Δυο χρόνια

Δυο χρόνια τώρα

το φως μουδιάζει στ’απαλά σου χέρια

νομίζω αν υπήρξαν κάποτε ρυτίδες αλώβητης χαράς

έχουν χαθεί κι αυτές

δεν θέλω να σου γράφω στίχους πια

δεν σου χρωστώ ποιήματα

μια εξομολόγηση χρωστώ

και ο δολιοφθορέας πόνος

με ακυρώνει κάθε φορά που την αφήγησή μου

ξεκινώ

και με σωπαίνει…

όμως είναι να γίνει

μέσα μου έχει γεννηθεί

και τα φτερά της σαρκώνει η ετοιμότητα

να σε κοιτάζω θαρρετά

χωρίς να σε αναλώνω

και δίχως το γενναίο να υποκρίνομαι

να σε υποδέχομαι φιλόξενα

ως και γαλήνια…

Δυο χρόνια τώρα

ποιος να το έλεγε

πως το φως που κάποτε αγάπησες

θα μουδιάζει στο απαλό σου χέρι…

10/8 τα στερνά γενέθλια

12/8 η εμπύρετη αναχώρηση…