Να ουρλιάζεις ‘αέρα’…

Κάπου λέει ο Καμύ πως ‘η εξέγερση είναι μια από τις ουσιαστικές διαστάσεις του ανθρώπου… είναι η ιστορική μας πραγματικότητα…’ Το θυμήθηκα αυτό χθες καθώς αναλογιζόμουν ότι έχουμε εθνικές επετείους για να τιμούμε τις εγέρσεις και αντιστάσεις και μάχες κατά του ‘κτήνους’… κάθε είδους… μπορεί μεν να το φέρουμε μέσα μας, εντός μας, στα έγκατά μας όμως, είναι περίεργο ίσως αλλά δεν το φιλοξενούμε αναίμακτα… και κάποιες φορές όλη τούτη η έγερση ενάντια στο παράλογο ή στο κτήνος ή στο εξω-ανθρώπινο μας πάει λίγο πιο κοντά στο να κατανοήσουμε το ‘μήνυμα’ μιας εθνικής επετείου… το νόημα περνάει μέσα από τις υπαρκτικές μας ορίζουσες αλλιώς δεν υπάρχει και δεν… επιβάλλεται με τίποτα… αν δεν βιώσεις σε ψυχολογικό και υπαρξιακό επίπεδο τι σημαίνει έγερση και επανάσταση εναντίον του ένδον κτήνους, δεν έχει καμιά σημασία να γιορτάζει όλη η υφήλιος οτιδήποτε… δεν σε αγγίζει… δεν σε αφορά…

Και έχω την αίσθηση ότι σήμερα, περισσότερο από ποτέ, με τον πολιτισμό της μάσκας να μας έχει γίνει καθημερινό βίωμα και εμπείρωση τρόμου, μπορούμε να καταλάβουμε κάπως περισσότερο το ‘γιατί’ εκείνης της εποχής… το ‘γιατί’ ενός ‘όχι’ ενάντια στο αυτονόητο που είχε ‘αποδεχθεί’ όλη η Ευρώπη… στο κάτω κάτω, όλοι έχουμε δικαίωμα στο ταξίδι μέσα στον ωκεανό του παραλόγου… κι ας αφανιστούμε… δεν μας κρατά τίποτε δέσμιους εδώ και είμαστε όντα προσωρινά, φθαρτά και περαστικά… διαβάτες που μένουν για λίγο σε κάποιο πανδοχείο καθώς θα έλεγε και ο ωραίος εκείνος στωικός φιλόσοφος… αύριο φεύγουμε απ’το πανδοχείο... όμως ας είναι η διαμονή με αξιοπρέπεια, το πέρασμα με το βλέμμα καθαρό, την καρδιά φουσκωμένη, την ψυχή ελαφριά… κι ας καταποντιστούμε έπειτα στα αρχέγονα βάθη του Αχανούς… έτσι κι αλλιώς αυτό μας γέννησε, αυτό μας περιμένει…

Να ουρλιάζεις ‘αέρα’ σε μια χιονισμένη πλαγιά ορμώντας στο ‘αρχαίο’ που σε διέπει… τι άλλο υψηλότερο είναι ο έρωτας και η αθανάτιση της στιγμής;