεβάτι της. Έχει παραγγείλει ποτό για να πάρει δυνάμεις. Πίνει μια γερή γουλιά και ανάβει ένα τσιγάρο.
Λύνει το πάκο και πιάνει με τρεμάμενα χέρια έναν στην τύχη. Τον ψηλαφεί, τον χαϊδεύει. Μπροστά γράφει Για την Κυρία Κλαίρη και πίσω το κεφαλαίο Π. Πάντα με τον ίδιο γραφικό χαρακτήρα που θυμόταν. Και το ίδιο χρώμα μελάνης.
Ανοίγει το φάκελο και διαβάζει:
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΑΡΣΙΦΑΛ
Πολυαγαπημένη μου Κυρία
Κι αυτή η χρονιά θα τελειώσει όπως άρχισε για έναν έγκλειστο εγκληματία. Με μοναξιά. Όμως και πίστη. Πίστη πως σε έξι χρόνια όλο τούτο το μαρτύριο θα τελειώσει. Και θα είμαστε πια μαζί.
Διαβάζω πολύ αυτές τις μέρες…
Το αφήνει και παίρνει έναν άλλο. Πίνει όλο το ουίσκι που είχε παραγγείλει. Σα νερό. Ανάβει κι άλλο τσιγάρο.
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΑΡΣΙΦΑΛ
Πολυαγαπημένη μου Κυρία
Περίμενα πως μετά από δέκα χρόνια, θα έβλεπα το όμορφο πρόσωπό Σας. Έστω για μια φορά. Ένα χαμόγελο Σας θα ήταν αρκετό για να μου δώσει δύναμη για μια ολόκληρη ζωή!
Περιμένω και πιστεύω όμως.
Υποσχεθήκατε και θα τηρήσετε την υπόσχεσή Σας.
Το ξέρω, το νιώθω…
Ο καιρός σήμερα μελαγχολικός…
Με τη ψυχή της να ουρλιάζει, συνεχίζει να διαβάζει…
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΑΡΣΙΦΑΛ
Πολυαγαπημένη μου Κυρία
Σε ένα χρόνο θα είμαι ελεύθερος!
Μπορείτε να το πιστέψετε;
Έχει εκτιμηθεί τόσο η διαγωγή μου εδώ και η προσφορά μου στους συγκρατούμενους μου σε ζητήματα μόρφωσης και εκπαίδευσης που η ποινή μου μειώθηκε κι άλλο.
Σε ένα χρόνο ελεύθερος λοιπόν για να Σας περιμένω.
Θα έλθετε, το ξέρω.
Όλα αυτά τα χρόνια ζω γι αυτή τη στιγμή!
Θα έλθετε… και όλα θα είναι τόσο αλλιώτικα πια!
Θα τηρήσετε την υπόσχεσή Σας και θα έλθετε.
…
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΑΡΣΙΦΑΛ
Πολυαγαπημένη μου Κυρία
Έκλεισα ένα χρόνο σε τούτο το θλιβερό υπόγειο. Θλιβερό αλλά τόσο φωτεινό από τη σκέψη τη δική Σας!
Εσείς που μου δώσατε τη δύναμη να αντέξω τα 15 χρόνια της κάθειρξής μου, Εσείς μου δίνετε το φως μέσα σ’αυτό το βρωμερό υπόγειο.
Δεν θέλω όμως και δεν τολμώ να αναζητήσω πολυτέλειες και ανέσεις.
Όσο περιμένω Εσάς.
Πλησιάζουν Χριστούγεννα.
Θα τα γιορτάσω μόνος…
Μα, όχι μόνος…
Πάντα μαζί Σας έκανα Χριστούγεννα!
Πάντα!
…
Η Κλαίρη έβγαλε μια κραυγή που δεν ήξερε από πού ερχόταν… από τα έγκατα του είναι της… από τα βαθύτερα σπήλαια της ψυχής της…
Έπρεπε να τελειώσει όμως…
Έπρεπε να διαβάσει…
Ως το τέλος…
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΑΡΣΙΦΑΛ
Πολυαγαπημένη μου Κυρία
Τέσσερα χρόνια πέρασαν…
Τέσσερα χρόνια ελευθερίας…
Μα δεν την νιώθω έτσι πια…
Αισθάνομαι πως Εσείς απομακρύνεστε ολοένα και περισσότερο. Ίσως να είστε τόσο ευτυχισμένη που δεν επιθυμείτε να λερώσετε τη ζωή Σας με τη δυστυχία ενός ταπεινού ιππότη.
Σας καταλαβαίνω!
Και δεν έπαψα ποτέ να Σας αγαπώ!
Ποτέ!
…
Η Κλαίρη ανοίγει τον τελευταίο φάκελο με το μυαλό της να βράζει, τη ψυχή της να λυσσομανά και τα δάκρυα να εμποδίζουν πια το διάβασμα.
Το στήθος της είχε φουσκώσει, έχει δύσπνοια και δυσφορία.
Και οι σελίδες αυτές καίνε.
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΑΡΣΙΦΑΛ
Πολυαγαπημένη μου Κυρία
Νομίζω πια πως έρχεται για μένα το ποθητό τέλος.
Δεν φοβάμαι, αλήθεια Σας λέω.
Ήξερα από την πρώτη στιγμή πως αναλαμβάνω μια δύσκολη και ιερή αποστολή. Μια αποστολή για να ελευθερώσω Εσάς, την αγαπημένη μου Κυρία από τα δεσμά της.
Νομίζω το πέτυχα. Και είμαι ευτυχισμένος γι αυτό.
Πέρασαν είκοσι χρόνια αναμονής. Και μετρούσα υπομονετικά την κάθε ώρα, την κάθε στιγμή.
Την κάθε μοναχική, ατέλειωτη νύχτα.
Την κάθε μεγάλη, απέραντη ημέρα.
Μονάχα που κουράστηκα πια.
Ναι, δεν ντρέπεται ο ταπεινός σας δούλος να το ομολογήσει.
Κουράστηκα.
Κουράστηκα να μετρώ, όχι να περιμένω.
Κουράστηκα να πονώ, όχι να υπομένω.
Κι είμαι πια στα 66 μου χρόνια ένας εκατόχρονος, ένας αιωνόβιος που διψά για ανάπαυση.
Ελπίζω να με συγχωρήσετε που δεν μπορώ να Σας περιμένω άλλο.
Απόψε δραπετεύω απ’το φθαρτό μου σαρκίο.
Απόψε ελευθερώνω τη ψυχή μου απ’τη σκιά της ύλης.
Κάποτε θα ανταμωθούμε ξανά.
Ελεύθεροι και φωτεινοί σε έναν καλύτερο κόσμο!
Σας αγαπώ!
Δεν μπορούσα και δεν ήθελα ποτέ τίποτε λιγότερο
Από το να Σας αγαπώ!
Η Κλαίρη τρέχει στην έξοδο του δωματίου της σαν τρελή.
Δεν καταλαβαίνει πώς κατεβαίνει τα σκαλοπάτια, πώς φτάνει στη ρεσεψιόν, πώς βγαίνει στη λεωφόρο με την κίνηση στην αιχμή της.
Όλα γύρω της σκιές, φιγούρες, ασχημάτιστοι όγκοι, γραμμές και θόρυβοι…
Όλα ψέματα…
Όλα ψέματα…
Δεν έχει πια τίποτα μέσα της που να μην βρίσκεται σε μια υψικάμινο!
Δεν υπάρχει ύλη, πνεύμα, συναίσθημα… παρελθόν, παρόν και μέλλον…
Δεν υπάρχουν άνθρωποι, αυτοκίνητα, ουρανός και γη…
Χαρά ή λύπη, φωτιά ή πάγος, αιωνιότητα ή στιγμή…
Όλα κίβδηλα…
Όλα…
Και τότε τον βλέπει!
Ναι, είναι στο απέναντι πεζοδρόμιο και της χαμογελά!
Πίσω απ’τα αυτοκίνητα που περνούν, το πρόσωπό του!
Ζωντανός και ακμαίος, όπως τότε!
Με ένα του νεύμα, την χαιρετά.
Την καλεί κοντά του!
Θα πάει κοντά του.
Θα τον ανταμώσει λοιπόν.
Δεν έφτασε αργά.
Δεν είναι ακόμα τόσο αργά!
Τρέχει στην άσφαλτο, μέσα στη ροή προς εκείνον που της χαμογελά!
Δεν πρόλαβε να δει το μεγάλο, μαύρο τζιπ που ερχόταν με ταχύτητα πάνω της.
ΤΕΛΟΣ