Το μετα-νεωτερικό Πάσχα όπου δεν πάσχει πια κανείς...

Δεν πάνε πολλά χρόνια… μια γενιά πίσω, ίσως λίγο παραπάνω… όταν έρχονταν αυτές οι μέρες για τα μικρά παιδιά ήταν μια ‘νεκρή’ περίοδος, με κλειστά τα σχολεία και ανοιχτά όλα τα άλλα… ως δυνατότητες έστω… το Πάσχα δεν είναι γιορτή ανηλίκων, δεν είναι σαν τα ‘Κρίστμας’ των δυτικών που τελικά αντικατέστησαν πανηγυρικά τα αληθινά Χριστούγεννα. Το Ορθόδοξο Πάσχα ήταν και παραμένει μια ‘δύσκολη’, κρυπτική γιορτή, η κατάληξη και η έξοδος, η σταυραναστάσιμη έξοδος από το φθαρτό στο άφθαρτο… ζόρικα πράγματα και αινιγματικά που ο νέος άνθρωπος αποστρέφεται. Για τον έφηβο όλα τούτα είναι ακατανόητα. Η ζωή και η δράση είναι έξω –ήταν τουλάχιστον- και αν μη τι άλλο η διαπραγμάτευση του κόσμου δεν έχει αποκτήσει κρυπτικές και ενδο-εαυτικές ορίζουσες. Για τον έφηβο κάθε εποχής το Πάσχα είναι απλώς μια βαρετή περίοδος που θα περάσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ώσπου να γυρίσουμε στην… κανονικότητα.

Κάπως έτσι τη βίωνα κι εγώ τούτη την περίοδο στα εφηβικά μου χρόνια. Δεν θα το αρνηθώ. Πάλευα να κατανοήσω τι ήταν αυτό που τόσο πολύ επηρεάζει την ατμόσφαιρα, που τα κάνει όλα τόσο ‘πένθιμα’ και… σοβαρά. Τις απαντήσεις δεν τις έπαιρνα από πουθενά, δεν είχε έρθει ακόμη η δική μου ώρα για τη βουτιά στον εαυτό μου.

Η διαφορά του τότε με το σήμερα όμως είναι σημαντική από μιαν άλλη οπτική. Θυμάμαι συζητήσεις για τον Ιησού, τον Πιλάτο και τους Ιουδαίους. Θυμάμαι ακόμα εκπομπές της δημόσιας τηλεόρασης με διάφορους καλεσμένους που ανέλυαν από θεολογική και εκκλησιαστική άποψη όλα τα δρώμενα. Οι εκπομπές μου φαίνονταν βαρετές ίσως αλλά κάτι μου έμενε. Κάτι έμενε που χώθηκε τελικά μέσα μου καθώς φαίνεται γιατί δεν άργησε να εκδηλωθεί εκείνο το πρώτο ‘γδάρσιμο’ της ψυχής που με οδήγησε εν τέλει στη βιβλιοθήκη του πατέρα μου και αργότερα σε άλλες αναζητήσεις με πιο εξειδικευμένο περιεχόμενο. Εκείνες οι συζητήσεις είτε στο οικογενειακό περιβάλλον είτε στα ‘στρογγυλά τραπέζια’ των εκπομπών της τηλεόρασης έριξαν κάποιο σπόρο στον πνευματικό μου αγρό και αυτό το συνειδητοποίησα πολύ μετά.

Δεν ξέρω αν συζητούν πλέον στις οικογένειες για τον Ιησού, τους μαθητές, το Έργο, τα Πάθη και τους σημαντικούς πυρήνες της χριστιανικής διδασκαλίας, Νομίζω πως οι σημερινοί έφηβοι έχουν πολύ αποτελεσματικότερα όπλα… διαφυγής από όλο αυτό το σκοτεινό και μουντό κλίμα. Έχουν τα υπερσύγχρονα και πανέξυπνα κινητά τους που τους στέλνουν στις επιθυμητές μη-διαστάσεις της μη-επικοινωνίας αλλά του χασίματος και του σκορπίσματος. Η ζημιά που γίνεται όλα αυτά τα χρόνια με την υπερ-χρήση των εφαρμογών των κινητών θα φανεί μετά από λίγα χρόνια όταν οι νέοι μας δεν θα τελειώνουν τα σχολεία θεολογικώς, φιλοσοφικώς και γλωσσικώς σχεδόν αναλφάβητα αλλά θα υποφέρουν και από κοινωνικό αναλφαβητισμό, επιτρέψτε μου τον όρο. Αλλά έστω…

Και το Πάσχα, πολύ απλά θα διατηρείται επειδή είμαστε μια ωραία παραδοσιακή χώρα όπου δεν θέλει να ακυρώσει τα ήθη και τα έθιμά της, φυσικά πλήρως από-Χριστοποιημένο, πλήρως από-πνευματικοποιημένο και ολοκληρωτικά βουτηγμένο στην υπερ-ναρκισσική μετα-νεωτερική ‘θεολογία’ που δεν έχει θεό, ‘φιλοσοφία’ που δεν έχει γνώση και μετά-επικοινωνία που δεν έχει αποδέκτες αφού όλα γίνονται, γεννιούνται και πεθαίνουν στο ένδον σύμπαν μας.

Κι αν σταυρώνεται ο Λόγος πάνω σε κάποιο Γολγοθά για τις αμαρτίες των ανθρώπων… ε, θα ψάξουμε στο Νέτφλιξ… κάποια σειρά θα έχει γυριστεί και γι’αυτό…