Έτσι ‘οφείλουν’ να φεύγουν οι ποιητές...
[κάποιες σκέψεις με αφορμή την αναχώρηση της Κ. Δημουλά]
If or poetry in motion
gerard sexton
Αποτελεί άλλη μια μελαγχολική διαπίστωση και με το φόβο να με αναγνώσει κάποιος στραβά, καταθέτω την διαπίστωση και ας με ‘διαβάσει’ έκαστος κατά τα δικά του φρονήματα. Η ευθύνη της πρόσληψης των πραγμάτων δεν είναι πάντοτε δική μας. Η ευθύνη όμως της διερμηνείας τους και μετ-εργασίας τους στον ενδόκοσμό μας είναι αποκλειστική προνομία μας.
Φεύγουν οι ποιητές από τούτο τον ψευδό-κοσμο της φθοράς και της παχυλής ψηλάφησης των αισθητών και των ‘αντικειμένων’, όπως ήλθαν… αθόρυβα και εν σιγή… έτσι τους πρέπει και έτσι τους αρμόζει… ακόμη κι αν γνώρισαν την όποια εφήμερη ‘δόξα’ ανάμεσα στους συνανθρώπους τους και συναθλητές στο αρχαιώνιο αγώνισμα του βίου, ακόμη κι αν έχουν απολαύσει τιμών και διακρίσεων από δημάρχους, κυβερνήτες, υπουργούς και πρωθυπουργούς. Ακόμη και αν έχουν εκφωνήσει βαρυσήμαντους λόγους που δεν άγγιξαν κανέναν. Ακόμη και αν έχουν γράψει με το αίμα της ψυχής τους στίχους και ρίμες που τους κόστισαν κομμάτια από το είναι τους και τους ακρωτηρίασαν.
Έτσι ‘οφείλουν’ να φεύγουν οι ποιητές και κάθε άλλη ‘τιμή’ και ‘αφιέρωμα’ και ‘δοξολογία’ και ‘ενθύμηση’ και ανάλυση ‘του έργου και της προσφοράς τους’ είναι κατ’εμέ μια τρανή απόδειξη και κατάδειξη της ανεπάρκειάς μας να συντονιστούμε με ρυθμούς και καρδιακούς παλμούς άλλης τάξης, άλλων δονήσεων, άλλων διαστάσεων. Εκείνο που με παρηγορεί περισσότερο είναι να βλέπω ή να ακούω συνανθρώπους μου να μνημονεύουν σε ανύποπτο χρόνο ένα στίχο ή μια αποστροφή του Καβάφη, του Σεφέρη, της Δημουλά, του Μπάιρον και μάλιστα σε τόπους και στιγμές που δεν θα περίμενε κανείς. Σε κάποιο καφέ ένα μεσημέρι Κυριακής, σε κάποιο σταθμό λεωφορείων, σε μια ουρά αναμονής μιας δημόσιας υπηρεσίας. Όταν η ποίηση μεταβολίζεται σε καθημέριο λόγο των ‘απλών’ ανθρώπων σημαίνει πως ο Όλυμπος κατέβηκε στις πεδιάδες και στις πόλεις και στους δρόμους κι έγινε από νέκταρ και αμβροσία των αθανάτων πρωινό και δεκατιανό και γεύμα των ‘πολλών’…
Και το χαμόγελο όλων εκείνων που αθανάτισαν τις στιγμές μας και αιωνίωσαν τον πόνο μας με το λόγο και την ανάσα τους είναι ένα ρίγος που το αισθάνεσαι στη ράχη της ψυχής σου…