Via Dolorosa

'Eνας πατέρας δίνει την ύστατη μάχη. Τη μάχη για την εκταφή της σορού του παιδιού του και την διενέργεια όλων των απαιτούμενων εξετάσεων για να πιστοποιηθεί ότι τα λείψανα αυτά είναι τωόντι του παιδιού του και κανενός άλλου αλλά και για την απάντηση στο καυτό ερώτημα, από τι πέθανε τελικά το παιδί μου; Το αυτονόητο θα πείς. Και το... μη αυτονόητο απαιτεί να δώσει ο πατέρας τη μάχη εκ μέρους όλων μας. Αυτή τη μάχη στην οποία θυσιάζει εκ των προτέρων την υγεία του και διακυβεύει την ίδια τη ζωή του. Ποιο περιεχόμενο έχει άραγε, ποιο νόημα έχει η ζωή για τον άνθρωπο αυτό; Αλλά ας εξετάσουμε αυτό το ερώτημα τελευταίο. Προηγείται η εξέταση της ίδιας της μάχης. Ή μήπως δεν πρόκειται για μάχη; 

Διότι, αληθινά, δεν έχουμε μια μάχη εδώ αλλά έναν ωραίο αγώνα. Η πρώτη νοηματοδότηση έγινε κιόλας. Η μάχη αναβαθμίζεται σε αγώνα όταν υπάρχει ιερός σκοπός που δεν αφορά έναν αλλά όλους. Και τούτο αναγνωρίζεται από τους υπόλοιπους. Όχι όλους. Υπάρχουν πάντα κι εκείνοι που κρύβονται στη σκοτεινή πλευρά της σελήνης κι από κει κρίνουν και επικρίνουν, κατεδαφίζουν και χλευάζουν, εξεμούν χολή και αίμα και μέσα στα σκοτάδια της ψυχής τους καταναλώνουν τις σάρκες τους με ηδύτητα και λαγνεία. Αυτοί είναι οι οφιόμορφοι, έτσι τους λέω. Κι ας αδικώ τα ταλαίπωρα ερπετά.

Η δεύτερη νοηματοδότηση είναι λοιπόν στην ουσία της αρνητική. Η μάχη δεν είναι μονάχα για να επιτευχθεί το αιτούμενο και να υπηρετηθεί ο σκοπός αλλά και ενάντια στο μίσος. Σε αυτό που θα έλεγε ο Νίτσε μνησικακία. Διότι είναι το συσσωρευμένο μίσος στις ελεεινές ψυχές όσων είπαμε σέρνονται ως τα ερπετά στις σκιές και στις κόγχες και ξεμυτίζουν… διαδικτυακά μονάχα για να δαγκώσουν, να δηλητηριάσουν και να επιστρέψουν ταχέως στην τρύπα τους.

Περισσότερες αναλύσεις για όλο τούτο σε άλλη ανάρτηση ίσως.

Ένας πατέρας εξήλθε από τα στενά όρια της ύπαρξής του και αποφάσισε να κάνει κοινωνό της αγωνίας του τους πάντες. Και στη μεγάλη τους πλειονοψηφία οι συνάνθρωποί του στέκουν δίπλα του. Κι όσοι δεν τον επισκέπτονται στον τόπο του μαρτυρίου του, στέλνουν μηνύματα συμπαράστασης. Και κάπου εδώ ξεκινά η συζήτηση -πέρα και έξω από την τελική έκβαση της συγκεκριμένης υπόθεσης. Ποιο είναι το νόημα του βίου τώραγια τον άνθρωπο αυτό; Όχι χτες, όταν ζούσε το παιδί του αλλά τώρα που χάθηκε στη γνωστή μεγάλη τραγωδία με χαρακτηριστικά εγκλήματος.

Η ζωή γέμισε με ένα διαφορετικό περιεχόμενο για τον άνθρωπο της έσχατης οδύνης, για τον άνθρωπο που είτε έτσι είτε αλλιώς, έχει μετοικήσει στο στερέωμα του μέλανος ήλιου. Δεν είναι ο τόπος ολόγυρα ο παλαιός γνώριμος αλλά ένας νέος κι εχθρικός. Η δολοφονία -όπως βιώνεται- του παιδιού του μετασχηματίζει ως και αυτό το παράλογο του βίου σε έναν εφιαλτόκοσμο. Η ζωή παραμένει παράλογη αλλά τώρα πλέον εμπειρώνεται κιόλας ψυχικά και σωματικά με αφόρητους πόνους. Τούτη είναι η διακριτή διαφορά από το χθες. Όταν ξημερώνει η μέρα που μια πελώρια, αόρατη αρπάγη σου έχει στερήσει ό,τι πολυτιμότερο υπήρχε στη ζωή σου, το παράλογο του βίου παύει να ψηλαφείται φιλοσοφικά και γίνεται via dolorosa, γίνεται οδός μαρτυρίου στον Κρανίου Τόπο.

Ο άνθρωπος αυτός τα γνωρίζει όλ’αυτά. Η διαφορά είναι αυτή που συνιστά και το μεγαλείο του αγώνα του. Ότι δηλαδή η δική του σταύρωση δεν πρόκειται να ακολουθηθεί από μια ανάσταση. Γιατί η σταύρωση ήδη συντελείται και θα συντελείται μαρτυρικά και στο διηνεκές είτε δικαιωθεί είτε όχι. Ίσως απλά ένα σπασμένο χαμόγελο να ζωγραφιστεί στην ψυχή του εάν όλα ‘πάνε καλά’. 

Και μια μικρή, τόση δα ικανοποίηση, πως το σκληρό αυτό σύστημα που χρειάζεται σάρκα και αίμα για να συγκινηθεί και να αποδώσει το αυτονόητο, δεν είναι τελικά ανίκητο. 

Μια μικρή νίκη μέσα στη μεγάλη ήττα… μα δεν είναι λίγο…