Η σιωπή του ενόχου

Τούτο το κακό με τον κορωνοϊό και τις μεταλλάξεις και μεταλλαγές του που τον κάνουν πιο επιθετικό και πιο ανθεκτικό πιθανώς, οπωσδήποτε πιο επικίνδυνο, αλλάζουν τα πάντα πλέον και αυτό δεν είναι μια σκοτεινή ‘πρόβλεψη’ μα είναι μια βεβαιότητα που την αντιλαμβανόμαστε πλέον όλοι μας. Έτσι όπως τα καταφέραμε με τη ζωή μας πάνω στον ωραίο μας πλανήτη, όλη αυτή η κακοποίηση και η λύσσα μας να ‘κατακτήσουμε’ τα πάντα, να γίνουμε οι αυθέντες και οι κυρίαρχοι γης, αιθέρων και βυθών, τελικώς μας οδηγεί… στη συρρίκνωση… αν ήμουν κορωνοϊός θα γελούσα σαρκαστικά. Η έπαρση και η αλαζονεία μας έφερε σε μια κατάσταση να τρέχουμε και να μην φτάνουμε.

Συζητούσα πρόσφατα με ένα νεαρό και εκείνος μεταξύ σοβαρού κι αστείου έθεσε το θέμα της… πλανητικής αποίκισης, μετοίκησης μάλλον σωστότερα… στον Άρη ή όπου αλλού… «ώρα να την κάνουμε σιγά σιγά κε Αντώνη», μού είπε και με κοιτούσε με νόημα. «Η επόμενη γενιά απ’τη δική σου είμαι βέβαιος πως θα το ζήσει αυτό το… όνειρο, ή τον εφιάλτη… εμείς ‘μένουμε σπίτι’ Νικόλα’», του απάντησα και δεν το κρύβω ένιωσα μια τσιμπιά ενοχής και ευθύνης. Τι παραδίδουμε στη νεότερη γενιά, αναρωτήθηκα όμως δεν θέλησα να εξωτερικεύσω την ενοχική μου σκέψη. Έμεινα σιωπηλός. Και ομολογώ ήταν η σιωπή του ενόχου…

Μια σιωπή οδυνηρή αλλά και περίσκεπτη… γιατί δεν είναι η ώρα της αδράνειας αλλά η ώρα της δράσης… να σώσουμε ό,τι σώζεται, πριν από όλα όμως, να πάψουμε να καταστρέφουμε… το μπορούμε άραγε;