Μεγάλη Αγκαλιά…
Η ευγενικότερη, η υψηλότερη μορφή ύπαρξης είναι να μπορείς να είσαι… ή να μην είσαι… και η ευγενικότερη και ‘τιμιότερη’ μορφή σχέσης… να μπορείς να είσαι όταν υπάρχεις… αλλά ακόμη κι όταν δεν υπάρχεις… ο άνθρωπος που σου παρέχει την ελευθερία του να είσαι ή να μην είσαι στη σχέση σε αγκαλιάζει και δεν σε σκοτώνει απαιτώντας την υποστασίωσή σου με τους όρους της σχέσης. Σε αφήνει ελεύθερο κι ας είναι αυτό ένα φοβερό ρίσκο… ακόμη κι ας πονάει και δοκιμάζει φοβερά τα θεμέλιά του… αυτή είναι όμως η ευγενική, η υψηλή θεώρηση, η αληθινά δι-υπαρκτική… να μετέχεις σε κάτι με τον τρόπο που εσύ θέλεις σεβόμενος όλες τις ορίζουσες που είναι πρόσφορες… ακόμα και όταν εσύ επιλέγεις ‘να μην μετέχεις’… να μετέχεις δια της μη μετοχής, της σιωπής ή της αποστασιοποίησης… ίσως αδιανόητη για τον άνθρωπο… αδιανόητη και τρομερή καθώς απαιτεί την ενηλικίωσή σου όχι μόνο βιολογικά αλλά και ηθικά και συναισθηματικά… και η ενηλικίωση είναι το πιο τραυματικό πράγμα στη ζωή… γιατί εισέρχεσαι στον κόσμο της ευθύνης, της προσοχής και της μέριμνας… και ταυτόχρονα απογαλακτίζεσαι σχεδόν βίαια από τη θαλπωρή της νωχελικής ανάπαυσης στον άλλο, το φροντιστή, τον κανακευτή, τη Μεγάλη Αγκαλιά…
Το μόνο που ζητούμε με αγωνία ως το τέλος… το μόνο που θα μείνει στο τέλος… αυτή η αγκαλιά…