Το συνεχές του εαυτού και το ονείρεμα

[ένια διακεκριμένα αποσπάσματα]

 

In the red temple   ekkachai khemkum

 

 

Το συνεχές του εαυτού

 

[…]

Υπάρχει αυτό που αποκαλώ συνεχές του εαυτού. Και τούτο είναι το μεγάλο δώρο του Δημιουργού προς τον άνθρωπο, το εντελώς διακριτό και εκλεκτό του δημιούργημα. Και το συνεχές του εαυτού είναι η προγραμματική και κατασκευαστική συνθήκη δίχως την οποία ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να επιτελέσει τον προορισμό του, να ολοκληρώσει το έργο του που δεν ήταν άλλο, που δεν είναι άλλο, από το να πραγματώσει την ιερή αποστολή του, το περίφημο ‘καθ’ομοίωσιν’…

 

…Το συνεχές του εαυτού ήταν η μεγάλη και επαναστατική καταστατική συνθήκη που ξεχώρισε τον άνθρωπο από όλη την ιερή Κτίση. Και του επέτρεπε να ρυθμίζει με αρμονία και ισορροπία όλα τα ένδον συστήματα και υπο-συστήματα, όλους τους εσωτερικούς φορείς (σώμα, ενεργειακό φορέα, συνείδηση, ασυνείδητο, φαντασία, συναίσθημα, θυμικό, διάνοια και λογιστικό) με τον εξωτερικό κόσμο. Και ταυτόχρονα, πέρα από το αμιγώς λειτουργικό θέμα, το συνεχές του εαυτού επέτρεπε στον άνθρωπο να βλέπει, να παρατηρεί, να εξετάζει και να στοχάζεται αυτά που βλέπει και εξετάζει. Αυτή την υπερ-πολύπλοκη δομή δεν την δώρισε σε κανένα άλλο πλάσμα ο Δημιουργός. Αλλά την ‘εμπιστεύτηκε’ στο αγαπημένο του πλάσμα. Όμως αυτό το δώρο ήταν ένα πανίσχυρο όπλο που απαιτούσε διαρκή προσανατολισμό, απουσία περισπασμών και διαχείριση του περίφημου αυτεξουσίουτου ανθρώπου [μια από τις εξαιρετικές ιδιότητες του συνεχούς του εαυτού]. Δηλαδή, με άλλα λόγια, διαχείριση της ελευθερίας του…

[…]

 

Ο μύθος ενηλικιώνει την αλήθεια

 

[…]

Ποιος εποπτεύει τις ένδον δράσεις αν όχι ο παντεπόπτης οφθαλμός του συνειδέναι; Το ποιόν της δράσης δεν διακυβεύεται από οτιδήποτε μπορεί να εκτρέψει τις προγραμματικές και καταστατικές εντολές του νου. Ακόμη και στις ημισκότεινες περιοχές που ο νους δεν μπορεί να επιθεωρήσει, να ελέγξει, να ναρκοθετήσει. Ακόμη και στις θολές ανταύγειες μιας διαταραγμένης ψυχικής ισορροπίας, ακόμα και στις αβέβαιες και ασταθείς περιπλανήσεις σε στερεώματα όπου κάποια ακραία πνευματική εμπειρία φλερτάρει με την παράνοια. Ακόμη, το ποιόν της δράσης δεν υποθηκεύεται εύκολα από τις υποφώσκουσες συνωμοσίες του σιγάν και του απέχειν. Όταν δηλαδή η μυστικιστική ενδοσκόπηση ή η αυτοαναφορική ομφαλοσκόπηση έχουν αποδυναμώσει τις αγκυρώσεις στον κόσμο της χονδροειδούς ύλης. 

Το ποιόν της δράσης είναι εγγυημένο και εξασφαλισμένο από τις αρχέγονες θεωρήσεις για το συνεχές του εαυτού. Και σε τούτο το σημείο είναι απαραίτητη κάποια διασάφηση.

Τι ήταν τάχα αυτό που ‘απέκρυψε’ ο Δημιουργός από τους εξόριστους πρωτόπλαστους αν δεν ήταν ότι κανείς πλέον δεν θα μπορούσε να εγγυηθεί την διασφάλιση του συνεχούς του εαυτού; Ο τρόμος και το δέος της Μεγάλης Νύχτας της ψυχής εγκαταβιοί έκτοτε στο γονιδιακό σύμπαν του ανθρώπου. Γιατί το συνεχές του εαυτού είναι μέρος της ακριβής κληρονομιάς του Δημιουργού και αφορά άμεσα και ουσιαστικά το περίφημο ‘καθ’ομοίωσιν’. Μέσα στην εικονολογική ατμόσφαιρα που αγκαλιάζει όλη την κοσμολογική και ανθρωπολογική αφήγηση της Γένεσης, τέτοιες ‘λεπτομέρειες’ ίσως να μην γίνονται εύκολα αντιληπτές. Τι σημαίνει ‘εαυτός’ άλλωστε θα χρειαστεί να έρθει ο Πλάτων κάτω από το καταγάλανο ελληνικό φιλοσοφικό στερέωμα για να αποδώσει τα του άρχοντος στον άρχοντα και τα του διδασκάλου στον διδάσκαλο κι αυτό έλαβε χώρα μέσα στο πλαίσιο εκείνο όπου ο μύθος έχει αρχίσει να παραδίδει τη σκυτάλη του στο Λόγο. Γιατί αυτό θεσπίστηκε θα έλεγε κανείς από τον Έλληνα Λόγο ή αλλιώς το Ελληνικό Θεώρημα.

Πριν από τους Έλληνες η αλήθεια ενηλικίωνε το μύθο. Μετά το Ελληνικό Θεώρημα, ο μύθος ενηλικιώνει την αλήθεια.

Ως την έλευση όμως του ελληνικού κόσμου το σκοτάδι καιροφυλακτούσε…

[…]

 

Το Ονείρεμα

[…]

Γιατί αυτό που απέκρυψε μέσα στην ομιχλώδη απροσιτότητά του ο Δημιουργός, απεκάλυψε ασμένως η Σκιά. Και όσα από τότε πραγματεύεται η Σκιά έχουν το χαρακτήρα του θέσφατου. Η Σκιά δέθηκε με τον άνθρωπο και έγινε ένας άτυπος συγκληρονόμος της Κτίσης από την ανάποδη. Στο ανεστραμμένο καββαλιστικό δέντρο όπου αντί για τα Σεφιρώθ έχουμε τα Κλιφώθ και όπου ο άνθρωπος μάχεται στην καθημερινότητά του δίχως να έχει σύμμαχο τον εαυτό του. Αφού το συνεχές απωλέσθη, τη θέση του την πήρε κάτι πολύ παράξενο, το ονείρεμα.

Προκαλεί αίσθηση αλλά χρειάζεται διεξοδική και ενδελεχής ανάλυση για να οδηγηθεί κανείς στο ότι το μόνο πράγμα που δεν μπορεί να περιέχει το Απόλυτο είναι το ονείρεμα (και όχι η ονειροπόληση αν και η διάσταση τούτων των δυο δεν είναι πάντοτε διακριτή). Το ονείρεμα είναι ο μοναδικός ενεργός σύμμαχος που διαθέτει ο με διασπασμένο εαυτό μετα-πτωτικός άνθρωπος στην καθημέρια μάχη του με όλα τα σύμπαντα, εσωτερικά και εξωτερικά. Και βέβαια, το ονείρεμα προστάτευε ανέκαθεν τον άνθρωπο από την επισφάλεια του γίγνεσθαι με τις αέναες μεταμορφώσεις του και την μονολιθικότητα του είναι που αποτελεί έναν αρχαιώνιο ύμνο στο αμετάβλητο.

Είναι συναρπαστική η περιπέτεια του Πνεύματος -με εγελιανούς ακόμη όρους- που δεν μπορεί να λοξοδρομήσει, δεν μπορεί ούτε και θέλει να εκτραπεί της ανελικτικής του ιστορικής πορείας και αναγκάζεται να εγκολπωθεί το ονείρεμα στην πορεία της αυτοσυνειδησίας του. Εφόσον ο άνθρωπος παραμένει διασπασμένος, κερματισμένος και ηδονοκεντρικός η πνευματικότητα έχει μεταμφιεστεί σε ενορμήσεις και δεσπόζουν πια οι ψυχολογικές ορίζουσες και αυτές χαρτογραφούν όλα τα στερεώματα που αναγνωρίζει ο άνθρωπος, σε όλες τις εποχές και κάτω από όλες τις συνθήκες…

 

Και το Απόλυτο υποκλίνεται σε ό,τι δεν μπορεί να περιέχει

[…]

Το Πνεύμα θα είχε αφανιστεί εάν δεν είχε ως στερνό σύμμαχο το ονείρεμα. Εάν θελήσει να μελετήσει κάποιος τα στάδια της ανοδικής πορείας του Πνεύματος μέσα στο ιστορικό ενδοκοσμικό γίγνεσθαι θα εντυπωσιαστεί με τις διαρκείς παραχωρήσεις που είναι υποχρεωμένο να κάνει για να μην ακυρωθεί μια ατελεύτητη πορεία αιώνων. Εκείνος που συλλαμβάνει εναργέστερα όλο τούτο και το εξετάζει στις Κριτικές του είναι ο Ιμμάνουελ Καντ με τις περίφημες Αντινομίες του Λόγου.

Χρειάστηκε όμως να έρθει ο Χέγκελ κι έπειτα ο Μαρξ για να περάσουμε οριστικά στην εποχή όπου το συνεχές του εαυτού αντικαθίσταται από τη διαλεκτική του είναι και του γίγνεσθαι και το ονείρεμα αναλαμβάνεται από κάποιους ‘αναρχικούς’, ‘μηδενιστές’, ‘τρελούς’, όπως ο Ντοστογιέφσκι και ο Νίτσε…

Και εισήλθαμε στην εποχή όπου το Απόλυτο έχει υποκλιθεί σε αυτό που δεν μπορεί να περιέχει.

 

[…]

Μετά την επώδυνη εξορία από το Βασίλειο του Συνεχούς του Εαυτού, επήλθε μια σταδιακή αναδίπλωση σε δύο άξονες: χρόνο και φαντασιακό. Η χρυσή εποχή του συνεχούς του εαυτού έμεινε ως μνημονικό υλικό που μπορούσε να αναδύεται μονάχα από τους μυημένους ή κάτω από την καθοδήγηση και εποπτεία ενός μυημένου. Η περίφημη φράση -αλλά και βιο-φιλοσοφικό αξίωμα- ‘η γνώση είναι ανάμνηση’ του Πλάτωνα εδράζεται στην ουσία σε αυτό ακριβώς το γεγονός. Ο άνθρωπος ακόμα και μετά την αναγεννησιακή επανάσταση παρέμεινε σε μια θολή νάρκη και το ονείρεμα δεν σταμάτησε να αποτελεί γι’αυτόν ένα ασφαλές καταφύγιο.

[…]

 

 

2024-2025