Όταν τούμπαρε ο κώνος…

ίναι ένα θέμα η δύναμη της αλήθειας και ένα άλλο, εντελώς άλλο, η αλήθεια της δύναμης. Τα πράγματα φαίνεται να λειτουργούν κάπως έτσι στη διαχρονία του ιστορικού γίγνεσθαι: όποτε δεν έπειθε το ένα, χρησιμοποιείτο το άλλο. Και όταν δεν έπειθε τίποτε, επιβαλλόταν η απόλυτη σιωπή. Είτε φυσικά είτε… μεταφυσικά. Αυτό συνέβη με τον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Την άλκιμη εποχή του ελληνικού θεωρήματος, έπειθε η αλήθεια. Στη σιδερένια εποχή του ρωμαϊκού μιλιταρισμού, έπειθε η δύναμη. Κι έπειτα τα σκέπασε όλα ο ανισοσκελής χριστιανικός σταυρός. Η σιγή, η καταχνιά, η αυτοπαθής στροφή στον ένδον κόσμο. Ο ορθός Λόγος έπρεπε να βρει έναν άλλο δρόμο για να κατέλθει όπως ο κεραυνός που αναζητά πάντα τον καλό αγωγό για να χτυπήσει.

Ας θυμηθούμε τα δυο σχήματα που κάποτε ‘συνομίλησαν’: Στον προχριστιανικό κόσμο έχουμε την πορεία άνθρωπος --> μύηση --> θείο. Στον Χριστιανικό –κατ’ουσίαν Παύλειο- κόσμο έχουμε την πορεία: Θεός --> χάρις --> άνθρωπος. Ο Νίτσε το ονόμασε κάποτε ‘μεταξίωση’ των αξιών… κάποιος απλούστερα θα έλεγε ότι τούμπαρε ο κώνος και ακουμπάει στη μύτη του… ενώ κάποτε με την πνευματική του εργασία ο άνθρωπος πάσχιζε να κατακτήσει τις Ολύμπιες κορυφές, ο Παύλος μας γείωσε μια και καλή. Ό,τι κι αν κάνει ο άνθρωπος, άλλος αποφασίζει. Και πάει και τέλειωσε.

Σε αυτό τον… τουμπαρισμένο αξιακά κόσμο, παλεύουμε 2000 χρόνια τώρα να… ισιώσουμε, να προσανατολιστούμε, να ορθοτομήσουμε το Λόγο, να προκόψουμε… δεν είναι παράξενο που πασχίζουμε κουτουλώντας οι διαφωτιστές πάνω στους χριστιανούς και οι δημιουργιστές πάνω στους δαρβινικούς, οι μαρξιστές πάνω στους δεξιούς και οι αναρχικοί πάνω στους α-πολιτικούς. Και γενικά όλοι πάνω σε όλους…

…και τούτο το θέμα έχει πολλές πτυχές ακόμη…