Άληστος γνώσις…

Δεν τολμώ να κοιτάξω πια στη γη

ούτε και στον ουρανό

υπάρχει μονάχα ένα ξέφωτο μικρό

στη μνήμη

για να καταφεύγω

πριν παραδώσω ό,τι ιερότερο έχω

στον Γέροντα με το λευκό χιτώνα

πριν αξιωθώ να περπατήσω το μονοπάτι εκείνο

που δεν έχει ούτε στερέωμα

ούτε φως

θα έλθω πάλι για λίγο μόνο να σε δω

να σε αγκαλιάσω

φεύγουμε άρτιοι και οι δυο

ευτυχισμένοι

γιατί όλα τα ζήσαμε ολόκληρα

μαζί

ακέραια

ακόμα και στην αγρύπνια

ακόμα και στον πόλεμο

και δεν μιλούμε πια

και δεν ακούμε

δεν κοινωνούμε ούτε τη σιωπή

ή τη λαχτάρα ενός χαμόγελου

δεν το έχουμε ανάγκη

ανάγκη έχει μόνο εκείνος

που πάνω στο σώμα του έχει κηλίδες θλίψης

και πάνω στη ψυχή του

ένα διάπυρο γιατί

και φλέγεται…