Σάρκινος

Δρόμε του Απείρου

Γραμμή της Γης

Φοβάμαι να σε περπατήσω

Κι όμως πρέπει…

Έχεις τόσα σπαρμένα αγκάθια

Τόσες στιγμές ωκεάνιας μοναξιάς

Τόσες ιλιγγιώδεις ματαιώσεις

Δρόμε της ευθύνης αν μπορώ

Θέλω να σε αποφύγω

Κι ας με πεις δειλό…

Έχεις τόση Ανάγκη, τόση Ομορφιά

Που στο Απόλυτό τους τρέμω

Σάρκινος είμαι, κατανόησέ με

Από τη σκόνη των άστρων

Μ’ επλασαν

Από νερό και χώμα…

Δρόμε της Ύπαρξης

Αυλάκι του αιώνιου

Το πρώτο βήμα έμεινε να κάνω

Το πιο σπουδαίο

Και στο ακροσύνορό σου

Κείνος που στέκει

Αναλογίζομαι

Αν είμαι εγώ που περιμένει

Να ξεκινήσει

Έναν ακόμη δρόμο…