Ο προαυλισμός των εγκαθείρκτων

Morning Art Print by Peep Loorits

H μετοχή στα ‘δρώμενα’ του ‘σόσιαλ’ σύμπαντος είναι ανάλογος –αν και όχι ομόλογος- με τον… προαυλισμό των εγκαθείρκτων. Μια τέτοια αναλογία δεν θα πρέπει να σοκάρει κανέναν καθώς οι αναλογίες σημαίνουν απλώς, δεν ερμηνεύουν ούτε τεκμηριώνουν τα γεγονότα. Ιδιαίτερα τα πολύπλοκα και πολυχανδή γεγονότα ζωής. Το ενδιαφέρον εδώ είναι πως η μετοχή αυτή καθεαυτήν έχει ευεργετικές ιδιότητες και δροσίζει τον καύσωνα του είναι. Της ενθαδικής προβολής του έστω στην ενσάρκωση, για να μην είμαι υπερ-εκτατικός.

Τούτη η μετοχή όμως, δεν σημαίνει ‘κοινωνία’ με την ουσιαστική σημασία της μεγάλης αυτής λέξης. Όταν η μετοχή εκλαμβάνεται ως κοινωνία, τότε ο εγκάθειρκτος έχει μετονομάσει την πραγματικότητα και από τον ακίνδυνο περσοναλισμό περνάει σε έναν κινδυνώδη μυστικισμό που αναστρέφει εντελώς τον κώνο ύπαρξης. Πάει να πει όλο τούτο πως συγχέει την έδραση με την κορυφή μεταγράφοντας όλες τις δράσεις και ορίζοντας από την αρχή τα πάντα. Έννοιες, σημασίες και σκοπούς. Δεν πρόκειται για έναν αφελή νομιναλισμό. Ας μην λησμονούμε το συναίσθημα. Μετοχή χωρίς εμπλοκή του συναισθήματος μπορεί ίσως να νοηθεί. Κοινωνία όμως όχι.

Θέλω να διασαφήσω κατά το δυνατόν κάτι. Η δική μου βιο-φιλοσοφία ενσωματώνει τον μυστικισμό και προσπαθεί να τον εξορθολογίσει όσο κι αν αυτό μοιάζει βέβηλο ή εξ ορισμού αδύνατο. Δεν είναι αδύνατο. Όλοι μας το κάνουμε όταν ερωτευόμαστε και από το στάδιο της κεραυνόπληκτης τυφλής ιμερικής δράσης περνάμε στο σχετίζεσθαι. Ο έρωτας παραμένει μυστικός και ανερμήνευτος όμως δια της σχέσεως μεταβολίζουμε τις ποιότητές του στην καθημέρια ‘σκληρή’ και ‘στεγνή’ πραγματικότητα. Είναι μια πράξη περίπου αυτοματική… μια πράξη επιβίωσης. Διαφορετικά θα τιναζόμασταν στον αέρα. Διότι η ισχύς του ερωτικού γεγονότος δεν αντέχεται για μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι μια πρωτεϊκή, αβάσταγη συμπαντική δύναμη που μπορούμε να φέρουμε για λίγο. Για τόσο όσο ο καθένας από εμάς αντέχει.

Απολαμβάνουμε λοιπόν τη μετοχή μας σε αυτόν τον αλκυώνειο προαυλισμό, σε αυτή την εύκρατη έξοδο αλλά δεν γιγαντώνουμε τη σημασία της ούτε τη νοηματοδοτούμε ειναιικά.

Τούτη για μένα αποτελεί η σαφής διάκριση μεταξύ του όντως ζην και του διαδικτυακώς ή ‘ηλεκτρονικώς’ διαδράν… το διαδράν δεν ομοιώνεται με το ζην… όμως το οξυγονώνει, το αιματώνει, ενίοτε το αποσυμπιέζει, το απομαγεύει, το ενοφθαλμίζει φως… η σκέδαση της θλιπτικής συμπάγειας του ζην δεν είναι ασήμαντο έργο και σε τούτο τον ‘προαυλισμό’, συναντούμε και ανταμώνουμε αλλήλους, ανταλλάσσουμε χαμόγελα, βλέμματα, νύξεις, προτάσεις, όνειρα, συμφιλιώσεις, θυμούς ή στάσεις…

Γυρνώντας έκαστος στο ‘κελί’ του έπειτα έχει άφθονο υλικό για να εργαστεί, να στοχαστεί, να στεγάσει ή να εξώσει…

Η καρδιά ζεσταίνει, το άγριο της ύπαρξης ημερεύει, το βλέμμα διαστέλλεται, ο νους ευρύνεται… το φρόνημα εμψυχώνεται, η μοναξιά παρηγορείται… σηκώνουμε το ανάστημα για έναν ακόμα πρωινό ήλιο… 

Κι αυτό δεν είναι λίγο…