Η σχέση με τον άλλο...
Η σχέση με τον άλλο, τον Άλλο, τον ένδον άλλο, δεν είναι τηλε-μαραθώνιος… δεν ευαισθητοποιούμαστε για πέντε λεπτά και τηλεφωνούμε για να τον ‘σώσουμε’… η σχέση είναι εργασία, καθημερινή, σκληρή και πολλές φορές αντιπαθητική, αχώνευτη και τραχιά… δεν έχει καμιά σχέση με το συναίσθημα… σε θέλω όσο είμαι ερωτευμένος και μέσα από το γλυκερό μου ή φλογερό μου πάθος σε ιδανικεύω… σε βάζω στο θρόνο σου, σε προσκυνάω κι έρχεται η μέρα που ξυπνώ και έχω αδειάσει και σε γκρεμίζω… αυτό δεν είναι σχέση… αυτό είναι μια λέξη από κ… και νομίζω είναι κατανοητή…
Όμως είμαστε τεμπέληδες, οκνοί και οκνηροί… είμαστε γεμάτοι ξεσπάσματα και ενθουσιασμούς και έπειτα… αδιαφορία… δεν σε ξέρω δεν με ξέρεις… καλά περάσαμε, όμορφα ήταν, να είσαι καλά, χαίρεστε… κι αυτό αφορά όλες μας τις σχέσεις… γιατί αφορά το μοτίβο, τον δομικό μηχανισμό του σχετίζεσθαι… δεν έχει να κάνει με τον άλλο, έχει να κάνει με εμάς…
Σε πολύ μεγάλο βαθμό αυτό εξηγεί την πλήρη αδιαφορία των περισσοτέρων και για τα πνευματικά ζητήματα… ας μην αναφέρω τα πολιτικά, τα κοινωνικά, κ.α.
Είμαστε οι ‘τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας’ για να θυμηθώ την περίφημη ταινία του Παναγιωτόπουλου… από τους τρεις αδελφούς που βρίσκονταν σε καθημέρια λήθη και βυθιότητα, ο ένας αποτολμά να εκδηλώσει κάποια ικμάδα, κάποια σκανδαλώδη θέληση ‘να δουλέψει’ και προκαλεί την οργή –νυσταλέα κι αυτή- και αντίδραση πατέρα και αδελφών. Η βαρύτητα του εαυτού είναι τέτοια που το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο… τα έχουμε ξαναπεί για τη βαρύτητα του οκνηρού εαυτού και την ακηδία στην οποία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια… όλα είναι μαθηματικά, ο Σάμιος διδάσκαλος είχε δίκιο…
Τι είναι αυτό όμως που συντηρεί το πάθος, τον έρωτα; Τι είναι αυτό που αντιστέκεται σε αυτή τη φοβερή βαρυτική δύναμη, τη θλιπτική, την θανατογόνο; Τι είναι αυτό που μπορεί και τα πιο ράθυμα και νωχελικά πρωινά να σε ωθήσει, να σε συντηρήσει, να σε διατηρήσει στην έρευνα, τη μελέτη, την διερεύνηση, την εξερεύνηση;
Είναι πολλά… και η ταπεινή μου άποψη είναι πως το βασικότερο είναι η συσσώρευση ενέργειας… όταν είσαι ρετάλι ενεργειακό, τελειωμένος από τις βιοτικές μέριμνες, εξουθενωμένος από καθημερινούς καβγάδες, διεκδικήσεις, αδολεσχίες, συζητήσεις άνευ νοήματος, έρχεται η κόπωση… ο ‘κεκμηκώς’ που θα έλεγαν και οι παλιοί άνθρωπος δεν έχει καμιά διάθεση για πνευματικά ζητήματα… τη μόνη διάθεση που έχει είναι να πέσει για ύπνο… δικαιολογημένος…
Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις όμως… αυτοί που και στη δουλειά ξεκλέβουν χρόνο να διαβάσουν ποίηση, να σχολιάσουν ένα εδάφιο της Γραφής… να λογομαχήσουν ακόμα για μια ρήση του Πλάτωνα ή μια αποστροφή του Μαρξ… θυμάμαι τον εαυτό μου κάποτε να κάνουμε μετακόμιση με έναν φίλο, αιώνες πριν… κουβαλούσαμε θεόρατες κούτες και συζητούσαμε για τους Ναίτες Ιππότες και το Γκράαλ… η παράνοια… από τη μια η χυδαία καθημερινότητα, από την άλλη το φως μιας υπέροχης συζήτησης…
Υπάρχουν δρόμοι λοιπόν… αλλά υπάρχουν και κρεβάτια…
Δεν ξέρω αν είναι θέμα επιλογής… μπορεί να είναι όντως θέμα βαρύτητας…