Σκιάχτρο

Το βλέμμα σου

Αναζητώντας έναν διαλύτη σκότους

Ακρωτηρίασε όλους τους ουρανούς

Κι έχει ξεχυθεί

Σαν άτακτο παιδί

Στις εξοχές της Άβαλον

Αναρωτιέσαι ακόμη (;)

Άξιζε όλη αυτή τη σπατάλη ανθρώπων

Η Δημιουργία;

Το σώμα σου

Είδες σταυρωμένο σκιάχτρο

Να επιτηρεί την κληρονομιά του Πατρός

Κι αρνιέσαι ακόμα την συμβασιλεία

Γιατί τάχα γεύτηκες το νόστιμο καρπό

Και δεν ξέρεις

Ότι η σοδειά ήταν μολυσμένη

Και αργοπεθαίνεις…

Κι όμως

Στερεωμένος στο ευρύστερνο παθείν

Που δεσμεύτηκες να υπηρετήσεις

Κολακευμένος

Ανοίγεις το στόμα σου

Με τα σαπισμένα δόντια

Και χαμογελάς

(κι έτσι) απαντάς

Σε όλα σου τα ερωτήματα

Κάθε πρωί

Λουσμένος από την αυθάδεια

Του ακριβού σου σπέρματος…