Ανθεστηριών
Τον Ανθεστηριώνα
της πορφυρής εποπτείας των ρόδων
με τις αλουργίδες γραμμές
από τα ίχνη των θεηγόρων μυστών
σε άρπαξε αιφνίδια το άρμα του Πλούτωνα
και σε κατέβασε στο σκοτεινό παλάτι
κι όμως
δεν είσαι μόνη
ματώνουν τα χέρια σου
ματώνουν τα μάτια σου
έχεις κρυώσει στο βλέμμα
ενός απόμακρου γαλαξία
που δέσμευσε το χαμόγελό σου
αλλά στερεώσου
στο νυν της ανάτασης
κι όσο ετούτη υποστασιάζεται
από την υπερπλήρωση του αιώνιου…
το χέρι της ψυχής σου
δεν σ’εγκαταλείπει…
μαζί σου
εναύλιος
στο μαύρο φως
εγκύκλιος
στο άπειρο
σύσκηνος
στο άδικο
σε νιώθω…