Όροι...
[όροι του κατωφλίου]
[απόσπασμα]
ο μοναχικός άνθρωπος παρατηρεί…
δεν παρατηρεί επειδή είναι μόνος… παρατηρεί επειδή αναδιευθετεί διαρκώς την ένδον ροή…
είναι ένας αγαπημένος εθισμός…
αλλά είναι και μια αναγκαιότητα…
η παρατήρηση είναι μια μηχανική διαδικασία…
δεν είναι όμως μια μηχανιστική διαδικασία…
διαφορετικά, είναι έργο του μηχανικού εαυτού…
μια μηχανική του εαυτού…
όχι ένας μηχανισμός του εαυτού…
ο μοναχικός άνθρωπος παρατηρεί την κίνηση, τις συνομιλίες, τις μεταβάσεις, τις συνάξεις, τις οικειώσεις, τις προσεγγίσεις, τους ρυθμούς, τους ελιγμούς, τις διαζεύξεις, τις αρμονικές των συνανθρώπων του…
ο μοναχικός άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται να ακούσει συνομιλίες, να εμπλακεί στις ζωές των συνανθρώπων του, να ερμηνεύσει συμπεριφορές, να κρίνει, να επικρίνει ή να δικαιώσει…
ο παρατηρητής δεν είναι ηδονοβλεψίας…
ο παρατηρητής δεν είναι λαθρακουστής…
ο μοναχικός άνθρωπος παρατηρεί αλλά δεν στοχάζεται ταυτόχρονα…
ο παρατηρητής δεν στοχάζεται…
δεν ασχολείται με τις δράσεις του εαυτού
ο παρατηρητής παύει τον εσωτερικό διάλογο…
ο παρατηρητής δεν ακούει τον εαυτό του…
ο παρατηρητής δεν αξιολογεί, δεν αξιοδοτεί, δεν ανυψώνει, δεν μειώνει, δεν επιλέγει, δεν αρνείται, δεν κρύβει, δεν κρύβεται, δεν πασχίζει να ενσωματώσει εμπειρίες, δεν δραπετεύει…
ο παρατηρητής απλώς αφήνεται στην παρατήρηση…
δίχως την παρατήρηση ο άνθρωπος επιταχύνει δραματικά το πνευματικό και βιολογικό του τέλος… ακόμα και σε έναν κλειστό χώρο, σε οποιονδήποτε χώρο, η έξοδός του είναι η παρατήρηση…
δίχως την παρατήρηση ο μοναχικός άνθρωπος τυφλώνεται, μαραζώνει, πεθαίνει…
δίχως την παρατήρηση ο μοναχικός άνθρωπος αναγκάζεται να στοχάζεται διαρκώς…
όποιος στοχάζεται διαρκώς δίχως παρατήρηση είναι αναπόφευκτο να ανακυκλώνει διαρκώς το ίδιο υλικό…
ο διαρκής στοχασμός δίχως την παρατήρηση δηλητηριάζει τον άνθρωπο και τον φονεύει… πρώτα πνευματικά, έπειτα βιολογικά…
Η παρατήρηση αναδιευθετεί και εμπλουτίζει τη ροή… είναι δράση επιβίωσης… δεν είναι ελιγμός επιβίωσης… είναι επιταγή επιβίωσης…
Η παρατήρηση δεν είναι διαλογισμός…
Είναι απλώς αυτό που είναι…
[όροι του συνειδέναι]
Ο νους δεν εχθρεύεται την πνευματικότητα.
Ο νους εχθρεύεται δυο λέξεις από β. Το βάθος και τη βαρύτητα.
Η πνευματικότητα είναι ένα είδος περιήγησης σε πολλαπλά πεδία έκφρασης της θρησκευτικής ή φιλοσοφικής αναδίφησης του ανθρώπου μέσα στους αναρίθμητους αιώνες.
Η πνευματικότητα είναι ένας φιλοσοφικός τουρισμός, ανώδυνος ακόμη και επιθυμητός.
Η πνευματικότητα δεν έχει ούτε βάθος ούτε βαρύτητα.
Ο νους δεν φοβάται την πνευματικότητα. Δεν απειλείται από αυτήν. Η παραμικρή ρωγμή ή κλονισμός δεν μπορεί να προέλθει από αυτήν. Το μόνο που εισφέρει η πνευματικότητα στο νου είναι αναψυχή.
Ο νους αντίθετα φοβάται το βάθος. Και τη βαρύτητα.
Ως βάθος ορίζεται μια δευτερογενής δράση του στοχασμού. Όμως ο ίδιος ο στοχασμός δεν αποτελεί πρωτογενώς απειλή. Απειλή αποτελεί το βάθος του στοχασμού.
Ο στοχασμός δεν πρέπει να συγχέεται με τη σκέψη.
Η σκέψη είναι μια δράση του νου.
Η σκέψη είναι παιδί του νου.
Η σκέψη είναι ο ‘καλός αδελφός’ στην παραβολή του ασώτου.
Ο στοχασμός είναι ο ‘κακός αδελφός’. Είναι ο άσωτος.
Ο στοχασμός αποτελεί απειλή για το νου καθώς εργάζεται στα θεμέλια της ύπαρξης.
Ο στοχασμός είναι μια υπαρκτική ιδιότητα του είναι. Έχει σχέση με τον όλο άνθρωπο, την οργανισμική -γκεστάλτ- ενιαία ύπαρξη.
Ο στοχασμός δεν είναι απλώς μια δράση ενός συστήματος. Δεν μπορεί να περιοριστεί, να συρρικνωθεί, να ακυρωθεί.
Ο στοχασμός απειλεί τα ίδια τα θεμέλια της αυτοσυνειδησίας του νου.
Όλα αυτά όμως μόνον όταν αποκτήσει βάθος.
Το βάθος είναι αποτέλεσμα της εργασίας που γίνεται από τον ίδιο το στοχασμό όταν δρα ελεύθερα και ανεμπόδιστα.
Όταν ο στοχασμός αποκτήσει βάθος αμφισβητεί την ίδια τη σύσταση του είναι.
Όταν ένας άνθρωπος ‘σκέφτεται’ την αυτοκτονία αυτό σημαίνει πως υπόγεια, σε βαθύτερα και ανεξερεύνητα επίπεδα του είναι έχει προηγηθεί, ρητά ή άρρητα, ένας στοχασμός αυτό-ακύρωσης της λειτουργίας του είναι. Η ‘σκέψη’ της αυτοκτονίας είναι η κορυφή του παγόβουνου. Είναι απλώς το εκφρασιακό πέρας μιας στοχασμικής όδευσης.
Ως βαρύτητα ορίζεται η δύναμη που εγκατοικεί στο γνόφο του Αχανούς.
Η βαρύτητα είναι η προαιώνια και αρχαιώνια πανίσχυρη γενέθλια δύναμη του Αχανούς που κυοφορεί το είναι. Είναι μια αρχαία εγγραφή του Αχανούς, μια κυτταρική εγγραφή.
Η βαρύτητα σχετίζεται με τον πυρήνα της ύπαρξης και είναι απρόσβλητη, αδιαπέραστη, ακατάληπτη, απρόσιτη και ανίκητη.
Το μέγεθος της βαρύτητας ποικίλει ανάλογα με τις συνθήκες που της επιτρέπουν να μεγεθύνεται ή να συρρικνώνεται. Υπάρχει πάντα όπως ένα προϊστορικό τέρας στα αμέτρητα και σκοτεινά βάθη του είναι. Ανασαίνει ράθυμα εκεί αλλά τούτη η νωχέλεια δεν ισοδυναμεί με θάνατο.
Το βάθος και η βαρύτητα σχετίζονται και όταν καλλιεργείται το ένα, διογκώνεται το άλλο.
Το βάθος και η βαρύτητα δεν σχετίζονται με την πνευματικότητα. Τυχηματικά μόνον.
Άνθρωποι που έχουν μια ‘ευρεία’ πνευματικότητα μπορεί να στερούνται και βάθους και βαρύτητας και να είναι ρηχοί, α-νόητοι, επιδερμικοί.
Άνθρωποι που ‘δεν έχουν’ πνευματικότητα μπορεί να έχουν και βάθος και βαρύτητα. Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι είναι σιωπηλοί, αθέατοι, μυστικοί, απρόσιτοι, ευγενείς, ιδιόρρυθμοι, μοναχικοί, ‘παράξενοι’, ‘επιθετικοί’, ενσυναίσθητοι, σπλαχνικοί, αινιγματώδεις, ‘περιθωριακοί’.
Η πνευματικότητα είναι μια θορυβώδης διεργασία όπου κυριαρχεί η σκέψη, η αναλογία, η ποσόστωση, η μερικότητα, η φλυαρία.
Το βάθος του στοχασμού είναι μια διάσταση όπου όλα καταπαύουν αλλά δεν πεθαίνουν, βρίσκονται σε μια εμπόλεμο ειρήνη, σε μια δυναμική ισορροπία, σε μια υπαρκτική ομοιοστασία που κινδυνεύει πάντοτε να ανατραπεί.
Ο λεγόμενος ‘πνευματικός’ άνθρωπος, αυτός που επικαλούνται οι μέτριοι και οι ολιγόνοες ‘σε καιρούς κρίσης’, δεν αποτελεί μέρος της λύσης κανενός προβλήματος αφού υπήρξε μέρος του ίδιου του προβλήματος.
Οι λεγόμενοι ‘πνευματικοί’ άνθρωποι όπως αναγνωρίζονται από τους ‘μη πνευματικούς’ είναι συνήθως άνθρωποι με υπεδ-διογκωμένα ναρκισσιστικά εγώ που χρησιμοποιούν τους άλλους ως εαυτοαντικείμενα [selfobjects] για να διακρίνονται, να επιβιώνουν, να υπάρχουν.
Οι λεγόμενοι ‘πνευματικοί’ άνθρωποι είναι οι πλέον επικίνδυνες μορφές χειραγωγών σε πνευματικό και πολιτιστικό-πολιτικό επίπεδο αφού η αυταξία τους θεωρείται απρόσβλητη και το κύρος τους τροφοδοτείται από κέντρα και δράσεις που δεν έχουν καμιά σχέση ούτε με το βάθος ούτε με τη βαρύτητα.
Όσοι γυρνούν και μιλούν ως παγγνώστες και παντογνώστες πνευματικοί άνθρωποι –life coaches, ψυχοθεραπευτές, δημοσιολόγοι, πολιτικοί, ακαδημαϊκοί κ.α.- δημιουργούν απλώς μια ανατροφοδότηση του φαύλου κύκλου που εκκινεί με την νοητική αφέλεια και φθάνει στην πνευματική ακηδία. Μέσα σε αυτό το φαύλο κύκλο, οι ναρκισσικές επιδιώξεις των λεγόμενων πνευματικών ανθρώπων βρίσκουν τα κατάλληλα εαυτοαντικείμενα για να προβάλλουν την κενότητά τους και να αναπαραγάγουν κατ’αυτόν τον τρόπο με τη σειρά τους τον ίδιο κύκλο σε χαμηλότερα επίπεδα.
Οι άνθρωποι που διαθέτουν και βάθος και βαρύτητα απέχουν από όλες αυτές τις κοινωνικο-πολιτικο-πολιτιστικές δράσεις καθώς αντίκειται στον υπαρκτικό τους προσανατολισμό οιαδήποτε δράση ελεεινής μορφής και ταπεινών ελατηρίων. Ένας άνθρωπος που ψεύδεται, που ναρκισσεύεται, που αυτολατρεύεται και έχει ανάγκη εαυτοαντικειμένων για να υπάρξει, δεν μπορεί να βρίσκεται στον προσανατολισμό ενός ανθρώπου με βάθος και βαρύτητα.
Οι άνθρωποι που διαθέτουν βάθος και βαρύτητα, όταν αποφασίζουν να εμπλακούν στο πολιτικο-κοινωνικό γίγνεσθαι το πράττουν με έμμεσους, ευγενικούς και αθόρυβους τρόπους. Έναν ‘πνευματικό’ άνθρωπο στον συστήνουν. Έναν άνθρωπο με βάθος και βαρύτητα δεν στον συστήνουν. Τον ανακαλύπτεις.
Και τούτο σημαίνει πως μπορείς να τον αναγνωρίσεις.
Και τούτο προϋποθέτει πως είσαι κι εσύ ένας άνθρωπος με βάθος και βαρύτητα…