Εναρμόνιση

Πριν από χρόνια, μια συντροφιά φίλων, αποφασίσαμε να παίξουμε ένα… παιχνίδι. Έθεσα το ερώτημα: σας ζητούν να γυρίσετε μια ταινία μικρού μήκους, 8, 10, 15 λεπτών… μια ταινία που θέλουν να είναι αντιπροσωπευτική σας… έχετε κάθε δυνατότητα, πέρα από χρηματικούς περιορισμούς, με όλα τα μέσα και τους ανθρώπους που θα χρειαστείτε… τι θέμα διαλέγετε; Ποια η ιδέα σας; Ποια η αφήγηση; Ποιος ο καμβάς; Τι διαλέγετε τελικά να δείξετε στους άλλους μέσα από αυτό το φιλμάκι;

Θυμάμαι ότι στην αρχή και μετά τις απαραίτητες διευκρινήσεις, το ερώτημα αντιμετωπίστηκε κάπως περιπαικτικά. Το συνήθιζα άλλωστε πάντα να θέτω τέτοια ερωτήματα σε συντροφιές. Υπό μια έννοια, με περίμεναν κιόλας. Ύστερα από λίγο όμως οι περισσότεροι άρχισαν να πέφτουν σε μια περίεργη ‘περίσκεψη’. Έχεις τη δυνατότητα να κάνεις μια ταινία, κάτι δικό σου, ένα έργο προσωπικό και δεν θα σου λείψουν οι τεχνικοί, τα χρήματα, τα μέσα… τι θα κάνεις; Τι σε απασχολεί πραγματικά; Είναι η μοναδική σου ευκαιρία να αφήσεις ένα απόλυτα προσωπικό αποτύπωμα σε όλους… τι διαλέγεις; Τι απορρίπτεις; Τι είσαι τελικά;///  τι διαλέγεις να δείξεις;… τι διαλέγεις να είσαι;

Βέβαια, πήρα πολλές απαντήσεις αλλά και πολλές σιωπές. Δεν έχει σημασία, το διασκεδάσαμε… πολλά ‘βγήκαν στην επιφάνεια’… πολλά χώθηκαν σε πιο μεγάλα βάθη… κάποια στιγμή μια φίλη, γύρισε και με ρώτησε:

‘Κι εσύ; Εσύ γιατί δεν απαντάς; Ρίχνεις μια ζωή τις βόμβες και μετά κάνεις το συντονιστή… απάντησε κι εσύ’.

Της είπα λοιπόν ότι διαλέγω μια ταινία χωρίς λόγο, ομιλία δηλαδή. Μια ταινία σχεδόν του βωβού. Θέλω να μπορεί να τη βλέπει ο καθένας. Ήχοι θα υπάρχουν, οι φυσικοί ήχοι. Και μουσική, δεν είμαι πρόχειρος όμως… σίγουρα κάτι από τους Pink και τους Doors θα υπάρχει αλλά δεν είμαι απόλυτος… οπωσδήποτε βιολί… σε κάποια σημεία… και πιάνο… σε άλλα… και ασπρόμαυρη… και με άψογη φωτογραφία, κάπως μελαγχολικό θέλω το φως, όχι να τυφλωθούμε… ποιητικό φως… η κάμερα με παρακολουθεί καθώς βγαίνω από ένα σπίτι κοντά στη θάλασσα, κάνω μια ήρεμη βολτούλα, πάω λίγο στη θάλασσα, όχι πολύ και κάποια στιγμή πλησιάζω ένα μικρό πάρκο. Έπειτα κάθομαι σε ένα παγκάκι. Παρακολουθώ τους γύρω, δέντρα, φυτά, ανθρώπους, παιδιά, ζωάκια, κλπ. Εκεί θέλω κάποια μαστορικά κοντινά, κάποιες ωραίες λήψεις. Έπειτα, έρχεται και κάθεται στο παγκάκι ένα νεαρό αγόρι, 8, 10 ετών. Κοιταζόμαστε για λίγο, χαμογελούμε, αυτό. Μετά από λίγη ώρα έρχεται και κάθεται ανάμεσα σε μένα και το αγόρι ένας νεαρός, κάπου στα 20. Μας κοιτάζει, τον κοιτάζουμε, χαμογελάμε κάπως συνωμοτικά. Ο επόμενος είναι ένας 35άρης που έρχεται και κάθεται δίπλα μου και στον 20άρη. Τα χαμόγελα γίνονται γέλια. Ο μικρός, ο νέος, ο άντρας, εγώ… περιμένουμε κανέναν άλλο;

‘Ξέρω γώ; Καμιά γυναίκα;’, με ρωτάει η φίλη μου συνοφρυωμένη.

Όχι… Τελευταίος έρχεται ένας γέροντας, κάπου στα 75-80. Κοτσονάτος, ομορφάντρας με πυκνά άσπρα μαλλιά και μαγκουρίτσα. Κάθεται δεξιά μου, γίνεται πια ο τελευταίος. Τον κοιτάζουμε όλοι, μας κοιτάζει όλους… κοντινά στα μάτια όλων… από το παιδί ως τον μεγάλο… κοντινά στα φρέσκα δέρματα, στις ρυτίδες… κοντινά στα σκαμμένα πρόσωπα, στα νεανικά μάγουλα… στα χέρια… στα μάτια… κοντινά διαδοχικά… η ταινία τελειώνει με τη συγκλονιστική αποκάλυψη… όλοι αυτοί είμαι εγώ… σε όλες τις φάσεις της ζωής μου… η αποκάλυψη μας σαρώνει σαν θύελλα και βάζουμε όλοι τα γέλια.

Το σκέφτεται για λίγο. Με κοιτάζει με νόημα.

‘Δηλαδή ήσουν νεκρός; Αυτό λέει η ταινία; Ήσουν νεκρός και συναντήθηκες με τον εαυτό σου σε όλες τις ηλικίες;’

‘Ναι’, της λέω μετά από λίγο.

‘Αυτό… αυτό είναι κάτι σαν ανέκδοτο;’

‘Μπορεί να είναι και η σκέψη μου για τον… άλλο κόσμο’, της λέω.

‘Δηλαδή;’

‘Δηλαδή ότι θα συναντήσεις τον εαυτό σου… δεν ξέρω πως… δεν ξέρω με ποια μορφή ακριβώς… αν πρέπει να δώσεις λόγο σε κάποιον αυτός είναι ο εαυτός σου… το μικρό παιδί που ήσουν, ο νέος με τα όνειρα, ο μεγάλος με τα βάσανα, ο πιο μεγάλος με την καριέρα και έπειτα ο γέροντας… δεν θα δώσεις λόγο σε κανένα θεό, σε κανένα θρόνο… στον εαυτό σου θα δώσεις…’

Η φίλη μου έβαλε τα γέλια…

‘Και το ότι γελάτε όλοι σας τι σημαίνει;’, μου λέει

‘Εναρμόνιση, συμφιλίωση’, της απαντώ.

‘Συγχώρεση;’

‘Ειρήνη… αποκατάσταση’.

‘Και ο τίτλος της ταινίας;’, ρωτάει ξανά.

‘Αυτό… εναρμόνιση… είναι αρκετό… τα λέει όλα’