το ‘θεώρημα του ανδραπόδου’

Διαβάζουμε (το γράφουν, το ισχυρίζονται πολλοί) πως η Αθήνα καταστράφηκε (ηττηθείσα κυριολεκτικώς κατά κράτος στον Πελοποννησιακό λεγόμενο Πόλεμο) επειδή επισυνέβη η εξαλλαγή της περίφημης δημοκρατίας σε οχλοκρατία… όλα τα άλλα, ήττες στα πεδία των μαχών, το μεγάλο φιάσκο της σικελικής εκστρατείας (μιας εκστρατείας παραφρόνων) και όλα τα άλλα αποτελούν απλώς συνεπαγόμενα και λογικές εξελίξεις του καρκίνου που με ταχύτατους ρυθμούς μόλυνε το σώμα της, ρούφηξε τους χυμούς της και παραμόρφωσε την εικόνα της… σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, μόλις κάποιες δεκαετίες, το περικαλλές οικοδόμημα που θαυμάζουν και σήμερα όλοι μεταμορφώθηκε σε έναν ερειπιώνα θλιβερό θλιβερών ανθρώπων…

Είναι γνωστό πως η ιστορία δεν διδάσκει τελικά… κανείς μας δεν διδάσκεται γιατί αρνούμαστε να δούμε τη συνέχεια… τη ροή, την προβολή του ‘χθες’ στο ‘αύριο’… ακόμα και το δικό μας ‘συνεχές’ αρνούμαστε… σαν να είμαστε ένα σύνολο από ‘στιγμιότυπα’… σαν να μην έχουμε αρμονική σύνδεση με το ίδιο μας το είναι… πόσες φορές το χθες θα πρέπει να μας βγάλει τη γλώσσα για να πάψουμε να αδιαφορούμε; Πόσες φορές οι καταποντισμοί και οι αποτυχίες σημαντικών ανθρώπων και μεγάλων εγχειρημάτων θα πρέπει να μας… καρπαζώσουν για να νιώσουμε ότι κάτι δεν πάει καλά στο κεφάλι μας;

Διδασκόμαστε αλλά δεν μαθαίνουμε… κι αυτό είναι ψυχολογικά ερμηνεύσιμο… μαθαίνουμε από τα σχεσιακά μας ναυάγια; Από τους ερωτικούς μας τιτανικούς; Μαθαίνουμε από τις αποτυχίες μας; Μαθαίνουμε από τις ‘φάπες’ που πέφτουν βροχηδόν σε καθημερινή βάση;

Καλύτερη η ‘ανδροειδής προσομοίωση’… το ‘θεώρημα του ανδραπόδου’… το ‘έμπνουν είδωλον’ των προγόνων μας ταιριάζει περισσότερο… ούτε εκείνοι έμαθαν κι ας τους μνημονεύουμε… έπεφταν ξανά και ξανά στα ίδια λάθη… ατελείωτοι κύκλοι μέσα σε αναρίθμητους κύκλους… ζαλάδα…

Κι αναρωτιόμαστε γιατί ‘επιστολές’ του Θεανθρώπου οδήγησαν σε αλλοίωση εκλογικού αποτελέσματος… την άλλη αλλοίωση, τη βαθύτερη και μεγάλη, πότε θα τη δούμε;