Όταν αναπαύεσαι στη βαρύτητα
Mε τη βαρύτητα, αυτή την πανάρχαια μάνα που έχει την ηλικία του ίδιου του σύμπαντος, συμβαίνει κάτι θαυμαστό… είναι πάντα ελκτική. Πάει να πει ‘τραβηχτική’, σαγηνευτική… Δεν είναι δυνατή και… αψίκορη όπως οι άλλες ‘αλληλεπιδράσεις’, η πυρηνική και η ηλεκτρομαγνητική αλλά είναι μια μαυλιστική κα ξελογιάστρα γοργόνα που πρώτα σε καλεί κοντά της κι έπειτα σε γητεύει … κι όταν εσύ αψήφιστα υποκύψεις, σε παίρνει γλυκά μαζί της στον… πάτο… ναι, ακριβώς… στον πάτο…
Τώρα, τούτα τα πράγματα αφορούν την ‘ύλη’… αυτά μας μάθανε οι δάσκαλοι στο σχολείο. Είναι ιδιότητες, γνωρίσματα και νόμοι του ‘φυσικού κόσμου’… πάει να πει του κόσμου ‘που είναι εκτός’… αναρωτιέται κανείς αν ο ‘εντός’ είναι ένας αφύσικος κόσμος αλλά ας μην το τεντώσω κι άλλο… προς το παρόν…
Έχει σημασία όμως μια απαραίτητη διευκρίνιση… αν ισχύει το πανάρχαιο δόγμα της ερμητικής ‘όπως πάνω έτσι και κάτω, όπως μέσα έτσι και έξω’, κλειδί μυητικό και απόσταγμα παραδεδομένης σοφίας και γνώσης –από ποιους άραγε;- προς τους αρχαίους αδελφούς της Αλύσου, τότε ό,τι συμβαίνει στον λεγόμενο φυσικό κόσμο δεν μπορεί παρά να συμβαίνει και στον εσωτερικό, τον αθέατο, τον για κάποιους ‘υπο-ατομικό’ κόσμο… εγώ θα τον έλεγα ‘ενδο-ατομικό’ αλλά ας μην χαλάσουμε τις καρδιές μας… οι ορισμοί είναι χρήσιμοι σαν μαγκούρες όταν έχεις πονεμένο πόδι… όταν πατάς στα δυο σου πόδια στέρεα, πετάς τις μαγκούρες και περπατάς ελεύθερος και αδέσμευτος…
Όμως να που η βαρύτητα δεν σε αφήνει… γιατί δεν φτάνει που είναι πάντα ελκτική, έχει και την κακή συνήθεια να σε τραβάει προς τα κάτω… πάντα προς τα κάτω… αυτό βέβαια επειδή πατάμε τα πόδια μας πάνω στην ωραία μας Γη… γιατί κάπου αλλού δεν σε τραβάει καθόλου και υπερίπτασαι του εδάφους μια χαρά… εκεί χρειάζεσαι βαρίδια για να μην χαθείς στο μαύρο κι άραχλο σύμπαν… έστω…
Έχουν και τα πνευματικά ζητήματα ‘βαρύτητα’;, αναρωτιέται ο φιλύποπτος και καλομαθημένος αναγνώστης… όχι μόνον έχουν αλλά αυτή κι αν είναι γοργόνα επικίνδυνη και σαγηνεύτρα σειρήνα… το φοβερό με την βαρύτητα αυτή, των πνευματικών ζητημάτων δηλαδή, είναι πως σχεδόν πάντα, έχει ‘άλλα’ ονόματα που έδωσαν σε άλλες εποχές κάποιοι διδάσκαλοι για να την μεταμφιέσουν. Από ‘βαφτίσια’ η ανθρωπότητα δεν πείνασε ούτε χόρτασε ποτέ… την έχουν αποκαλέσει, ας πούμε, ‘παράδοση’. Αφήνεσαι στην παράδοση, ακολουθείς την παράδοση, εμπιστεύεσαι την παράδοση, ευθυγραμμίζεσαι με την παράδοση… αυτή είναι μια σοβαρή πνευματική διαταραχή που οφείλεται στην ροπή του πνευματικού κόσμου να ‘επαφίεται’… να ηρεμεί και να αναπαύεται σε ‘ό,τι κληροδοτήθηκε και κληρονομήθηκε’… γιατί να ψάχνω, να αναζητώ, να μελετώ, να σπάω την κεφαλή μου; Έτσι μου τα δώσανε, έτσι θα τα αφήσω… καλά, κακά, άσπρα, μαύρα… γιατί να κάνω τον εξυπνάκια και να αμφισβητώ;
Μάλιστα. Κι έτσι αναπαύεσαι στην βαρύτητα και τη ραθυμία της αγνωσίας. Πολύ απλά και ‘νόμιμα’. Παύεις να ερωτάς σημαίνει παύεις να εξελίσσεσαι. Παύεις να εξελίσσεσαι σημαίνει πεθαίνεις. Απλά τα πράγματα. Και ο πολύς Ισαάκ Νιούτον θα συμφωνούσε εδώ με την ταπεινότητά μου, το δίχως άλλο.
Με τον άνθρωπο ‘αναπαμένο’, ταϊσμένο, ποτισμένο και καλοκοιμισμένο κάτω απ’το δέντρο της βαρύτητας –με… βαριά σκιά τούτο το δέντρο- κάποιοι κάνουν τη δουλίτσα τους ανενόχλητοι. Κάποιοι περνάνε, προσπερνάνε, χλευάζουν τον ηλίθιο που κοιμάται και προχωρούν ανενόχλητοι… διότι ενώ εσύ εμπιστεύεσαι τη βαρύτητα, κάποιοι την αρνούνται… ενώ εσύ βαριέσαι να αλλάξεις πόδι και χασμουριέσαι και απολιθώνεσαι, κάποιοι οικοδομούν στερεώματα… ενώ εσύ αράζεις στα κιλά σου –τα κιλά έχουν άμεση σχέση με τη βαρύτητα, όσο πιο πολλά, τόσο πιο ‘βαριά’, σωστά;- κάποιοι σουλατσάρουν στην αυλή σου και απεργάζονται την έξωσή σου από το σπίτι σου… όταν θα ξυπνήσεις θα είναι πολύ αργά… άλλοι θα έχουν πιάσει τα δωμάτια, άλλοι θα πίνουν το κρασί σου και θα γεύονται τα τυριά σου… σιγά σιγά θα κυκλώνουν και την Πηνελόπη σου με άγριες διαθέσεις… πρώτος απ’όλους ο Αντί-νοος…
…κι άντε τώρα να τα βάλεις με την ετυμολογία των λέξεων…
…κι είναι πολλά να ειπωθούν ακόμα…