όταν δεν δημιουργούμε πεθαίνουμε

Concentration - Antonio Grambone

ελευταία, με αφορμή κάποια γεγονότα, σκεφτόμουν πως αν υπάρχει μια ενδειξούλα –όχι αποδειξούλα πάντως- ότι είμαστε πλασμένοι από κάποιον Δημιουργό, είναι πως είμαστε κι εμείς δημιουργοί… και πως αυτό τούτο μπορεί να μην λέει σε κάποιους πολλά, όμως δεν είναι αυτονόητο… καθώς άλλωστε τίποτε δεν είναι στην ίδια τη Δημιουργία… το ότι είμαστε δημιουργοί σημαίνει αυτόματα πως όταν δεν δημιουργούμε μαραζώνουμε, παρακμάζουμε και πεθαίνουμε… σε ατομικό, συλλογικό και εθνικό ακόμα επίπεδο… δεν είναι τυχαία η παρακμή και η πτώση του ελληνιστικού κόσμου και η παράδοσή του στον άλκιμο και σφριγηλό ρωμαϊκό… δεν είναι μονάχα η στρατιωτική κατίσχυση, είναι η άρνηση να δούμε προβολικά στο χρόνο, να διανοίξουμε οδούς, δηλαδή να δημιουργήσουμε κάτι αυθεντικό… κλασικός κόσμος είναι ο κόσμος της ελληνικής τραγωδίας αλλά και του Πελοποννησιακού Μακελειού… είναι πάντως κόσμος πρωτογενούς δημιουργίας στη φιλοσοφία, στην τέχνη, στη λογοτεχνία, στις επιστήμες… μετά τους στωικούς αλλά μάλλον μετά τον Αριστοτέλη δεν έχουμε πια πρωτογενή δημιουργία, έχουμε θαυμάσια έργα που μνημονεύουν ή αντιγράφουν φόρμες ενός ένδοξου χθες…

Στη ζωή μας αυτό συμβαίνει επίσης… στις δημιουργικές μας φάσεις ανθίζουμε, φωτιζόμαστε, λαμπρυνόμαστε, ομορφαίνουμε!

Στις φάσεις μηδενικής δημιουργίας πέφτουμε, καταθλιβόμαστε, αρρωσταίνουμε, συρρικνωνόμαστε  τελικά πεθαίνουμε…

Ίσως τελικά να μην αποτελεί απλώς ένδειξη αλλά να είναι η μόνη ισχυρή απόδειξη… ερχόμαστε από ένα κόσμο Δημιουργών, από μια Ιεραρχία Έλλογων Όντων, από μια Τάξη… γι αυτό και η αταξία, η δυσαρμονία, η ένδον στάσις που έλεγε ο Πλάτων, μάς ενοχλεί, μάς… μουτζουρώνει, μάς σκοτώνει…

Σκοπός; Να επιστρέψουμε εκεί κάποτε; Δεν ξέρω… ίσως να μην έχει και τόση σημασία… ίσως αυτοί οι ορίζοντες να μην είναι για το δικό μας βλέμμα… έχουμε πολλά άλλα να δούμε και κάνουμε πιο κοντά σε μας… ας το πράξουμε λοιπόν…